Daar lag ik dan.
Op mij rug te kijken naar het plafond van mijn kamer!
Ik probeer figuren te zoeken in de schaduwen die zich in het licht gevormd hebben.
Op mijn raam zie ik druppels vallen, regendruppels.
Ze lijken elkaar te achtervolgen alsof ze elkaar iets willen aandoen!
Of alsof ze vluchten voor iets gevaarlijks!
De druppels zijn als mijn tranen! Tranen die niemand ziet, die ik verberg omdat ze van mij zijn! Verdriet dat enkel van mij is en dat niemand hoeft te zien.
Ik voel me gebroken en uitzichtloos! Een bovenmachtige kracht lijkt controle genomen te hebben over mij en mijn gedachten!
Mijn ogen vallen dicht!
De voorbije jaren flitsen voorbij!
Die jaren hebben mij gemaakt tot wie ik werkelijk ben!
Ik heb zoveel geleerd.
Het leven heeft mij zo'n mooie kant getoond die tegelijkertijd mij ook kan laten wanhopen en mij het gevoel kan geven dat naar iets uitkijken niet meer mogelijk is!
Ze stelden vragen, zoveel vragen! Want waarom Manouk?
Waarom voel je je slecht?
Ligt het aan thuis?
Aan school?
Of misschien wel aan je vrienden! Blijkbaar ben ik de enige met antwoorden, anders zouden ze de vragen toch niet blijven herhalen. Misschien willen ze de antwoorden gewoon uit mijn mond horen want enkel dan zijn ze officieel!
Ik wil er niet meer aan denken want ik heb mijn conclusie al lang gemaakt!
Er is altijd een geluk dat je uit een ongeluk kan leren!
Alles gebeurd met een reden, niets is toeval...
De bel is juist gegaan.
Alsof het niet anders is dan anders zeg ik dag tegen mijn vrienden en ga naar mijn eigen rij.
'Manouk, snel de juf komt eraan, je bent echt altijd te laat!' Roepen mijn klasgenoten.
Ik geef hen een afkeurende blik! Waarom zijn zij toch altijd zo kinderachtig!
Ik moet hen niet.
Het zijn kindjes, ik houd mij niet bezig met hun interesses!
Ik kijk graag naar het leven en het hoe het soms loopt.
Dan zoek ik verklaringen en probeer er een bepaalde waarde aan te koppelen!
Ik kan niet zijn zoals zij met hun Pokémonkaarten en Diddle papier! Waarom maken zij er een probleem van dat ik later in de rij sta!
Wat kan mijn leven hun boeien!
Ik probeerde me in te leven in hun mentaliteit.
Ik probeerde zoals hun te zijn en mij anders voor te doen dan ik ben maar het lukte niet en ik concludeerde dat het ook helemaal geen zin had het te proberen!
Wat was ik blij met de echte vrienden die ik had!
Die waren zoals mij, dat kinderlijk gedoe voorbij!
Klaar voor het leven.
De zorgleerkracht meester Walter was sinds dit jaar, het 6e leerjaar, meer een vriend geworden en een gesprekspartner dan een leerkracht! Hij begreep me als ik zei dat ik thuis ook erg kinderachtig ben gewoon om niet te laten blijken hoe ik naar dingen kijk en mijn persoonlijke kant voor mij wil houden.
JE LEEST
Wat als toeval bestond!
Non-FictionDit is het eerste deeltje van het tweede verhaal dat ik ooit schreef! Aan het vervolg werk ik nu, hopelijk vinden jullie dit al iets!
