Η ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

Κεφάλαιο 12

Γυρίσαμε στο βασικό πλοίο του στόλου των Χέλφαιρ.

Ο Άαρον και εγώ πήγαμε στην καμπίνα των αδερφών, που πλέον κοιμόμαστε εκείνος και εγώ. Ο Φίλιξ μετακόμισε στο δικό του καράβι με τη δικιά του καμπίνα.

Η πόρτα έκλεισε ανεπαίσθητα από πίσω μας.

“Ώστε, καλό κρεβάτι.. Είναι αυτός λόγος για να κάνεις πρόταση γάμου σε μια ανήλικη? “ είπα νευριασμένη.

“Όχι. “είπε ξερά ο Άαρον.

“Τότε γιατί? Τι σχέση έχεις μ αυτή τη γυναίκα? “ συνέχισα στον ίδιο τόνο και έβγαλα δύο στιλέτα από τις μπότες μου.

“Συμμαχία.. Ήταν ο μόνος τρόπος. Το κακό ήταν ότι με ερωτεύτηκε.. “ απάντησε χαμηλόφωνα.

“Ποια δεν θα σε ερωτευόταν αν της φερώσουν τόσο ιπποτικά? “

“Ζηλεύεις τη μικρή? “

“Φοβάμαι τη μικρή. Η πριγκίπισσα είναι πρώην σου, είναι δαίμονας, θέλει πίσω τη συμμαχία, θέλει να με θυσιάσει και να πάρει την καρδιά του αδερφού μου! “ τον κοίταξα στα μάτια και άρχισα να πολλαπλασιάζω τα στιλέτα και να τα πετάω σε ολόκληρη την καμπίνα.

Πριν προλάβω να βλεφαρίσω, ο Άαρον είχε κάνει είδη μια αόρατη ασπίδα γύρω του.

Πέταξα και δεύτερο κύμα από στιλέτα. Και τρίτο, και τέταρτο. Ώσπου, η καμπίνα είχε γεμίσει με στιλέτα.

“Έτσι και αλλιώς ήθελε μια ανακαίνιση.. “ είπε ο Άαρον καθώς έριχνε την ασπίδα του.

Με πέταξε τηλεπαθητικά στον τοίχο και άρχισα να βουρκώνω.

“Μία κίνηση είμαι. Ένα ξόρκι για εσένα. Κάντο. Διευκόλυνε το έργο της Έλεονορ. Έτσι κι αλλιώς σε εκείνη είχες κάνει πρόταση γάμου. Μ εκείνη περνούσες όλες τις νύχτες. Για εσένα είμαι ένα τίποτα. Σκότωσε με τώρα! “ είπα με δάκρυα στα μάτια.

Με πλησίασε και με άφησε να ακουμπήσω στο πάτωμα.

“Θα πονέσει, δεν θα είναι εύκολο. Ξέρω πως νιώθεις. Θα σε σκοτώσω αυτό είναι σίγουρο, αλλά όχι όπως νομίζεις. Η αγάπη πονάει. Δεν είμαι ο καλύτερος άντρας που υπάρχει. Θα προσπαθήσω όμως, να σου δώσω πολλά περισσότερα από το τίποτα που περιμένεις από εμένα. Όσοι και να θέλουν να σε βλάψουν, δεν θα το επιτρέψω. Γιατί, τόσα χρόνια, θυμάμαι το κορίτσι που παίζαμε στην προβλήτα. Θυμάμαι αυτό το χαμόγελο και αυτά τα μάτια που δεν με φοβούνταν. Δεν ξέρω τι συνέβη σήμερα. Αλήθεια δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι έπρεπε να κάνω για να νιώσεις ασφαλής. Νόμιζα με το να σε κρατάω από το χέρι, να σε έχω δίπλα μου όλη την ώρα, να σε προστατεύω, θα ήταν αρκετό. Συγνώμη που δεν ήταν αρκετό. Θα προσπαθήσω περισσότερο. Αλλά, στο όνομα του Ποσειδώνα, ορκίζομαι, ότι θα βουλιάξω τις στεριές για να ξανά βρεις την πίστη σου σε εμένα. Δεν θέλω να με φοβάσαι. “ είπε και άγγιξε και με τα δύο του χέρια το πρόσωπό μου. Είχε βουρκώσει και αυτός.