Metrobüsdeyim, beynim savas alani gibi, içimi kemirip duran sorularla cebelleşiyorum. Nasil acaba ? Neler yaşadı benden sonra? Çok mu yakmıştım yüreğini? Gözleriyle gülebiliyormu yine?
Hala beni beklediğine eminim.
Aslinda kabul etmemeliydim buluşma isteğini, telefonda bile onunla konusamayan ben nasil dayanırım 'gitme' bakışlarına ama yine de durduramadim ona acıyan yüreğimi..
kararlıyım bu sefer ne olursa olsun kanatmak zorunda kalsamda içini bittiğine inandırmak zorundayım. Anlamalı artık yanan ateşin küle döndüğünü, anlamalı artık sevdiğim için değil acıdığım için geldiğimi.
Oysa ne çok severdi beni 'özüm’ derdi hep, 'sen benim özümsün, nefes alıyorsam senden, nefes veriyorsam senden'...
Buluşma yerine yaklaştıkca daha da hızlı atıyor kalbim, biraz daha uğrassa düşüverecek orta yere. İçimden tekrarlayıp duruyorum final cümlelerini hiç bir ihtimal çıkarmamalı sözlerimden en ufak umut kırıntısı bırakmadan gitmeliyim, can çekişmesindense yüreğinin ölmesini tercih ederim, bilirim aşk enkazı altında kalan aşk zedelerin her zaman bir umut kırıntısı bırakanının olduğunu, bilirim ölürmüş gibi yaşadıklarını...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Özüm
RomanceYazdıklarım yazamadıklarımın cümle artığı olur en fazla, Yazılmamalıydı Yine de yazıldı şimdi helal et beni kendine, Önce adımı geçir dudaklarından Ve yutkun Artık helallik aldın yüreğinden...
