T;Ne?!
Telefon elimden düşmüştü. Na- Nasıl olabilir? Nasıl olabilir ki böyle bişey. Vücuduma hakim olamadan yere düştüm, gözlerime hakim olamadan hüngür hüngür ağlamaya başladım...
Nefesten ;
S; Sencede bu çok ağır olmaz mı Nefes? Neticede Tahir de bir insan..
N; Evet belki ağır olabilir. Ama böyle tiplere yüz vermeyeceksin . Özgüvenlerini yerle bir edeceksin ki kendilerine gelsinler .
S; Peki sen bilirsin. Ama herşeyden önce şunu bilki o da bir insan Ve eğer o olmasa hastaneye yetişemeyebilirdik.
Tamam beni hastaneye getirdi sağolsun ama yine de her insan bunu yapabilirdi... Acaba şakayı yapmasam mı ?
Of kafam çok karışıktı... Bahçeye çıktığımda gördüğüm manzara ile şok geçirdim.
Öküz yere kapanmış hüngür hüngür ağlıyordu. Okuldaki hiç kimse yardım dahi etmiyordu. Ne biçim bir okul bu Ya . İnsan bir yardım eder. Üstüne üstlük gülüyorlardı ( şeeefliler ).
Yanına geldim bir yandan yan gözle bana bakarken bir yandan da gözyaşları sel gibi boşalıyordu...
Tam ağzımı açacakken ;
T: Git!
N: Hayır gitmeyeceğim.
T: Neden? Bu öküz ağlıyor yeterince hasar almış yanına gidip biraz da ben tekme atarak hasar vereyim mi dedin?
N: Bak ! Belki kaba olabilirim. Belki değişik olabilirim ama şunu bilki ; insanlık duygularım körelmedi. Yerde ağlayan bir insanı tek başına bırakacak kadar vicdansız da değilim.
Elimi uzattım onu yerden kaldırmak için. Uzun uzun baktı elime. Ama ne bakış !Sanki güvenemiyormuş gibi...
İşte o zaman anladım. Bu öküz yaralı bir öküz.
N: Tekrar söylüyorum. Sandığın kadar vicdansız değilim. Hiçbir zamanda olmadım. Belli ki yardıma ihtiyacın var Ve okul gülerek sana bakıyor. Okuldakilere biraz daha koz verme. Anneannem bana hep ;
"- Güçlü ol kì , kamburu çıkan karşındaki olsun " derdi . Şimdi kalk Ve güçlü ol ! Söz sonra sana ağlamak için en güzel yeri tavsiye edeceğim...
Ellerimdeki gözleri birden gözlerime değdi..
Güneşin altında gözleri bal rengine dönüyordu.. Ve yaralı yaralı;
T: Sana güvenmem için bi sebep söyle!
N: Bana güvenme, ona güvenme , buna güvenme, annene, babana, kimseye güvenme. Kendinden başka kimseye. Sadece.. Sadece kendine güven!
Sözlerim onu etkilemiş olacak kì elimden tutup ayağa kalktı. Yaralı yaralı gözlerimin içine bakıyordu.
Kocaman gülümseyerek ona bir soru sordum.
N: Bana güveniyor musun ?
O da buruk bir gülümsemeyle
T: Hayır !
N: En doğrusunu yapıyorsun. Şimdi derse girmeyeceksin, girmeyeceğiz. Okulun arka bahçesindeki kocaman çam ağacı var . Onun altında oturulacak yer var. Ben kurdum orayı. Sen oraya otur Ve beni bekle!
Tahir daha göz yaşları kurumamış, şaşkın şaşkın bakıyordu.
N: E hadi.
T: T- Tamam.
Tahir arka bahçeye doğru ilerlerken ben hemen okulun bahçesindeki konuşma yerine geçtikten sonra bahçeye çıkıp, mikrofonu elime aldım Ve bağırmaya başladım. Okula çok kızmıştım. Tahir ağlarken yardım etmedikleri yetmiyormuş gibi birde gülüyorlardı.
N:SİZ NE BİÇİM İNSANLARSINIZ BE! ÇOCUK ORADA YERE KAPANMIŞ AĞLIYOR, SİZ ORADA KIKIR KIKIR GÜLÜYORDUNUZ. ULAN BEN SİZE DE SİZİN İNSANLIĞINIZADA...
Selenden ;
Kitaplarımı çantama koyarken birden Nefesin sesini duydum. Hayır ya ! Yine delirmişti manyak. Okuldan atılacaktık.
Koşarak spor salonuna gittim. Tam küfredecekken onu kolundan tutup durdurdum.
S: Ya sen ne yaptığını sanıyorsun?
N: Selen bırak !
S: Yine okuldan atılacağız başımın belası!
N: birşey olmaz Selen şimdi sen müdürü Ve derse giren hocayı bir güzel oyalayacaksın çünkü ben derse giremicem işim var....
S; OHA!
N: Hepsini yaparsın bebeğim he bu arada başının belası değil tatlı belasıyım öptüm güzelim.
Dedi ve çekip gitti kankaların en gıcığı... Sebebim olacak bu kız.
Tahir'den;
Nefesin dediği yere gittikten sonra o güçlü ama bi o kadar da cırtlak sesin gelmesiyle irkildim.
Bu ses çirozun sesiydi. Kendimi çok kötü hissetsem bile onun bu hali az da olsa iyi geldi...
Nefesten ;
Selen'i bir güzel sinir ettikten sonra Tahiri gönderdiğim yere gittim...
4. Bölüm sonu canconlar :)
Bu bölüm çok geç geldi biliyorum binlerce kez özür de diliyorum. Ama admin size deli Tahir sözü veriyor telafisi olacak... 🖤🌺
