Söz Karadeniz

Bölüm 1

Nefes'ten
Bulmuşlardı bize. Allah kahretsin ki buldular! Allahım sen bize yardım et ne olur. Kaçmaya devam ettik.
X: Nefes! Gel burdan bir sokak var!
N: Abla dayanamıyorum.
X: Az kaldı hadi koş.
N: Abla siz gidin. B-ben koşamıyorum. Size arkada tutuyorum.
Y: Nefes abla. Bırakma beni. Bizle gel.
N: Ablam yapma öyle. Ağlama.
Y: Ne olur gel.
N: Tamam hadi koşun.
Dayanamıyorum onun ağlaması. Son kalan gücümle koşmaya başladım.
X: Bir araba geliyor! Durun lütfen durun.
Uç adam arabadan indi.
Adam 1(A1): Ne yapıyorsunuz kendinizi öldürmek mi istiyorsunuz?!
X: Ne olur yardım edin herşeyi anlatırız ama şimdi olmaz. Ne olur gidelim.
Adamlar gelmeye başladı.
Adam 2(A2): Bunlar kim?
Adam 3(A3): Abi silahlı bunlar!
A2: Binin binin!
Çatışma çıktı. O üç adam silah kulanmayı baya beceriyorlardı.
Bir süre sonra o üç adam arabaya bindiler ve basıp gittik. Ama ne garip ki o peşimizde olan adamlar bize takip etmiyordu. Herhalde kaçtılar.
Biraz uzaklaştıktan sonra araba durdu ve denizin kenarında indik.
A1: Siz kimsiniz? O adamlar kim? Neden onlardan kaçıyordunuz?
Hiç birimizden konuşmadı.
A2: Peki. Ben Yavuz Karasu. Biz askeriyiz.
A3: Ben Feyzullah Altıparmak.
A1: Bende Tahir Kaleli.
Yine hiç birimizden konuşmadı.
Tahir (T): Daha ne istiyorsunuz bize güvenmek için?!
N: Konu güvenmek değil.
T: Ne o zaman?!
N: bağırma! Yaşadıklarımızı anlatmak o kadar kolay değil tamam mi?!
X: Ablam sakin ol. Gel otur çok yoruldun. Bizi biraz yalnız bıraka belirmesiniz?
F: Tamam biz orda bekliyoruz.
Adamlar gider gitmez Bahar ablam konuşmaya başladı.
B: Kızım ne yapıyorsun? Niye adama sinirleniyorsun?
N: O da bağırmasın!
Y: Bence kim olduğumuzu söyleyelim. İyi adamlar benziyorlar.
B: Bencede.
N: Öyle mi diyosunuz?
B: Tam da öyle diyoruz.
Adamların yanına gittik.
N: Az önce bağırdığım için özür dilerim.
T: Sorun değil.
Biraz sessizlik oluşmuştu. Sonra Yavuz Abi sessizliği bozdu ve
Y: Kendinizi anlatacak misiniz?
B: Ben Bahar Zorlu.
N: Bende Nefes Zorlu.
S: Bende Su Zorlu.
T: O adamlar kim?
N: O adamlaaaaarrrr. Söyleyim mi?
B: Söyle ne yapacıksın başka.
N: 8 yıl önce. Babam bize bir çanta para karşılığı zalim bir adama sattı.
F: Bunca zaman niye kaçmadınız?
S: Kaçmadık mi? Biz 8 sene boyunca kaçıyorduk. Yakalanırdık. Ama Nefes Ablamın sayesinde pes etmedik.
N: Ben ne yaptım ki?
B: Abla olan ben ama hepimize abla olarak davranan sen.
N: Bahar, bir gelsene benle.
S: Bende geliyim mi?
N: Yok sen burda kal bizi bekle.
Benle bahar bir kenara gittik.
N: Abla sana bir şey söylecem. Ama kimseye söyleme.
B: Bir şey mi oldu?
N: Abla ayağım. Koşarken duşmuştum ya. O zamandan çok acıyor.
B: Sen o yüzden mi koşamadın?
N: Evet
B: E söyleseydin seni yardım ederdik be ablam.
N: Size arakada tutmak istemedim Aaaağğğğhhhhh.
Çok büyük bir acı girdi içime artık ayağım taşıyamıyordu beni ve yere düştüm.
B: Nefes! Nefes ne oldu?
N: Acı-aaağğğğhhhh-yor.
B: Yürü hastaneye gidiyoruz.
N: Hastane olmaz. Hayır. Hastane olmaz. Bizi hemen bulur. Abla hayır.
B: Gel yükünü bana koy.
Herkesin oturduğu yere gittik.
S: Nefes Abla ne oldu? Neden yürüyemiyorsun?
N: Bir şey yok ağğğğğhhh.
Herkes bana telaşlı bakıyordu.