တစ်ခါတုန်းက ကောင်ကင်နန်းတော်မှာ...The Legend of Heaven

အပိုင္း-၁၇ ေဝးကြာရျခင္း ဒုကၡ

ပင္းရွီ မ်က္စိေရွ႕က ရွီးဟာ အရင္လို ကပိုကရို အမည္းေရာင္ အက်ႌေလးနဲ႔ မေသမသပ္ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရင့္က်က္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တဲ့ အျပံဳးတစ္ဝက္နဲ႔ ရွီးဟာ တင့္တယ္ေနျပီ။ အရင္ကလိုလည္း ဆံပင္ေတြကို မျဖီးမသင္ မေနတတ္ ေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ သိပ္ျပီး သပ္ရပ္ဟန္ေဆာင္ တတ္ေနျပီ။

'မင္း ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္ေနတာ တကယ္ပါ လို႔ ငါ့ကို မေျပာပါနဲ႔ ရွီး..'

ဒါေပမယ့္ အရင္လိုပဲ ရွီးက သူ႔ကို ေၾကာက္ေနေသးျပီးေတာ့ နာက်င္ေနေသးတယ္ ဆိုတာ ရွီးရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကေန သိႏုိင္တယ္။ ရွီး သူ႔ကို ေၾကာက္ေန ေသးတယ္။ ပင္းရွီ ရွီးကို မက္မက္ေမာေမာ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လူသားေလးက ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ကို မလိုလားခဲ့ဘူး။ အဲ့အေတြးက ပင္းရွီကို နာက်င္ေစတယ္။ နာက်င္လြန္းလို႔ ပင္းရွီ စကားေတာင္ မဆိုႏုိင္ဘူး။

တကယ္ဆို ပင္းရွီဟာ တည္ေဆာက္ျပီးသြားတဲ့ ေကာင္းကင္နန္းေတာ္ကို ေျခခ်သင့္ျပီ။ ဟုန္လ်န္ဟာ ေန႔တိုင္း ပင္းရွီကို လာေခၚေနတာ။ ေကာင္းကင္နန္းေတာ္ကို ပင္းရွီ ေရာက္တာနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ေရာက္လာမယ္ ဆုိတာလည္း ဟုန္လ်န္က ရွင္းျပျပီးသား။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ပင္းရွီ ဒီေရခဲျပင္ကို လက္မလြတ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ လူသားငယ္ေလးရွိတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေတြ အမ်ားၾကီး အတူတူ ေနလာခဲ့ၾကတာ။ သူ မခြဲရက္ဘူး။

'ရွီး..'

ပင္းရွီရဲ႕ ေခၚသံဟာ တိုးလြန္းလို႔ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ ေတာ့မလိုပဲ။ ပင္းရွီရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ နာလြန္းလို႔.. ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ဒီနာက်င္မႈဟာ ပင္းရွီအတြက္ ပထမဆံုးေသာ နာက်င္မႈပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပင္းရွီဟာ ရွီးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေလးနဲ႔တင္ ရွီးကို ခြင့္လြတ္ခ်င္ေနတယ္။ ညာလုိက္တာ ဆုိရင္ေတာင္ ယံုပစ္လုိက္ဖို႔ ေတြးထားတယ္။ ရွီးဟာ ဒီကေလးေလးကို လိုခ်င္တာ မွန္ေပမယ့္ သူ႔ကို ေျမျပင္ေလာကကေန ႏွင္ထုတ္တဲ့အထိ မုန္းသြားမယ္လို႔ မထင္ထားမိဘူး။

ရွီးက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းေစ့ ပိတ္ထားတယ္။ ရွီး ညာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအျပဳအမူရ သူ႔ရဲ႕ရွီးဟာ ၾကားေကာင္းတဲ့ စကားနဲ႔ သူ႔ကို ညာမွာ မဟုတ္မွန္း ပင္းရွီ သိလုိက္ျပီ။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ပင္းရွီဟာ ရွီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အျမဲတမ္း အကဲခတ္ေနခဲ့တာ။ အားလံုးကို အလြတ္ ရေနျပီ။ ရွီးက ေရဆာရင္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို လ်ာနဲ႔ သပ္တတ္ျပီး.. အိပ္ခ်င္ရင္ မ်က္လံုးေတြကို ကစား တတ္တာကအစ.. ေၾကာက္ရြံ႕ ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေလး တုန္ေနတတ္ျပီး.. ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ဆို.. အေပၚသြားနဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကိုက္ထားတတ္တာ အဆံုး သူအားလံုးကို အလြတ္ရတယ္။