Ik staar voor me uit naar de witte muren. Het is niet zo dat er niks anders in de kamer is om naar te staren maar de witte muren geven me een prettig gevoel.
Er zijn ook mensen in de kamer. Maar ze zijn allemaal gek. Ze zijn ziek en speciaal en anders, maar vooral gek. En allemaal hebben ze hun eigen verhaal.
Bijvoorbeeld dat ene meisje met haar lange, zwarte haar. Zij gebruikte pillen om ook overdag gelukkig te zijn.
Maar was ze dan zo ongelukkig?
Of die ene met haar bril. Zij is met haar fiets in het kanaal gesukkeld en is een hersenschudding opgelopen. De meeste denken dat ze daardoor gek is geworden.
Maar was ze dat dan niet?
En dat meisje met het magerste gestalte wat ik ooit heb gezien, zij at niet meer omdat ze dacht dat haar vader haar zou vergiftigen, net zoals hij bij haar moeder had gedaan.
Maar was ze daarvoor al zo mager?
En dan heb je nog dat meisje met haar helderblauwe ogen. Zij heeft haar beste vriendin geslagen na één van haar gekke periodes.
Maar was ze dan al zo gek?
En als ik deze vier mensen zie, denk ik: 'Wat doe ik hier?' Want iedereen heeft zijn verhaal maar ik heb er geen.
'Wat doe ik hier?' Ik wil het uitroepen maar dan zouden ze me wel voor gek verklaren.
Ik staar nog steeds naar de witte muren als de deur achter me open- en dichtgaat. De voetstappen komen naar mij en er gaat een vrouw voor me zitten. Ze draagt een wit verpleegsterskostuum en heeft korte blonde haren. Ze kijkt met haar donkere ogen door haar brillenglazen naar mij. Ik kijk naar haar en in haar brillenglazen zie ik mezelf. En wat ik zie staat me niet aan want ik zie mijn lange, zwarte haar en mijn bril en mijn magere gestalte en mijn helderblauwe ogen.
Dat doe ik hier: weerklinkt het in mijn hoofd.
