Love In A Wheelchair (DUTCH)

Hoofdstuk 1

Ik duw mijn rolstoel voorzichtig vooruit door de drukke witte schoolgangen. Alle mensen hebben vrienden groepjes gevormd. Om in het midden van mijn examen jaar naar een andere school te gaan is al ontzettend lastig en vrienden hier maken wordt nog lastiger. Iedereen kent elkaar al voor jaren of voor tenminste een halfjaar. Ik heb ook geen idee, waarom ik dacht dat het een goed idee was om te verhuizen. Maar als ik denk aan mijn vorige school dan is dit misschien wel beter. Mijn armen zijn moe door het duwen aan mijn rolstoel wielen, omdat ze het niet gewend zijn. Ik adem rustig het schone lucht in en ik kijk strak voor me uit. Ik probeer vragende en nieuwsgierige blikken te vermijden en rij gewoon door. Ik zie mensen van uit mijn ooghoeken kijken naar de plaats waar me benen zouden moeten zitten en ik voel meteen de paniek weer opborrelen. Ik kan voelen hoe ze me veroordelen. Ik kan hun medeleven voelen. Ik voel al hun ogen op mijn rug branden. Ik weet dat iedereen naar me staart en ik voel me niet op me gemak. Ik heb nooit aandacht gewild en zeker niet op deze manier. In hun ogen ben ik waarschijnlijk een zielig meisje die niks zelf kan doen. Een meisje zonder benen. Op dit moment wil ik het liefst ergens anders zijn. Ergens waar geen mensen zijn met hun veroordelende blikken, ergens waar het gewoon even helemaal stil is. Stilte heb ik de afgelopen maanden niet gehad en rust ook niet. Al het rust verdween van af het moment dat ik in die vervloekte auto stapte van mijn vriendje. Nu mijn ex vriendje. Het enige wat ik echt van die nacht kan herinneren zijn felle koplampen en gegil. Mijn gegil. Onze auto leek helemaal dol te zijn geworden. Het stopte niet met kantelen en draaien. Meer kan ik niet herinneren. De dokters zeiden dat een dronken bestuurder ons had aangereden en dat de auto van mijn vriendje kantelde en over de kop vloog en dat ik mijn bewusteloze vriendje uit de auto heb weten te krijgen voordat het op ging in vlammen en as. Ik heb mijn benen helemaal tot het bot verschroeid in het proces om  mijn vriendje's zijn leven te redden. Daarna ben ik zelf ook knock out gegaan. Ze zeiden dat ik geluk heb gehad, maar zo voelt het niet. Ik kan me alleen maar de pijn herinneren. Zo'n sterke pijn heb ik nog nooit in mijn hele leven gevoeld. Ik dacht dat ik dood ging toen ik uiteindelijk wakker was geworden. De pijn was door mijn hele lichaam heen getrokken. Mijn bovenbenen deden vooral pijn, maar de onderkant was helemaal gevoelloos. Zelfs er aan denken geeft me een ongelofelijke koppijn en een vlijm scherpe steek in mijn borst. 

Ik rol verder door de spier witte gangen heen opzoek naar de kamer van de directeur, maar het is bijna onmogelijk te vinden. Het staat niet duidelijk aangegeven en ik heb niet bepaald een kaart waarop ik kan zien waar ik naartoe moet. Hij lijkt alsof ik al tien keer door dezelfde gang ben gegaan. Ik voel ook niet te drang om het aan iemand te vragen, want het enige wat het me zou opleveren is meer scherpe blikken en misschien nog wel vragen. Ik zie mensen om me heen dingen uit hun kluisje pakken. Ik hoor snelle voetstappen achter me en wanneer ik op kijk zie ik een meisje staan van ongeveer mijn leeftijd. Ze heeft donker bruin haar met kleine krulletjes. Ze heeft een mooie diep donkere huid dat glanst in het zon licht. Haar ogen zijn groot en bruin en ze kijkt me aan met een lachend gezicht. "Ben jij Romy?" vraagt ze. "Uhhh.. ja dat ben ik." zeg ik. Ik glimlach terug naar haar. "Goed, leuk je te ontmoeten ik ben Samantha, maar noem me maar Sam. Ik moet je van directeur Hendriks je naar zijn kamer brengen." Ze schut me de hand nog steeds glimlachend. "Je komt precies aan op het goede moment Sam. Ik heb geen idee waar ik ben en volgens mijn gevoel rij ik in rondjes." Zeg ik tegen haar. Ze geeft me een knipoog "I got you girl." zegt ze. Ze geeft me een kneepje in mijn schouder als ze naast me begint te lopen om de weg te wijzen.

Ze loopt met me mee en begint te praten over voor welke leraren ik moet oppassen en over welke leraren geweldig zijn. Ze schijnt heel veel over deze school te weten. Ze praat over de pauzes en over de verschillende soorten clubs dat hier zijn. Volgens haar is er een sport club, lees club, studie club, kunst en techniek club, drama club en zelfs nog meer. Ze praat ook over welke mensen ik het best zou kunnen vermijden. Ze praat aan één stuk door en ik ben blij dat ze me geen ongemakkelijke vragen stelt. Het is best wel kalmerend om naar haar te luisteren, omdat ze een rustige stem heeft en ze praat niet al te snel. Ze heeft een beetje de stem van een lezer. Ze weet alles spannend te vertellen. Zelfs de saaiste onderwerpen.