Güneş doğmuştu. Artık bizim için kampa gitme zamanı gelmişti. İkimizde çok heyecanlıydık. Bavulumuzu hazırlamaya başlamıştık. Telefon çalıyordu.Kesin Damladır.
-Hazırlandın mı Ayşen?
-Hazırlandım sayılır. Ya sen?
-Bende hazırlanıyorum.
Kampa gitmek için yola koyulmuştuk.Kendi arabamızla gidiyorduk.Nerdeyse varmıştık kamp yapacağımız yere.Kampın yolu ıssız bir yerden geçiyordu ve hiç kimse etrafta yoktu.Sonunda vardık.Artık bizi oldukça heyecanlı bir hafta sonu bekliyordu.
Neyse çadır kurmak için malzemeleri çıkardık ve yapmaya başladık. Ama bir türlü beceremiyoruk. Az ileride ıssız bir ev duruyordu.Yardım istemek için oraya girecektik.Ama bundan pek emin değildik.Çünkü yıllardır terk edilmiş bir ev gibi duruyordu.
-Ne dersin Damla girelim mi
-Bilmiyorum bence biraz ürkütücü
Kapıyı açmaya hazırlanıyorduk ki kapı zaten açıkmış.Ve içeri girdik.Oldukça karanlıktı.Lambaları açalım demiştik ama ampuller patlamıştı. Neyseki yanımızda iki tane fener vardı.Fenerleri açtık ve içeriyi dolaşmaya başladık.İçeride kan izleri vardı ve oldukça korkmuştuk.İçerisi çok büyüktü köşk gibi bir yerdi.Üst kata çıkınca çok şaşırdık çünkü yerde ölüler yatıyordu.Ne yapacağımızı bilemedik.Ve hızla aşağı inip kaçmaya çalıştık.Ama kapıyı biri kapatmıştı. İnsanları öldüren kişiler bizi yakalamıştı.Ne yapacağımızı bilemedik.Hemen telefonla polis aramaya kalktık ama telefonları elimizden aldılar ve kırdılar.Bizi yakalayanların yüzleri oldukça korkunçtu.Bizi de onlar gibi öldürecekler diye çok kormuştuk.
