The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 2: in de arena III

District 2: in de arena III

Roxy Price

Nu zat ik hier alleen met Neco. Er waren er gister maar een paar dood gegaan. Ik had de foto’s gezien van Kony, Croc natuurlijk. Dust en Loket. Ik was zo blij dat die loket dood is. Zij was echt stom. Haar moeder was de baas over mijn moeder en ze deed altijd gemeen als mijn moeder aan het werk was. Ik zag dat Neco klaar was met ons eten. We hadden een fazant kunnen vangen en we hadden een paar besjes gevonden. Hij gaf wat gevuld vlees aan mij. ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg ik. ‘Ik weet het niet.’ Antwoorden hij. We kunnen ons verstoppen en hopen dat de rest elkaar vermoord. Of we gaan op zoek naar de rest en helpen ze zelf de dood in.’ Ik zei niks. Ik was helemaal niet goed in vechten. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik het niet hoefde te doen. Maar nu Croc dood was en Mir weg had ik nog maar een iemand die me kon beschermen. Neco stond op. ‘We gaan zoeken.’ Ze hij. ‘Hoe sneller we winnen hoe beter.’ Ik stopte het laatste beetje vlees in mijn mond en stond ook op. we pakte onze spulletjes en gingen verder. Ik vond het zo saai. Het enige was we zagen waren bomen. Als ik dan toch moest vechten kon het beter snel gebeuren. Ik hoorde een geluid in de bosjes en voelde iets op mijn been. Ik keek en ik gilde. Er zat een tak in mijn been. En er kwam bloed uit. Neco draaide zich om. Hij stond binnen een seconde voor me. ‘Gaat het?’ vroeg hij. ‘Nee.’ Huilde ik. Hij bukte om naar mijn been te kijken. Ik zag nog een tak op me af komen en die raakte me in mijn buik. Hij kwam zo hard aan dat ik omviel. Neco stond snel op en hield zijn zwaard omhoog. Hij keek in de richting van waar de takken vandaan kwamen. Hij zag net als mijn niks. Ik zag nu een tak van een andere kan komen. ‘Neco!’ schreeuwde ik. Maar ik was te laat de tak raakte zijn arm. Hij liet zijn zwaard vallen. Ik zag Cientia uit de bosjes stappen met achter haar Mir. Ik wist het. De stomme trut. Ik zag dat Neco schrok. Mir was de genen die had geschoten zag ik nu. Ze had een pijl gericht op Neco. ‘Sorry.’ Zei hij. Ik keek een beetje verbaast net alsCientia. Mir niet ze bleef strak naar Neco kijken. ‘Voor sorry is het nu te laat.’ Zei ze. Ze liet de pijl los en hij raakte Neco op zijn borst. Hij deed niet eens moeite om hem te ontwijken. Dat was hem nog makkelijk gelukt. Hij viel achterover. Ik hoorde hem hoesten en toen was het stil. Het kanon ging af. Ik moest nu nog harder huilen. En ik was bang. Zo bang. Ik probeerde op te staan. Maar ik kon me bijna niet bewegen. Ik had nu pas in de gaten dat het niet goed met me ging. Ik zag dat er nog steeds bloed uit mijn buik en mijn been kwam. Ik voelde me licht in mijn hoofd. Ik hoorde Mir nog vaag zeggen. ‘…leeft toch niet lang meer.’

Nina Humbler

We hoorden twee kannonen vlak achter elkaar.  Dat waren dan nummer 12 en 13. We waren over de helft. We hadden ons kamp op geslagen bij een meertje. Roobin zat zoals gewoonlijk weer onderuit gezakt niks te doen. Hij had zijn schoenen uit gedaan en had zijn voeten in het water gehangen. Paco was bezig met eten zoeken en ik zelf hield de wacht. Ik was nog steeds de enige met een goed wapen. Bij ieder geluidje dat ik hoorde gooide ik mijn speer. Ik aarzelde geen moment. Dat had ons al meer als een keer aan wat eten geholpen. Ik hoorde weer iets en gooide mijn speer. Er kwam een schreeuw uit de bosjes. Een menselijke schreeuw, en het kanon ging af. Paco keek op en Roobin kwam zelfs overeind. Ik liep naar de bosjes toen. Mijn speer stak uit de borst van Axel! Paco kwam naast me staan en was net zo verbaast als mij. Toen Roobin zag wat ik had gedaan begon hij te lachen. ‘Nou dat gebeurt ook niet elke dag.’ Nu begon Paco ook te lachen. Bij mij kom er ook wel een lachje vanaf. Ik trok de speer uit zijn borst en ging weer terug naar mijn plek. Nog een beetje van mijn stuk door wat er net was gebeurd. Roobin ging weer liggen  met zijn voeten in het water en Paco ging weer verder met zoeken. Na een tijdje hoorden ik een plons. Ik ging er van uit dat Roobin was gaan zwemmen. Er ging een kanon af. 15. Na een tijdje kwam Paco naar me toe. ‘Waar is Roobin?’ ik draaide me om. Hij zat niet op zijn plek. ‘Hij was net toch gaan zwemmen?’ ‘Nou ik zie hem nergens.’ We liepen samen naar het meer toe. We liepen er omheen en zochten in en rond het water. ‘Is hij er nu gewoon vandoor gegaan.’ Zei Paco kwaad. ‘Nee daar is hij te lui voor.’ Grapte ik. Maar hij was echt nergens meer te zien. Ik liep een stukje weg van het meer maar ook daar was niks te zien. ‘Nina!’ hoorde ik Paco schreeuwen. Ik rende naar hem toe. Ik gilde. Roobin was niet weg en ook niet gaan zwemmen. Zijn toegetakelde lichaam lag in het water. Het was afschuwelijk. Zijn linker arm lag eraf en hij miste allebei zijn voeten. ‘Wat kan dit zijn geweest?’ vroeg Paco. Een ding schoot uit het water en trok Paco er in. Ik stond verstijfd van schrik. Ik zag wat belletjes aan de oppervlakte en toen was het water weer roerloos. Het kanon ging af. Rennen dacht ik. maar ik was te laat. Er schoot weer iets uit het water. Het sloot zich om mijn been en begon me het water in te trekken. Ik keek naar mijn been en zag een soort van tentakel. Ik stak het ding keer op keer met mijn speer maar dat zorgde er voor dat hij me alleen maar strakker vast pakte. Ik gooide mijn speer aan de kant en hield me vast aan alles wat ik tegen kwam. Het had geen zin. Ik liet los en het ding trok me het water in.