Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 11ο

Ντριννννννννν

Όχι πάλι σχολείο.... Δεν αντέχω άλλο.

Πως δεν έχω σπάσει αυτό το ξυπνητήρι ακόμα μέχρι και εγώ απορώ.

Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα αφότου χτύπησε σηκώθηκα βαριεστημένα και το έκλεισα.

Δε θέλω να πάω στο σχολειοοοο... Ειδικά σήμερα.

Γαμωτο. Πρέπει να τον αντιμετωπίσω.

Μπορώ να το κάνω. Είμαι έτοιμη... Είμαι έτοιμη... Είμαι έτοιμη... Είμαι έτοιμη....

Κρις: "Ααααααα!!!! Δεν είμαι έτοιμη"

Ουψι... Αυτό το είπα λίγο δυνατά.

Αμέσως η Κλοι πετάχτηκε πανικοβλητη από το κρεβάτι της και ήρθε στο δικό μου τρέχοντας.

Κλοι: "Κρις... Τι έγινε; Που; Ποτέ;"

Ναι άιντε να τα μπαλώσω τώρα.

Κρις: "Τιποτα μικρή. Ένας εφιάλτης ήταν. Συγγνώμη αν σε τρόμαξα."

Κλοι: "Α εντάξει. Μην ανησυχείς Κρις. Ήταν μόνο ένας εφιάλτης. Πάει... Πέρασε τώρα"

Είπε και αμέσως ήρθε να με αγκαλιάσει.

Αχ βρε μικρό μουυυυ! Πόσο σ'γαπαω...

Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα την απομάκρυνα από την αγκαλιά μου και πήγαμε και οι δύο να ετοιμαστούμε.

Έβαλα μια μαύρη φόρμα, καθώς σήμερα έχουμε γυμναστική, και ένα απλό μπλουζάκι.

Αφού πήγα την Κλοι στο σχολείο, κατευθύνθηκα προς το δικό μου.

Λίγα βήματα έξω από την πόρτα δίστασα.

Δεν μπορώ να το κάνω, δεν μπορώ να του επιβληθω.

Πφφφφφφφφ, θα τα καταφέρω. Είμαι δυνατή.

Σιγά, το πολύ πολύ να μέ βρείτε σε κανένα λάκκο νεκρή.

Μικροπραγματα...

Οκ σοβαρευομαι.

Θα το κάνω.

Μπήκα μέσα στο σχολείο και εντόπισα τον Αλεξ.

Έλα Κρις μπορείς.

Ωπ, η φωνούλα. Βγήκε και ένας καλός λόγος από το στόμα της.

Κατευθύνθηκα προς την παρέα του. Θα του το πω!

Δεν πρόλαβα να κάνω πέντε βήματα και τότε μπροστά μου εμφανίστηκαν τα άτομα που δεν ήθελα με τίποτα να δω.

Τα άτομα που εδώ και τρία χρόνια μου κάνουν τη ζωή κόλαση.

Τα ψωναρικα κορίτσια που το παίζουν κάποιες ενώ το μόνο που κάνουν είναι να πηγαίνουν με τον έναν και με τον άλλον.