Ερωτας Αλά Ιταλικά

8. Ολα αλλάζουν...

Η Ρόουζ είχε αποκοιμηθεί σε όλη σχεδόν τη διαδρομή καθώς όλα όσα είχε πιει την είχαν επηρρεάσει παραπάνω απ'όσο πίστευε και μόλις άνοιξε τα μάτια της ήταν ακόμη στο αυτοκίνητο. Ενιωσε μια ανακούφιση που το σκοτάδι ήταν ακόμη απλωμένο παντού που σήμαινε πως δεν είχε περάσει πολλή ώρα που κοιμόταν. Κοίταξε τριγύρω της για να συνειδητοποιήσει πως ήταν όλα πραγματικότητα και δεν τα είχε ονειρευτεί και ευτυχώς ή δυστυχώς, ήταν αλήθεια. Καθώς πάνω της δεν είχε κινητό θέλησε να ρωτήσει για την ώρα μα δεν το τόλμησε• απλά έριξε ένα βλέμμα στον οδηγό απ'τον καθρέφτη και συνειδητοποίησε πως κι αυτός την κοίταζε ήδη λοξά με τα μάτια του, έχοντας το κεφάλι του ακόμη στην ευθεία και την έκανε να μαζευτεί στη θέση της. Ενιωθε τώρα όπως και πριν πως κάθε κίνησή της ήταν υπό παρακολούθηση.

Μόλις είδε την τεράστια σιδερένια πύλη αγχώθηκε λίγο παραπάνω γιατί δεν ήξερε τί την περίμενε, ή μάλλον... Τί να περιμένει.
Το γνωστό σύστημα αναγνώρισης έκανε την πύλη να ανοίξει ελάχιστα, όσο χρειαζόταν για το αυτοκίνητο να περάσει.

Μπήκαν στην έπαυλη και το αμάξι έκανε τη γνωστή διαδρομή γύρω από το συντριβάνι κατευθυνόμενο προς την μαρμάρινη σκάλα. Ο οδηγός έσβησε τη μηχανή και αφού κατέβηκε πρώτος ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω πήγε στην πόρτα της Ρόουζ ανοίγοντάς της να κατέβει. Χωρίς να μιλάει της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει κι εκείνη το έκανε.
Ανέβηκαν τη σκάλα και της άνοιξε την διπλή πόρτα να περάσει στο άγνωστο τεράστιο σπίτι στο οποίο βρισκόταν για δεύτερη φορά την ίδια μέρα. Με μία δεύτερη ματιά και πιο ήρεμη κρίση έμοιαζε με αρχοντικό.
Εκείνη μπήκε και η πόρτα έκλεισε πίσω της.

Το περιβάλλον όπως το θυμόταν, ο χώρος μεγάλος, σαν αίθουσα δεξιώσεων• τόσο καλά διακοσμημένος που έμοιαζε για σαλόνι καθώς όσα έπιπλα τριγύρω μπορούσε να διακρίνει και μέσα σ'αυτά μία μεγάλη τραπεζαρία στα δεξιά της με πολλές καρέκλες, αυτό της θύμιζαν. Κάποια μέτρα μπροστά της έβλεπε τη σκάλα που ήξερε πως οδηγούσε στα πάνω δωμάτια ενώ στα αριστερά της το τζάκι φώτιζε ελάχιστα το χώρο κάνοντας την ατμόσφαιρα ζεστή και περισσότερο άνετη με τους κόκκινους φωτισμούς κλειστούς. Η μόνη λεπτομέρεια ήταν πως αυτή τη φορά με τόσο λίγο φως δυσκολευόταν περισσότερο να δει το περιβάλλον γύρω της μα η άλλη πιο άνετη εικόνα στο χώρο που έδινε της ήταν αρκετό.
Γύρισε να κοιτάξει πίσω της μα ο οδηγός δεν ήταν πια εκεί.

"Πέρασε." άκουσε μία γνώριμη βαριά φωνή να λέει που την τρόμαξε κάπως καθώς δεν περίμενε να είναι κανείς εκεί.
Κοίταξε στα αριστερά της και τον είδε να κάθεται στην ίδια πολυθρόνα έχοντας πλάτη προς εκείνη, με το γνωστό ποτό στο χέρι κρεμασμένο απ'την δεξιά πλευρά της πολυθρόνας όπως και την πρώτη φορά. Καθώς η Ρόουζ περπάτησε δειλά και πλησίαζε εκτελώντας τη διαταγή του, διότι έτσι της ακούστηκε περισσότερο, σα διαταγή• παρατήρησε πόσο συγκεντρωμένος έδειχνε κοιτάζοντας προσηλωμένος τις φλόγες στο τζάκι. Ποιός ξέρει τί σκεφτόταν...