"Is that a nebulizer kuya?" Tanong ni Amara sa kanya, hindi sya nagsalita. Tumayo sya at hinila kaming dalawa papasok sa kwartong nakabukas.
"Yes Amara. It is a nebulizer. Justine has Asthma, kaya hindi sya pwedeng mapagod. Pero itong ate mo, pinaglinis sya ng buong bahay noong nakaraang araw! Do you know how dangerous it is ate?! Do uou fvcking know! Pwede nyang ikamatay yun!"
"Oh my God ate! Why did you do that? She was born a princess! Hindi sya sanay sa ganun!"
Again, guilt flashed in me. I didn't know!
"I-I didn't know! I swear to God I didn't know."
"Yeah, you didn't so stop what you're doing! So stop it, will you?"
Hindi na ako nagsalita at lumabas nalang ng kwartong iyon.
JUSTINE'S POV
Hindi ko na alam kung hanggang kailan ko pa matatagalan ito. Ang sakit. Isa lang ang naiisip kong paraan.
Nang mabawi ang lakas ko ay lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa kwarto ni ate Andrea, kailangan ko syang makausap.
Kumatok ako ng tatlong beses at nang sumagot sya at binuksan ko ang pinto. Nilukob ng kaba ang buo kong katawan habang pinipihit ko ang doorknob.
"Ate"
Agad syang lumingon sa akin at dumilim nanaman ang mukha nya.
"P-pwede ka bang makausap?"
Hindi sya sumagot pero lumapit parin ako sa kama kung saan sya nakaupo.
"Ate, I'm sorry sa lahat. Sorry kung galit ka sa akin sana mapatawad mo ako. Sana maibalik ko yung dati nating turingan. Sorry, sorry talaga ate" I can no longer hold my tears, they fell down into my cheeks.
Hindi sya nagsalita. Nakatingin lang sya sa laptop nya at tuloy sa pagtatype doon.
"Ate, kahit ano gagawin ko mapatawad mo lang ako. Kahit lumuhod ako sa harap mo ngayon, please forgive me ate"
I sloely kneeled down. Lumuhod ako sa harap nya na syang ikinagulat nya. Humawak ako sa kamay nya at patuloy sa pag iyak.
"Please ate forgive me---"
"Get up Justine!" Hindi ko natuloy ang gusto kong sabihin dahil sa boses ni Andrew. Lumingon ako sa kanya at nakita kong papalapit sya sa akin.
"Bakit ka nakaluhod sa harap nya? Wala ka namang ginagawang masama! Pumasok ka na sa kwarto natin at wag mo na syang kakausapin."
"No Drew, I need to do this, I want her to forgive me. Please let me."
"You're forgiven. Now get out of my room, you two!"
Dalawang buwan na nang mangyari iyon, hindi na ako gaanong pinapahirapan ni ate Andrea, kaya alam ko na hindi nya pa ako napapatawad. Mahirap nga naman makuha ang kapatawaran para sa bagay na akala nya ginawa ko.
Nasa hapag kaming apat at nag aalmusal nang may maamoy akong hindi maganda, parang hinahalukay ang sikmura ko at agad akong nagpunta sa cr ng kusina para dumuwal.
"Tine? Are you okay?"
Hindi ko sinagot si Drew, nag ayos na ako ng sarili ko at lumabas ng banyo.
"What's wrong? Are you okay?"
"Okay lang medyo hindi ko lang gusto ang amoy ng itlog. Baka sira na?"
"Ha? Hindi. Kakabili lang ng stocks kahapon."
"Baka naman buntis ka." Pinanlamigan ako sa sinabi ni ate Andrea. Ako? Buntis? Hindi pwede! Pero hindi rin imposible.
"Omg! Magkaka pamangkin na tayo ate!" Excited na sabi ni Amara.
"That can't be ate. Siguro nga hindi na fresh ang itlog na nabili kahapon"
