Özüm

bölüm 2

Ve başladı kaçınılmaz son.

uzaktan gördüm onu, bir an buradayım anlamında elimi kaldırdığımı farkettim hemen indirdim, ellerim bile benden habersiz haraket ediyordu, gördüm anlamında elini kaldırdı. Her adımım beynimde geri geri atıyordu, aramızda ki mesafe kapanıyor ama ayaklarım bir santim ilerlemiyordu sanki..

Yüzünü gördüğümde bir bıçak saplandı kabuk tutmuş yaralarıma, kendi kendime söylediğim, birde utanmadan inandığım iyi'dir yalanlarının sonucu karşımdaydı. Öylece bakakaldım uzayan sakallarına. şöyle oturalım mı ? sorusuyla bozdu aramızdaki sessizliği. tamam diyebildim sadece. Bittiğini anlaması için hazırladığım cümleleri tekrarlarken içimden, konuşmaya başladı..

uzun zamandır bu günün gelmesi için bekleyip durdum, hayatımın en uzun eğitim dönemini yaşadım, asker gibi şafak saydım.

hafifce gülümsedikten sonra konuşmaya devam etti.

Aslında binlerce kez tekrarladım bu konuşmayı, binlerce kez binlerce soru çıkardım beynimde ve hepsi için binlerce sonuç buldum ve binlerce kez seslendirdim seni içimde..

Her türlü sonuca hazırlamıştım kendimi, hazırdı kendime sunduğum 'ne olursa olsunlar'.

Bu geçen süre iyi gelecekti ikimize, dinlenecekti içimizdeki 'biz'ler, sıkılacaktık 'ben' ve  'sen'lerden ve kenarda beklemesini söyleyecektik..

'elma dersem çık' daki 'elma'lar olacakti geçen zaman. O 'elma' diyecekti ve çıkacaktı içimizde saklanan sevgi...

Seni sevmekten bir an bile vazgeçmedim, umut fakirin ekmeği, sevenin  yaşama sebebiymiş sonradan öğrendim.

Yuzu her konuşmasinda biraz daha düşüyordu, söylediği her söz biraz daha zorlaştırıyordu söylemem gerekenleri söyleye bilmemi. Şiir gibi konuşurdu hep, bazen öyle cümleler kurardıki o an onu nasıl bulduğunu, nasıl böyle konuşmayı başara bildiğini merak ederdim. Bazi zamanlar 'bunlari bana söylemek için kaç kere tekrarladin ne zaman yazdin hadi söyle hadiii' diye takılırdım, kurduğu cümleler karşısında mahçupluğumu gizlemeye calışırdım..

Elimi tuttu birden, yere bakan gözlerini  bana  doğru çevirdi, elimi çekmek istedim, yapamadim o ise konuşmaya devam etti.

Elim elindeyken anlıyorum ne için var olduklarını, var sen çekme ellerini ellerimden diyemem bilirsin, yanındayken ellerim bile konuşur ellerinle, sahi sende bunu hissedermisin ? gözlerim sana bakarken daha bir güzel bakıyor, seni hayal etmeden tek bir cümle yazamiyorum, kurduğum her cümle sen, gördüğüm her rüyada sen..

Artık konuşma zamanımın geldiğini hissettim, evet şimdi söylemeliydim bitmesi gerektiğini evet şimdi anlamalıydı gitmesi gerektiğini. Tam konuşmaya baslayacakken sus işareti yaptı ve gülümsedi..

Konuşmana gerek yok hazal, neler söyleyeceğini çok iyi biliyorum, gözlerinden anlarım ben neler düşündüğünü, ellerinden hissederim neler hissettiğini, bak ilk defa ellerim öksüz kaldı ellerinde, ilk defa bu kadar yalnızım bu kadar kalaballıkken bende.

Sen konuşma dökme dudaklarından beni, sen soylemesende ben bilirim neler soylemek istedigini ..

Donup kaldım bir an, gitme diyeceğinden o kadar emindim ki, o gitme diyecekti bende anlatacaktım kafamın içindekileri, bekleme diyecektim, bitti diyecektim, sevmiyorum diyecektim, olmadı yapamadım, beceremedim sende bu kadar çok olmayı diyecektim. Ama o bunun farkındaydı konuşma bir anda nasıl buraya gelmişti? Neden kendimi bu kadar çıplak hissediyordum? oysa ki tam istediğim şey oluyordu o gidiyordu.

Birden ayağa kalktı, elimi tutup benide kaldırdı. Senden bir sey isteye bilirmiyim? Dedi. Evet diye bildim sadece, sana son kez sarılabilirmiyim? Kendim için değil yüreğim için. Ben hak etmesemde o her zerresiyle haketti bunu.

Sarıldık..

Sarılmak degildi bu bütün olmaktı, yüreğini benimle dolduruyordu sanki, vucudunun titrediğini hissediyordum, kollarının arasında küçücük kaldığım adamın, kollarımın arasında kayboluşunu hissediyordum. Ağlamaya başladım, neden ağladığımı bile bilmiyordum ama ağlıyordum işte, gözlerim söz dinlemez oldu, beynim değil kalbim hükmediyordu sanki onlara. Yüzüme baktı, iki elinide  yanaklarıma koydu, baş parmaklarıyla göz yaşlarımı sildi.

Sonra hiç bir şey söylemeden gitti...

devam edecek.. :)