Umutsuzluğu ihraç ederken,beynimin tüm hücreleriyle savaşan yüreğim paramparça haliyle hala kendinde önce ciğerini düşünüyor. Gözlerimi kapatıyorum,mavi bir sessizlik içime doluyor ve gözlerimi bile açacak mecali bulamazken kendimde,kanat çırptığımı fark ediyorum. Daha doğrusu kanatlarımın sesine uyanıyorum. İnat,ne garip güçlü bir zırh vazgeçmemi engelleyen. Tek dalım belkide. Ciğerlerim patlamak üzere ama konmayacağım.Bu Sefer Olmaz!!!
