Tazara's POV
"Pasok na tayo. Hindi maganda na mag malagi dito sa labas." I said at tumayo na din.
"Hmm. I'm already sleepy, Zara." At hindi padin marunong mag sabi ng ate.
"Kaya nga pumasok na tayo." Tumayo naman din siya agad at aakmang matutulog na sa bench pero agad namang may tumawag sakanya.
"LANCE!" I know who owns that voice.
"LANCE! WHERE ARE YOU!?" pag uulit pa niya.
"Daddy?" Paniniguradong sabi ni Lance.
"Daddy! I'm here." Masiglang pagtawag ni Lance.
"Sh*t! Bakit andito ka? Who are you with!" Halata ang matinding galit sa boses niya at matinding pag aalala din.
"I-i'm with snow." Nangangambang sabi ni Lance. Halatang takot na.
"Daddy. I'm sorry." ngayon ay namamasa na ang mga mata ni Lance.
Gusto kong may magawa ako para kay lance. But I cant even talk with its father. Kung maari man lang ay sana kumalma ito.
"Im so--" naputol ang sasabihin nito dahil agad na nagsalita si Aze.
"You shouldn't have done that. We were so damn worried."
Ngayon ay napaiyak na talaga si lance sa sinabi ng kanyang ama. But in lance case, he was slightly wrong on what he did. He shouldn't have done that.
Tumahol si cookies n' cream na nasa tabi ni Aze ngayon para bang kinakampihan niya ito laban sa kanyang ama.
"i didnt mean it." pasinghot-singhot na sagot ni Aze.
"Let's go home." walang emosyon na sabi nito.
Aalis na sila ni Lance at Aze kasama si cookies and cream pero biglsng nabulagta si Lance sa lupa kaya agad naman akong nataranta.
"Lance!" pagsinggit ni Aze at agad itong isinakay sa kotse at pinaharurot papuntang ospital.
Sana walang masamang nangyare sakanya.
"I'm so worried i hope he is fine." pabulong kong sabi sakanya.
"Cookies? " nakita ko si cookies na nasa tabi ko. Naiwsn siguro nila dahil sa pagmamadali.
"He won't leave you cookies. Baka na stress lang siya." pagsabi ko sa kay cookies na para tumigil sa kaka ungol.
"He will be fine. Im just so sure of that. He wont end up like me."
Tuesday morning at wala pa akong may nasagap na impormasyon tungkol sa kalagayan nito.
"Awrr. Grrr. Arf! arf!" pag iingay ni cookies sa tabi. Muntik ko na din makalimutan na nasa tabi ko lang pala si cookies dahil nababagabag ang isip ko dahil sa mga nangyare kagabi.
Paano ko malalaman kung saan na admit si Lance? Eh hindi ko nga alam kung saang hospital yun!
Wait. Si cookies! kukunin naman sya siguro ni Lance dito diba? Kaya pwede akong sumunod if that's the case.
"He'll comeback I'm just so sure of it." pabulong kung sabi sa hangin.
Pero umabot na ang isang linggo pero walang Lance at Aze na nagpakita. And I'm starting to get worried.
"Where could they be?" I'm really worried now.
Pero wala akong may magagawa kung tutunga lang ako dito.
"Pupunta tayo sa bahay niyo at dun tayo sasagap ng impormasyon." masiglang pag aya ko kay cookies.
"Arf!" pag tahol ni cookies na para bang sumasang ayon sa sinabi ko.
"Tama! Lika na!" mabilis kaming nagtungo sa bahay ni Lance.
Nang makarating na kami dun ay walang tao at mukhang mga isang linggo na itong ganon.
"Asan sila? bakit wala sila dito." nagtataka kung tanong.
Nang lumapit ako sa gate ay bukas ito nakalimutan siguro nila dahil sa pagmamadali. Buti at walang may nagtankang magnakaw.
Pumasok kami ni cookies dahil bukas din ang front door nito. At wala akong may inaksayang oras dahil tumakbo ako agad sa loob ng kwarto ni Lance. At malayo ito sa kwartong tinulogan namin. Ngayon ay sobrang kalat neto at mga damit sa paligid ni Lance ay parang hinalungkat.
"What happened here." bakas sa tono nang pagkasabi ko ang kaba. Matinding KABA.
Lumabas ako sa kwarto ni Lance at naglakbay naman patungo sa kwarto ni Aze. Nang makapasok na ako ay agad akong nagtungo sa drawer dahil naagaw nito ang atensyon ko. It was half opened at nung masilip ko iyon ay may nakita akong isang envelope na pamilyar sakin.
The letter inside the envelope. It was a passport. At nay flight na nakasaad doon. It was a flight going to France.
Our plans. Our wedding. He was already ready for it. At iniwan ko siya.
Dahan dahan akong napaupo sa sahig at umiyak ng sobra.
"He loves me! But I didn't return the favor. I died!"
I was about to recover my emotional breakdown nung narinig kong kumaluskos ang gate sa labas.
Dali dali akong tumayo para makita kung sino ang naglikha ng ingay na yun.
Nung nakita ko ang mukha nilang dalawa ay para bang nahimasmasan itong bigat ng nararamdaman ko. At least they were safe.
Pero nang makapasok na ng tuluyan si Lance ay may nakakabit na mga dextrose sakanya and my mind started to conclude. Is he sick?
"Daddy I want to sleep." Gumagaralgal na boses ni Lance. Parang pagod at hinang hina ito.
"OK. Just wait here. I'll just fix your room." Nang maalalayan ni Aze si Lance na makaupo ay agad namang umakyat dito patungo si Aze sa taas.
"ARF!" masiglang pagtahol ni cookies and cream sakay Aze kaya hinipo naman niya ito ay nagpatuloy sa kwarto ni Lance para ayusin ang kalat.
Naglilinis ngayon si Aze sa kwarto kaya tinunguan ko naman si Lance sa baba.
"Lance are you OK?" Nag aalala kong tanong.
"Zara!" He hugged me tight but he didn't passed through me.
"What happened to you baby?" I comb his hair using my hands.
"They said I was so stressed that's why I fainted. But I will be OK. They even told me that I can go to school next week." Nakangiti niyang sagot pero halatang pagod padin ito.
"Lance it's fixed. Wait for me. I'll carry you up here." Pagsinggit ni Aze mula sa taas.
"OK daddy." Pagsagot nito kay Aze.
"Zara can you sleep with me again." Nag puppy eyes pa ito at nag pout. Now who couldn't say no to that right?
"Sure." I replied.
Nakababa na si Aze at inalalayan si Lance na makapasok na sa kwarto niya at sumunod naman ako sakanila.
Kinumutan ni Aze si Lance at binilinan na magpahinga.
"Yes daddy." Nagtalukbong naman ito sa kumot at lumabas na din si Aze.
"Zara! Here." Pag aaya niya.
Lumapit naman agad ako at nagsimula nang pumikit ang mata niya. Siguro mga pagod na pagod siya dahil nakatulog agad ito. Asan kaya si Liah?
Mga ilang minuto ang lumipas at lumabas ako saglit sa kwarto. Narinig ko ang pagsara ng pinto sa kwarto ni Aze.
"Shit! Nakalimutan kong ibalik ang gamit sa drawer." Kumaripas ako na pumasok sa loob. But it was too late.
I saw him and agad na umagaw ng pansin ang mga namamasang mata ng pinakamamahal ko habang hawak ang passport at visa namin papuntang France.
_TriaChie_
