Πάντα μπροστά μου εσύ

1. Ως εδώ

"Δεν αντέχω άλλο" φώναζα αλλά στη πραγματικότητα ούτε που ακουγόμουν. Συνήθιζα να ξεσπάω σιωπηλά.. να μην ενοχλώ.. να μη θίγω κανέναν. Κανονικά θα έπρεπε να μιλήσω, για όλα όσα ξέρω, να γκρεμίσω το ηλίθιο ειρωνικό χαμόγελο όσων μίλησαν για μένα πίσω από τη πλάτη μου και χαίρονταν εκείνο το καιρό που υπήρξα τελείως δυστυχισμένη εξαιτίας του ... ούτε τ όνομα του δεν θέλω ν αναφέρω.

Δεν μου έφτανε εκείνος είχα και τους δήθεν φίλους μου. Έριξα μια μπουνιά στο στρώμα μα δεν κατάφερα να ηρεμήσω, πέταξα τα ρούχα μου σε μία βαλίτσα κι έφυγα με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά. Οδήγησα μες τη νύχτα, σε άσχημη κατάσταση. Τα νεύρα μου δεν ήταν καλά και τα μάτια μου είχαν γίνει κατά κόκκινα από την ένταση. Δεν άντεχα να μείνω άλλο στο ίδιο μέρος.. Δεν μπορούσα ν ανεχτώ τίποτα και κανέναν. Άφησα το αυτοκίνητο στο parking και περπάτησα ως το κιόσκι της ακτοπλοϊκής.

«Καλησπέρα πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» με ρώτησε ευγενικά μια ξανθιά κοπέλα.

«Ένα εισιτήριο για οπουδήποτε» είπα κι εκείνη παραξενεύτηκε. Δεν συνηθιζόταν άλλωστε να φθάνει κάποιος και να μην έχει ιδέα για το ταξίδι που θέλει να πραγματοποιήσει.

«Διαθέσιμα είναι τα εισιτήρια προς Κρήτη» απάντησε.

«Άλλο;» είπα κοιτάζοντας αδιάφορα γύρω μου.

Στη Κρήτη σχεδιάζαμε να πάμε μαζί, οπότε επέλεξα ν αποφύγω ότι μου τον θύμιζε.

«Κάρπαθος, Μήλος, Ρόδος» πρότεινε αμέσως μετά..

«Κάρπαθος» είπα με σιγουριά. Δεν είχα πάει ποτέ και να η ευκαιρία!

Πλήρωσα το αντίτιμο και πήγα προς τη πύλη. Κάθισα πάνω στη βαλίτσα γιατί οι ελάχιστες θέσεις ήταν πιασμένες. Η θάλασσα με ηρεμούσε πάντα, ήταν το αντικαταθλιπτικό μου. Τη κοίταζα με λαχτάρα και ανυπομονησία. Περίμενα να τη διασχίσω, να χαθώ στο πέλαγος, να νιώσω το αεράκι να με χτυπάει πάνω στο κατάστρωμα.

«Συγγνώμη για την ενόχληση, μήπως σου βρίσκεται ένα τσιγάρο;» ακούστηκε να λέει μια μπάσα αντρική φωνή.

Γύρισα να δω ποιος διέκοπτε την ηρεμία μου και τότε ο χρόνος σταμάτησε. Ένας ψηλός άντρας με μπλε εφαρμοστή στολή και γκριζογάλανα μάτια με κοιτούσε. Ήταν κοντοκουρεμένος, υποθέτω στρατιωτικός..

«Φυσικά, πάρε όσα θες» του είπα προτάσσοντας το πακέτο.

«Σ ευχαριστώ, μου τελείωσαν μόλις και το κοντινότερο περίπτερο είναι μισή ώρα μακριά από τη πύλη» δικαιολογήθηκε.

«Δεν κάνει τίποτα μην το συζητάς» είπα χαλαρά.

«Μόνη είσαι;» ρώτησε κάπως επιφυλακτικά.

«Εντελώς» απάντησα ανάβοντας ένα τσιγάρο και συγκρατώντας τα δάκρυα μου. Κόντευα να σπάσω σε χίλια κομμάτια σκεπτόμενη το χάος που επικρατούσε στη ζωή μου. Συγκρατήθηκα βέβαια δεν θα ήταν ότι καλύτερο να με δει ένας άγνωστος να κλαίω και δεν γύρευα κιόλας παρηγοριά.

«Φάνηκα αδιάκριτος ε; Συγγνώμη» πρόλαβε να πει.

«Μπα δεν πειράζει, συζήτηση να γίνεται» συμπλήρωσα στρέφοντας το βλέμμα μου προς τα κάτω για να μη νιώθει άβολα.

«Κι εγώ μόνος, πάω πίσω στη βάση» είπε προσπαθώντας να συνεχίσει τη συζήτηση και μην αφήνοντας την να τελειώσει εκεί.

«Στρατιωτικός;» ρώτησα ενώ ήταν προφανές..

Ένευσε καταφατικά και πρόσθεσε «αεροπορίας, όχι ξηράς».

Το στομάχι μου σφίχτηκε γιατί άνηκε και κάποιος άλλος στην αεροπορία, ως πιλότος στα μαχητικά μόνο που αυτός βρισκόταν στη Λήμνο. Ήλπιζα να μην γνωρίζονται με τον άνδρα που έχω απέναντι μου αλλά μετά το εύστοχο ερώτημα μου "και τι σε νοιάζει εσένα σαμπως θα τον ξαναδεις;" συνήλθα. Ένας άγνωστος είναι κι αυτό θα παραμείνει..

Μα αν η ζωή έχει άλλα σχέδια; Θα το μάθουμε στη συνέχεια. Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το τυχαίο απόσπασμα που μου ήρθε στο άκυρο και το έγραψα. Πείτε μου και τη γνώμη σας κι αν τυχόν σας φάνηκε καλό πατήστε το αστέρι! Καλή συνέχεια.