The Passenger Seat

14

"I've actually been good." tipid kong sagot.

Sinusubukan kong hindi masyadong dumepende sa pag alalay sa akin ni Michael. Hindi din naman ganun katindi yung bagsak ko kanina.

"That's good." simpleng sagot naman niya. "You should come and see the band perform sometime!"

I can see that he was obviously trying to make the situation better.

I smiled at him, pero deep inside, naaalala ko yung nangyari doon sa bar na may gig sila, kaya hindi ako nakasagot ng mabilis.

Napatingin naman siya sa akin at nawala yung excitement sa mukha niya.

"Right...I almost forgot."

Naramdaman ko namang medyo lumuwag yung hawak ni Michael sa bewang ko. Sinusuportahan pa naman niya ako, pero hindi na kasing higpit katulad nnung kanina.

"We actually stopped playing there. Marami kasi sa mga fans namin ang nababastos pag nag gigig kami doon. Kaya napagdesisyunan ng banda na sa iba na lang kami mag perform." sabi niya.

Nang makarating kami sa clinic, todo alalay pa din si Mike. Yung para bang bitawan lang niya ako ng kaunti ay hindi ko na kayang maglakad.

Sinabihan kami nung nurse na pumasok muna doon sa room na may dalawang kama at susunod daw siya pag natapos na niya tulungan yung isang estudyanteng sobrang putla ng mukha.

"I'm fine. Hindi naman na ganun kasakit." sabi ko sa kanya dahil kahit sa pagpunta lang sa examining bed ay mahigpit pa rin ang hawak niya.

Hindi niya ako pinakinggan at todo tulong pa din hanggang sa makaupo na ako sa isa sa mga kama. Umupo siya sa tabi ko at bumuntong hininga.

"So, how has your new friends been treating you?" tanung niya.

"They're all really nice. We have fun studying and hanging out after school. Lagi na nga lang puro aral yung ginagawa namin eh." medyo masaya kong sabi.

Tumango tango siya, "I'm glad you're happy."

Narinig ko yung sincerity niya nung sinabi niya iyon. There was a bit of sadness sa boses niya, pero mukhang masaya naman siya para sa akin.

"How about you? I heard na dinudumog na daw kayo ng mga fans ah?" medyo paloko kong sabi. I was trying to lighten up the mood. Mukhang matatagalan pa kasi yung nurse.

"Yeah, matindi na din yung mga rehearsals namin. We're all serious about improving our songs and performances." proud niyang sabi.

I'm glad that he seems to be enjoying his career. Dati kasi, indecisive pa siya sa gusto niya talagang gawin, pero mukhang ngayon, desidido na siya.

"That's really good, Mike. I'm happy for you." sabi ko, making sure that my voice sounded sincere.

"Thanks, Mia." at kahit nakangiti siya nung sinabi niya iyan, there was longing in the way he said it.

"So, I'm guessing a lot of things has changed in your life since I was gone?" sabi niya, obviously trying to keep the conversation between us going.

"Yeah, but not too much. May ibang bagay pa rin namang the same." sabi ko sa kanya, and I even let out a little chuckle when I said the last part.

Tumango tango siya and we became silent for a few minutes, pero hindi na awkward. Pareho kaming nakangiti at komportable na akong tumingin lang sa kanya.

"Would you want to go to a cafe with me? Maybe later?"

I hesitated for a second. Bigla ko kasing naalala yung pagbabawal sa akin nila dad, yung mga nangyari bago kami nagka fallout, at yung mga sinabi ng mga kaibigan ko.