The Agreement

Κεφάλαιο 2.

Τρίκαλα,Ελλάδα

Ωραία που 'ναι η νύφη μας ωραία τα προικιά της.

Νοοτ.

Η νύφη είναι μέσα στα νεύρα και τα προικιά έχουν απλωθεί σε όλο το σπίτι λες και είμαστε στην Λαϊκή.

Κάποιος ας μαζέψει την κυρία Αθανασία γιατί σπάνε και τα δικά μου νεύρα.

Και για να σας εξηγήσω την καταστάση,φανταστείτε πως η Θάλεια προσπαθεί να ηρεμίσει ώστε να καταφέρει η καημένη η μακιγιέζ να την βάψει ενώ η μάνα της έχει κρεμάσει ότι μπορείς μα φανταστείς σε λευκό είδος στο σπίτι για να δείξει στο χωριό πόσα ξόδεψε για την κόρη της. Μαλακίες.

Α και το καλύτερο;Το νυφικό τραπέζι θα γίνει εδώ στην βερέντα του σπιτιού και εγώ σαν κολλητή της Θαλειάς μιας που είμαι ανύπαντρη θα είμαι "υποδοχή".

Θα περάσουμε καλά και σήμερα.

*3,5 ώρες αργότερα*

Θέλω να γυρίσω πίσω στην ταράτσα μου,πίσω στην μοναχική μου ταράτσα.Δεν μαρέσουν αυτού του είδους οι συναντήσεις.Γενικά δεν μαρεσει η πολυκοσμία.Και το σκηνικό εδώ έχει ξεφύγει.Η κυριά Αθανασία προξενεύει τους πάντες,ο κύριος Βαγγέλης έχει πιεί τον Βόσπορο,γιατί όπως λέει και ο ίδιος μια φορά παντρεύει κανείς την κόρη του,η μητέρα μου έχει σηκωθεί να χορέψει άπειρες φορές. Εντάξει χαίρομαι που διασκεδάζει αλλά το γεγονός πως θέλει να χορέψω και εγώ με εξοργίζει.Επίσης θέλω να ξεκουραστώ αύριο έχω να πάω στη δουλειά.

Φυσικά εγώ δεν οδηγώ όποτε πρέπει να περιμένω ταξί ή την μαμά μου να νυστάξει που και τα δύο είναι απίθανα,οπότε ας πάω μέχρι τον κεντρικό μπας και είμαι τυχερή και βρω ταξί.

Φτιάχνω την τσάντα μου και φοράω το ζακετάκι μου,αφού αν και τέλη Αυγούστου έχει αρκετή ψύχρα έξω και πριν φύγω χαιρετάω την Θάλεια και των Αντώνη και ενημερώνω την μητέρα μου και βαδίζω προς τον κεντρικό όταν λίγα μέτρα πιο κάτω από την εξώπορτα με σταματάει μια φωνή.

"Κοπελιά." ακούω μια βαριά φωνή

-Παρακαλώ; απαντάω με απορία

"Γειά είμαι ο Αλέξανδρος" λέει και τεντώνει το χέρι του προς εμένα

"Αμέλια,χάρηκα."λέω και ανταποκρίνομαι στην χειραψία του

"Φεύγεις;"με ρωτάει αφού αφήσω το χέρι μου απο την χειραψία