Trapped Game: Αντέχεις;

Κεφάλαιο 10.

12 ημέρες πριν την εξαφάνιση..

Ντέιβιντ

Το μάθημα τελείωσε, έκλεισα το βιβλίο βίαια και το πέταξα στη τσάντα μου. Και που έφερα βιβλίο αξίζω συγχαρητήρια.

Τα παιδιά ξεκίνησαν να βγαίνουν από την τάξη σαν δαιμονισμένα. Με την Τσαουσέσκου για καθηγήτρια είναι λογικό. Θα έκανα το ίδιο αλλά Ρουθ δεν έχει τελειώσει ακόμα τις σημειώσεις της. Γέλασα. Τι σκατα γράφει θα θελα να ξερα.

"Ντέιβιντ, θα έρθεις;" άκουσα τον Τζον να ρωτάει, αλλα βολεύτηκα καλύτερα στην θέση μου. "Όχι ακόμα. Κράτα όμως δύο θέσεις δίπλα σου." είπα και κοίταξα την Ρουθ στιγμιαία. Νευει και φεύγει.

Η αίθουσα έχει αδειάσει. Δεν έχει μείνει κανείς παρά μόνο εγώ, η Ρουθ και η Τσαουσέσκου όπου και αυτή θα ξεκουμπηστει σε λίγο.

Βλέπω την Ρουθ να σηκώνεται από την καρέκλα της και κάνω το ίδιο. Πάω αργά, αλλά σταθερά κοντά της.

Στέκομαι ακριβως πίσω της. Καμία σχέση με την Ρουθ που ήμασταν μαζί εκείνο το βράδυ. Η Ρουθ μπροστά μου είναι ατημέλητη, με φόρμες και μακρυμάνικα. Τα μαλλιά της τότε ήταν κάτω, μακριά και μύριζαν υπέροχα. Τώρα είναι πιασμένα πάνω σε έναν άθλιο κότσο.

Γιατί ρε Ρουθ;

Πάω ακόμα πιο κοντά της επίτηδες, ίσα ίσα που ακουμπάμε και ψιθυρίζω πίσω από το αυτή της. "Μπουμπου;"

Τινάζεται ολόκληρη και πέφτει πάνω μου. Γυρνάει αστραπιαία να με δει, με αυτές τις ορθαανοιχτες ματάρες να με κοιτούν με αγωνία. Χαμογέλασα πλάγια στην όψη της.

"Με τρόμαξες!" ειπε έντονα και έβαλε το χέρι της πάνω στο στήθος της. "Επίτηδες το κάνεις;" ρώτησε ξανά. Γέλασα. Άμα της έλεγα ναι, πως θα αντιδρούσε;

Έκατσα πάνω στο μπροστινό θρανίο από το δικό της και την κοίταζα που μάζευε τα πράγματα της. Χρωματιστά στυλό, μικρά, λεπτά στάμπιλο, διορθωτικά, γόμες, μολύβια, μπλοκακια, τετραδια. Με έπιασε το κεφάλι μου με τόση οργάνωση.

Εγώ έναν στυλό έχω και αυτόν τον βρήκα κάτω.

"Τι κοιτάς έτσι Ντέιβιντ;" κοιτάω πόσο ψυχαναγκαστική είσαι, γιατί οργανωτική δεν θα το έλεγα. "Εσένα." είπα κλείνοντας το μάτι. Πεταρησε τα βλέφαρα της και τα χείλη της σχημάτισαν μια έκφραση ξαφνιασμού. Μαζεύτηκε μεμιάς και γύρισε ξανά στην δουλειά της. "Λοιπόν μπουμπού, τελείωσες με τα μπιμπελό που έχεις αραδιασμένα εδώ, να φύγουμε;" λέω και με κοιτά απορία. "Τι με κοιτάς έτσι;" ρωτάω αδιάφορα.