Crying Moon

Υπόκωφη Κραυγή

Πάλι με αψηφήσανε και τα λόγια τους δεν τηρήσανε
Φύγανε χωρίς δισταγμό και στο σκοτάδι μόνη με αφήσανε
Σαν το χιόνι νιώθω την ψυχή μου,παγωμένη και ψυχρή
Συναίσθημα δεν νιώθω,ζουν σε ένα κελί στην φυλακή
Η φλόγα έχει σβήσει καιρό τώρα από μέσα μου
Περπατάω μοναχική σκύβοντας την μέση μου
Καμπουριάζει η ψυχή μου από τα βάρη και τα λάθη μου
Νιώθω σαν τριαντάφυλλο με καρδιά σαν το αγκάθι του
Όπως και το τριαντάφυλλο,έτσι και γω έχω σκιά
Μέσα στα στενά με ακολουθαει προσεκτικά
Παρατηρεί τις κινήσεις μου και τον διχασμό μου
Δεν με αφήνει ποτε μόνη,είναι το φυλαχτό μου
Απόμακρη και μίζερη φαίνομαι αν με γνωρίσεις από κοντά
Πάντα με ρωτάνε γιατί τα μάτια μου είναι μελαγχολικά
Η μόνη απάντηση που τους δίνω είναι ότι έζησα πολλά
Πέρασα βραδια αρκετά με κλάμα και αναφιλητά
Πάντα ένιωθα μόνη και ότι ένα κομμάτι μου λείπει
Συντροφιά μου μέσα στη νύχτα τα σκυλιά μου και η λύπη
Καψουρα με τον πόνο και μετά απορώ γιατί θυμώνω
Έρωτα με το χάος και το συναίσθημα ότι παγώνω
Καλύτερο συναίσθημα είναι η καρδιά σου να είναι αναίσθητη
Να μην νιώθεις αγάπη και να χάνεις της συντροφιάς την αίσθηση
Είναι ο μόνος τρόπος για την ψυχή σου να συνεχίσει
Άλλους ανθρώπους έτσι να την πληγώσει δεν θα αφήσει
Αγάπη υποσχέθηκαν και όμως μετά έφυγαν
Συνειδητά ή ασυνείδητα μόνο τα λόγια τους έμειναν
Γέλια και χαρές χαράχθηκαν στην μνήμη μου
Αναπολώ στιγμές με άτομα που κάποτε ήταν φίλοι μου
Αναρωτιέμαι αν στο τέλος κάποιος πιστός θα βρεθεί
Ή αν θα συνεχίσουν τα μάτια μου να κλαίνε σαν την βροχή
Απεικονίζουν αδικία,πόνο και θυμό
Πίνω για να ξεχάσω αλλιώς δεν μπορώ να αισθανθώ
Τύψεις με κατακλύζουν και το μυαλό μου φυλακίζουν
Τα λάθη και τις αμαρτίες μου τα βραδια μου υπενθυμίζουν
Δέν έχω κανέναν να μοιραστώ τα μυστικά μου
Δεν έχω σε κανέναν να μιλήσω για τα χρόνια τα παιδικά μου
Μόνη βαδίζω με ένα βέλος να μου διαπερνάει την καρδιά
Χαμογελάω και γελάω παρόλο που το μέσα μου πονά
Άψυχο το χαμόγελο μου και νεκρό το μυαλό μου
Ψάχνω αγάπη όπως για φαΐ τα σκυλιά του δρόμου
Κατάρα από μικρή να τρέχεις στην διαφυγή
Άσχημο συναίσθημα να βγάζεις μια υπόκωφη κραυγή
Όσες φορές και να ούρλιαξα κανένας δίπλα μου δεν έτρεξε
Όλοι με αφήσανε επειδή η καρδιά τους στένεψε
Άδικο είναι ότι έχω περάσει και όσα χρόνια έχω χάσει
Όσο ο χρόνος και να περάσει την πίκρα η καρδιά μου δεν θα την ξεχάσει
Για άλλη μια φορά μόνη θα κλαίω με παρέα τον εαυτό μου
Θα σκέφτομαι ότι με πρόδωσαν και ότι χάθηκε το φως μου
Τυφλή βαδίζω μέσα στην μέρα ζωντανή
Η καρδιά μου σταθερή,μια κινούμενη πληγή
Το αίμα κατρακυλάει και μπλέκεται στα πόδια μου
Παραπατάω,πέφτω κάτω,χάνομαι στα λόγια μου
Αντίο συναίσθημα,ευτυχία και γαλήνη
Ματωμένη και ψυχρή κρύβομαι κάτω από την Σελήνη
Μόνο το φεγγάρι με κατάλαβε και με ακολουθάει πιστά
Άσπρο σαν την ψυχή μου με πολλαπλά κενά
Πάλι από την αρχή τον εαυτό μου θα ψάξω να βρω
Για άλλη μια φορά πρέπει να βρω δύναμη και να συγχωρώ
Σε ψύχος και σε σκότος κατέληξα τελικώς
Καλύτερα μηδενικό παρά να ξανά βρω το φως