Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 18ο

Τα κορίτσια άρχισαν να πλησιάζουν προς το μέρος μου και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα λίγο.

Γύρισα για να ψάξω για τον Αλεξ, ο οποίος καθόταν σε μια γωνιά μαζί με τους φίλους του.

Μου χαμογέλασε κρυφά και μου έδωσε δύναμη.

Το χαμόγελο του ήταν ο, τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή.

Του ανταπέδωσα και έπειτα γύρισα προς τις άλλες.

Νινα: "Σε ποιον γελάς φρικιό;"

Είπε καθώς μου έδωσε πάτημα για να της πω αυτά που ήθελα.

Κρις: "Δε θα κάθομαι να λιγοδοτω για τις πράξεις μου σε ΕΣΈΝΑ. Θα κάνω ο,τι θέλω. Επίσης, ΔΕΝ θα με ξαναπείς φυτό ή φρικιό γιατί δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει. Το κατάλαβες;"

Της είπα κάπως θυμωμένα και φάνηκε να ξαφνιάστηκε. Η Ασλει και η Μαντι είχαν μείνει με το στόμα ανοικτό να με κοιτούν.

Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα στραβό χαμόγελο σχηματισμενο στο πρόσωπο του Αλεξ. Μάλλον δεν το περίμενε ούτε αυτός.

Εν τω μεταξύ, ολόκληρο το σχολείο είχε μαζευτεί γύρω μας για να μας παρακολουθήσει. Υπέροχα. Είχαμε γίνει θέαμα.

Η Νίνα έπιασε απότομα τον καρπό μου και με έβαλε να την κοιτάω κατάματα.

Νινα: "Δε θα μου ξαναμιλήσεις έτσι μαλακισμενο. Συνεννοηθηκαμε;"

Κρις: "Πάρε τα κουλά σου από πάνω μου, πουτανα, που δεν ξέρω και εγώ που τα εχεις βάλει."

Της είπα καθώς πέταξα μακριά το χέρι της.

Η Νίνα έβγαζε, πλέον, καπνούς από τα αυτιά.

Εντάξει, το παραδέχομαι, δεν έχω ιδέα πως το ξεστόμισα αυτό....

Νίνα: "Εμεις δεν τελειώσαμε.... "

Είπε καθώς τίναξε επιδεικτικά τα μαλλιά της φεύγοντας μαζί με τις καρακαξες της. Ταυτόχρονα, άρχισε να σπρώχνει τα παιδιά που βρίσκονταν μαζεμένα γύρω μας ώστε να περάσει.

Σιγά-σιγά όλοι είχαν διασκορπιστει στο προαύλιο.

Αυτό ήταν..... τέλειο. Πρώτη φορά νιώθω αυτό το συναίσθημα, νιώθω ελεύθερη. Έβγαλα από μέσα μου τόσα πράγματα.

Εκείνη τη στιγμή, η Βάνα με πλησίασε.

Βανα: "Τι.... ήταν.... αυτό;"

Τότε, χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε μέσα.

Κρις: "Θα σου τα εξηγήσω όλα στο διάλειμμα"