Üşengeç -Bir ara final yazmayı umuyorum.-

Finalden Bir Parça

Neredeyse üç aydır final bölümü için bekletiyorum ama hiç yazasım gelmiyordu. Belki de bu hikayemin bitmesini istemediğim içindi bilmiyorum ama bir türlü elim finali yazmaya gitmedi. Ancak dünden beri olan yoğun ilgiden dolayı birazcık merakınızı giderebilmek için finalden küçük bir kesit yayınlamak istedim. Diğer bölümlerin aksine final bölümü oldukça uzun ve elimden geldiğince aklınıza takılan pürüzleri gidermeye çalıştım. Lafı daha fazla uzatmadan sizi burak'ın annesine yazdığı mekupla baş başa bırakıyorum..

                                        

                                                                                                                                                            22/04/2014                                                                                                                                                                     Cumartesi

Merhaba Anne,

Aslına bakarsan nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Sen gittiğinden beri insanlarla pek iletişim kurmadığımdan kendimi ifade etme becerimde düşüş yaşamış olabilirim. Sadece kafamda çok fazla ses var çok fazla düşünce... Onları takip etmekte zorlanıyorum. Düşünmediğim tek bir an yok. Bazen saatlerce bugün ne düşündüm diye düşündüğüm bile oluyor. Keşke beynime bir bomba yerleştirebilseydim diyorum. Delirmek istiyorum düşünmemi engelleyecek herhangi bir şey... Unutmamı sağlayacak herhangi bir şey... Yok. Ben de yokum. Eskiden beni görüp göremediğinden emin değildim. Ama şimdi ben yokum anne! Yokluğumu görebiliyor musun? 

Küçükken benim ilk aşkımı görmek istediğini söylerdin... Onu gördün mü anne? Aşık olmak sürekli onu düşünmekse aşık değilim. Beynimde bütün gün birini düşünmek için yeterince yer yok. Her şeye rağmen onu yanımda istiyorum. Akıl almaz bir bencillikle onu da kendi çukuruma sürüklüyorum. Kendime benzettikten sonra bıraktım onu... O da düşünme hastalığına yakalandı. Eski halini görmeni isterdim. O kadar güzel gülüyor ki! Gülümsemesini saklayabilmek isterdim. Ben onu hiç gülümsetemiyorum. Yanımda olduğu her saniye acı çekiyor çünkü bana acı çektirmesini istiyorum.Düşüncelerin çektirdiği acıyı kısa bir süre hissetmemek için... Bir de o çok güzel. Onun yaptığı her şey çok güzel. Ve ben şu an bile yanımda olmasını isteyecek kadar bencilim. 

Kendine zarar vermesine bile sebep oldum. Sence ona da bir mektup yazmalı mıyım? Belki mektubu ulaştırması için Serenay'a veririm. Onunla da dün tanıştım... Sanırım dün gece öpüşmüştük. Bir de bu sabah bulduğum bir sokak köpeğini eve getirdim ve ona da Serenay adını verdim.

Sen benim bu halimi hiç sevmezdin öyle değil mi anne? Merak etme ben de sevmiyorum...

Burak