SOLUDUĞUM KORKU

Bölüm 27: "Ölü adam"

Korkunun ötesiydi bu.

Sadece bir saniye bile olsa düşüncemi saran korkunç ihtimallerin başlangıcı. Sanırım bir insanı amansız bir ölüme götüren hastalığa kapılmıştım. Yoksa, bedenimin bir hayli ağrıyarak
titremesinin başka bir açıklaması yoktu. Her şeyi düşünüyordum. Bu zamana kadar hep kararsızlıktan başıma belalar gelmişti. Göz önüme Ammar'ın gözleri geldikçe irkilmeden edemiyordum. Kendimi buna inandırmaya ve olanlara karşı avutmaya çalıştıkça daha çok kavrulduğum, ve sabırsızca el parmak uçlarımı dişlediğim kara zamandı. Gözlerimden yaş akıyor, hem de çiçeklerin epeyce sardığı bahçeyi izliyordum. Her şey daha iyi olması için, diyordum. Kendime teselli veriyordum. Bir nebze, iyiliği arıyordum. Kötü değil diyordum. Karanlığımı aydınlatıyordum. Her şey, korkusuz ve güvenli bir yaşam için. Beynimin içinde tekrarlayıp duruyordum, sen kötü bir insan değilsin,
diyordum.

Zaman geçtikçe zamanımın daraldığını da biliyordum. Koşa koşa o korkunç konuşması bittiğinde orayı terk etmiştim. Arkamdan kahkahalarını duydum. Evet, o adam deliydi.
Karışık aklım, sayesinde iyice karışmıştı. Uzak durmamın daha sağlıklı olabileceğini düşündüm.
Her şeyden uzaktım.
..

5 ay olmuştu. Geçirdiğim onca zaman. Ortalık sessizliğini korurken, Ammar'ı hiç görmedim. Ne sesini duydum, ne de onunla alakalı bir şeyler duydum. Sıradan geçiyordu. Ammar'ın bunca zaman nerede olduğunu bilmezken, benim sessizliğime dahi gelmemişti. Garip buldum. O günden sonra, belki de düşmanları olduğu için ortadan bir anda kaybolmuştu. Kasabadan artık gittiğini düşünüyordum. Arada bir dışarı çıktığımda Eyşan'ı da görmedim. Veya ona ait birilerini bile görmedim. Ona ait tüm ümitlerim gitmişti. Tepe ardına giden kişilerden birine rastladığımda bir kere onları sordum. Burada olmadıklarını ve hiç haberleri de olmadığını söylemişti. Burayı terk etmişti. Ağır şeyler yaşamış ve gitmişti. Artık bunu düşünüyordum. Onun bana olan tüm ilgisi meğer bu kadarmış. Zoru gördüğü an, gidecekmiş.

Cenan ile görüşüyordum. Artık benim için kötülüğün azda olsa geçtiği bu kasabada ailem ve o vardı. En azından rahattım. Birbirimiz hakkında daha çok konuşuyorduk. Cenan, yapısı gereği durgun duran, ama içtenliği ve konuşmalarıyla iyi biriydi. Fakat, ona içimden gelen iyi anlamda duygular yoktu. Sevmiştim. Ama daha fazla ileri giden bir şeyler hissedememiştim. Ne zaman karşı karşıya gelsek aklıma Ammar geliyordu. Sesi ve yüzü kafamın içinde dönüyordu. Merak ediyordum. Düşmanları vardı. Belki de onlarla uğraşıyordu. Geceleri, uyuyamıyordum artık. Düşünmekten delirecektim. Korku basıyordu. O yokken artık ne yapacağımı düşünüyordum. Cenan'ı o var diye istemiştim. Şimdiyse mecbur bir devamlılık yaşıyordum. Birinin daha duygularını kullanamazdım.