Forgotten Love

Κεφάλαιο 42

-Ανώνυμη Πλευρά-

-Το κεφαλάκι της δεν λέει να λειτουργήσει σωστά.Αφού είναι έτσι μάλλον ήρθε η ώρα να της το σπάσουμε.

-Είχαμε συμφωνήσει να μην την πειράξουμε. Υπενθυμίζω

Δεν θα καταλήξει όπως περίμενα.

-Ναι πράγματι έτσι είχαμε συμφωνησει.Εφόσον όμως δεν βάζει μυαλό,θα αναγκαστούμε να πάρουμε πιο δραστικά μέτρα.Δυστυχώς. Η φωνής της έχει ένα δήθεν στενάχωρο ύφος αλλά είναι σίγουρο ότι το διασκεδάζει

Δεν μπορώ να κάνω πίσω πια όμως κάνω μια τελευταία προσπάθεια.

-Και γιατί να το κάνω?Έτσι μόνο εσύ θα κερδίσεις όχι εγώ.

Γελάει.

-Ήσουν χαμένο παιχνίδι καιρό τώρα,ακόμη να το καταλάβεις? Τουλάχιστον έτσι θα δικαιωθείς και εσύ.

Η απάντηση με κάνει να τρέμω από θυμό όμως έχει δίκιο.

-Λέγε τι πρέπει να κάνω.

-Πλευρά Νεφέλης-

Χτυπάω το κουδούνι και έπειτα τραβάω αμήχανα την άκρη του φορέματος μου προς τα κάτω.

Τι σκεφτόμουν όταν αποφάσισα να έρθω?

Μα ποιον κοροϊδεύω?Ήξερα πολύ καλά τι σκεφτόμουν.

Το μήνυμα το έλεγε ξεκάθαρα "Η στιγμή που θα είμαστε μαζί πλησιάζει.Αν δεν έρθεις όμως όλα θα τελειώσουν αυτό το βράδυ."

Το μήνυμα επαναλαμβάνεται στο μυαλό μου για χιλιοστή φορά από προχθές.

-Ήρθες. Η φωνή του υποδηλώνει μια ανακούφιση

Ανακουφίζομαι εξίσου που μου άνοιξε εκείνος την πόρτα και όχι η Σοφία ή η κυρία Στέλλα.

-Ήρθα. Λέω με ένα αμήχανο χαμόγελο

Μου κάνει νόημα να περάσω και κλείνει την πόρτα πίσω μου.

Ψάχνω για κάποιο γνώριμο πρόσωπο ανάμεσα στο πλήθος αλλά μάταια.

-Τα παιδιά που είναι?Δεν θα έρθουν?

-Δεν μπορούσαν αλλά θα σου δώσουν το δώρο σου μόλις σε δουν. Λέω και τότε συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα κρατάω στο χέρι μου το δώρο του χωρίς να του το δώσω
-Αυτό είναι για σένα,χρόνια πολλά.

Κάνει κίνηση για να  το πάρει και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου σχηματίζοντας μια ζεστή αγκαλιά.

Κλείνω τα μάτια μου και ρουφάω όσο περισσότερο μπορώ από το άρωμα του.

-Και μόνο που ήρθες είναι δώρο για μένα.Δεν θα άντεχα μόνος μου με όλους αυτούς. Ψιθυρίζει στο αυτί μου και απομακρύνεται