De Verlaten Straten.

1:

Jannah was in de stal toen de poortdeur met een klap tegen de muur sloeg. Ze was erg geschrokken, wie was daar? Het was nog niet eens licht...
Ze kwam overeind van haar melkkrukje  dat in het stro gevallen was, en ging haastig op de binnenplaats kijken. Toen schrok ze nog erger van wat ze zag, was het een geest, die daar met uitpuilende, rode ogen dreigend in de poort stond?

"Jannah!" Met grote stappen liep de man op haar af, wat was ze opgelucht het was haar opa. Hij wilde haar in zijn armen sluiten maar bekeek haar eerst van top tot teen. Hij scheen van gedachten te veranderen, en liet zich een eerbiedige kus geven op zijn voorhoofd.
"Je bent terug..." zei Jannah onzeker. Het was het enige wat ze kon bedenken.
Haar opa knikte kort. Zijn ogen waren roodomrand en de adertjes waren gesprongen. Hij zag er vermoeid uit en hij droeg een onaangename geur met zich.

Waarom draag je geen hoofddoek? Waar is je broer? Waar is je oma?
"Gena (oma) slaapt nog. Rayen is weg hij is gaan werken in de stad." Jannah zweeg abrupt. Wist haar opa wel dat Rayen weer was begonnen met werken, in de stad van Meknes? Of had haar oma hem al die tijd laten denken dat Rayen naar school ging?
Het was nu al 3 maanden geleden dat Rayen en Jannah hun opa voor het laatst gezien hadden, hij zou zorgen voor een betere huis, zodat Rayen niet zoveel hoefde te lopen naar school, en voor Gena (oma) die ziek was en dichter zou zijn bij de dokter, maar Rayen was van school gestuurd hij had alleen maar kattenkwaad uitgehaald -En dat was nog zacht uitgedrukt. Nu had hij een baan bij een groenteboer die de marktplaats afreed, maar dat had hun oma misschien niet aan hun Opa laten weten. Ze waren alle drie een beetje bang voor hem. En nu stond hij
plotseling in hun huis! Ze hadden hem niet eens verwacht, hij zou pas over 4 maanden terugkeren.

"Jedi (opa) ik zal thee voor u maken."
Hij duwde zijn kleindochter opzij en beende in de richting van de kamer waar Jannah en haar Oma slapen. "Vrouw!"
Haar oma stond al verwarrend in de deuropening. Toen ze zich had omgedraaid waren haar opa en oma in de slaapkamer verdwenen. Ze kon hen wel horen: het gebulder van jedi (opa) de zachte overredende stem van haar oma, waar ook iets angstigs in doorklonk. Jannah werd nijdig, was haar opa dan vergeten dat hij voorzichtig met zijn zieke vrouw moest omgaan? Te veel opwinding kon haar een aanval van haar ziekte bezorgen! En omdat ze nijdig was, haastte ze zich niet om thee en een ontbijt te gaan klaarmaken, zoals haar Opa en oma dat van haar zouden verwachten, maar ging ze eerst terug naar de koeien en maakte het melken af. Een van de koeien was heel zwak geweest nadat ze een dood kalf gekregen had. De dierenarts had gezegd dat melken haar nog verder zou verzwakken, maar Jannah was eigenwijs geweest en had haar toch telkens een beetje gemolken, om de productie op gang te houden. Nu het dier op krachten kwam, begon het meer te geven en Jannah was blij met haar beslissing. Een beetje trots was ze er ook op ze hield bijna helemaal in haar eentje het huishouden toch maar mooi aan de gang! Haar opa zou trots op haar kunnen zijn.

Met de verse melk kwam Jannah de keuken binnen. Haar Oma was aangekleed en had al water opgezet. Nerveus stond ze brood te snijden, met het brood tegen haar buik gedrukt. Jannah, kon zien dat ze onder haar schort haar mooiste Jeleba (jurk) aanhad, en ze had in de gauwigheid haar ogen met kohl opgemaakt . Daardoor viel het des te meer op hoe mager en zorgelijk ze eruit zag. Haar ogen waren betraand en zagen net zo rood als die van haar man.
Ongerust keek Jannah naar haar opa. Hij was al 3 maanden weg, en dit is hoe hij haar oma wilde bedanken voor de geduld die ze had?
"Jannah kook die melk." Zei haar oma "we zullen veel gasten krijgen de komende dagen, en anders bederft hij maar. En draai een kip de nek om, je opa heeft een lange reis gemaakt en heeft een welkomstmaal verdiend."    

"Het is de laatste, Gena", zei Jannah aarzelend
"doe wat je oma zegt," zei haar opa streng.
Jannah protesteerde niet meer. Ze deed zonder na te denken wat ze moest doen: ze nam de ketel van het butagasstel, zette de melkpan erop en goot de melk erin, ze schudde theeblaadjes in de pot en deed er verse munt bij, reikte naar de suikerpot...
"Afgelopen," zei Ahmed, (de opa van Jannah)tegen zijn vrouw. "Ik zeg het je nog eens: "hij gaat naar kostschool."
De suikerpot viel kletterend op de grond. En Jannah besefte dat er iets grondig mis was, toen haar oma er geen blik voor over had, het niet eens leek te merken. Rayen naar kostschool? Jannah haatte dat woord. Vroeger had ze een vriendin gehad, Fatima een beste vriendin voor altijd. Maar Fatima vertrok naar kostschool in de stad, ver weg in Medina. Sinds dien was ze helemaal veranderd.