Sevipte kavuşamamak diye birşey vardır. Ben çok sevdim, kavuştum sandım ama sonu yine geldi.. Sevipte kavuşamazsan aşk olurmuş. Bana bunu gerçek aşkım sandığım kişi söylemişti...
Ona karşı biterse bitsin havası vardı içimde. Ama ben bile bilmiyordum ki içimde ne yangınlar yanıyor. Nasıl üzülüyodum bittiğine. Huzurlu bir şekilde uyumak yerine aklımın köşelerinde onu düşünüyordum her gece. Bıkmadan, usanmadan düşünüyordum. Aşık olmuştum galiba. Tamda dediği gibiydi durum. Sevipte kavuşamazsan aşk oluyomuş gerçekten. Ben aşık olmuştum. Öyle bir aşk ki hemde bu, anlatılamaz...
Ara sıra yolda yürürken karşılaşma korkusu oluyor içimde. Onu görünce aklıma gelicek anılarım diye çok korkuyorum. Lakin anılar zaten hep aklımda. Ama yine de bu korku yüzünden çıkamaz oldum sokağa. Düşünür oldum herşeyi. En çokta aşkı. Aşk mıdır gerçekten bu. Yoksa sadece anılarımızı mı özlüyordum. Ona kavuşma özlemi miydi bu içimdeki. Bilemiyordum. Sadece düşünüyordum. Bilmeden, anlam veremeden, neden düşündüğümü dahi düşünmeden sadece düşünüyordum...
Sonunda hep özlüyordum.Bitmemeliydi diyorum kendi kendime. Düşünmekten yorulmuştum artık. Gün geçtikçe çöküyordum, eriyordum, bitiyordum... Ve öleceğimi hissediyordum. Ve bildiğim tek şeyse geride birşey bıraktığımdı. Onu özlüyordum...
