Revenge

Proloog

Vanaf nu zal elke vrijdag een nieuw hoofdstuk online komen! Het eerste hoofdstuk staat nu, naast de proloog, ook gelijk al online:) Enjoy! Xx

Proloog

4 augustus 2016

'Goedenavond, dit is het NOS Journaal van donderdag vier augustus,' hoorde ik de verslaggeefster Astrid Kersseboom in de verte zeggen.

'In Arkel is sinds vanochtend een jongen van vijftien vermist. Nadat de auto waar hij met zijn ouders in zat verongelukte, is hij niet meer gezien. Toen de hulpdiensten aankwamen, stond de linker achterdeur open. De ouders liggen met verwondingen in het ziekenhuis, maar hun zoon is nog steeds vermist. Ook hij is waarschijnlijk verwond. Hij heeft blond haar, blauwe ogen en is rond de 1 meter 78.'

De verslaggeefster vertelde het alsof het niets was. Alsof ze zoiets elke dag deed. En misschien deed ze dat ook wel.

'Al iets van de politie gehoord?' Frenkie kwam aangelopen met twee bekers koffie.

Ik schudde mijn hoofd van nee.

Hij zuchtte, plofte naast me neer op de ziekenhuisstoel en overhandigde de koffie.

Als dank gaf ik hem een zwakke glimlach.

'Als ze Tristan maar vinden.'

'Hé, het komt wel goed,' bemoedigend legde Frenkie zijn hand op mijn knie. 'Ze vinden Tris wel.'

'Zou hij het kunnen dat hij ontvoerd is?' vroeg ik. Of erger: misschien dood? Maar die vraag durfde ik Frenkie niet te stellen en ik durfde er zelf ook niet al te veel over na te denken. Ik kon die gedachte simpelweg niet aan.

Frenkie leek van mijn vraag te schrikken, al kon ik me niet voorstellen dat hij er zelf niet bij stil had gestaan. Het hele gebied rondom het ongeluk was al meerdere malen afgezocht. En elke keer opnieuw kwam de politie met het slechte nieuws dat ze Tristan niet hadden gevonden.

'I-ik weet-t h-het niet,' stotterde hij.

Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik mis Tris.'

'Ik ook, Mi, ik ook.'

'Ik ben zo bang, Frenk. Tris kan niet zomaar weg zijn, toch?'

Frenkie zei niks en staarde naar de grond.

'Ik ga even naar pap en mam toe,' en daarna stond hij op.

Ik knikte.

-

'Eten!' riep Mikky, die kwam aangelopen met twee tassen van de Mac Donalds.

Ze wist dat Frenkie en ik weinig trek zouden hebben, maar de hele dag hadden we allebei al bijna niks gegeten.

'Nog geen nieuws zeker?' vroeg Mikky voorzichtig.

Ik knikte.

'Het komt echt wel goed, Mia,' zei ze, terwijl ze naast me kwam zitten, 'de politie gaat Tristan vinden.'

'Kijk eens,' ze gaf me de hamburger aan.

'Dank je, Mik,' ik probeerde te glimlachen. 'Dat je dit allemaal voor ons doet.'

'Tuurlijk ben ik er voor jou en Frenkie,' glimlachte ze. 'Over hem gesproken. Waar is hij gebleven?'

'Bij pap en mam,' vertelde ik.

'Ik ga hem even zijn eten geven,' Mikky stond op, 'hij heeft nog minder gegeten vandaag dan jij. Ik ben zo terug.'

'Mevrouw De Jong,' hoorde ik plots naast me.

Ik keek opzij. Er stond een vrouwelijke agent. Ze had een vriendelijke blik.

'Ja, dat ben ik.' Ik keek haar onzeker aan.

'Er is nieuws,' zei ze.

Mijn hartslag ging als een speer omhoog. Was het goed nieuws? Slecht nieuws? Ik kon de gezichtsuitdrukking moeilijk peilen van de agente.

Op dat moment kwamen Frenkie en Mikky aangelopen.

'Wat is er aan de hand?' wilde Frenkie meteen weten.

'Er is nieuws,' was mijn antwoord op zijn vraag.

'Het jasje dat Tristan vanochtend droeg, is gevonden op het treinstation in Gorinchem. Wij denken dat het daar gedumpt is. Ik moet er ook helaas bij vertellen dat er sporen van bloed op de jas zaten.'

Het leek wel alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.

Zowel Frenkie als ik wisten niets uit te brengen.

'Zijn er camerabeelden van Tristan op het station?' Mikky staarde de agente vragend aan.

'Daar wordt nu naar gekeken,' antwoordde de agente.

'Maar vooralsnog waren die er nog niet.' De agente legde de nadruk op nog.

'Geen vragen meer?'

Wij alle drie schudden ons hoofd.

'Ik begrijp dat het nu allemaal erg moeilijk te bevatten is. Als jullie nog vragen hebben, staan we met ons team voor jullie klaar,' glimlachte de agente, waarna ze wegliep.

'Godver!' Frenkie smeet zijn hamburger in de prullenbak.

Langzaam begonnen de tranen over mijn wangen te rollen. Zou ik Tristan überhaupt nog ooit levend terugzien?