Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 8

Αυτό που πάω να κάνω μου είναι τόσο δύσκολο. Αλλά πρέπει να πιστέψω πως αυτό δεν είναι το τέλος. Θα με μισήσει τόσο πολύ αλλά πρέπει να πιστέψω πως κάποια μέρα θα με αγαπήσει ξανά. Αν δεν το κάνω θα είναι η πρώτη που θα κυνηγήσουν. Με περιμένει στην λίμνη. Την βλέπω να με περιμένει και πριν την πλησιάσω παίρνω μια βαθιά ανάσα. Γυρίζει και με κοιτάζει. "Υποθέτω πως η λίμνη έγινε το στέκι μας πλέον." χαμογελάει και χαϊδεύω το πρόσωπο της. Αρχίζει να πλησιάζει για να με φιλήσει. Δίνουμε το τελευταίο μας φιλί και είναι τόσο καλό. Πάει να βγάλει την μπλούζα και την σταματάω. Με κοιτάζει παράξενα. "Δεν έχεις διάθεσει;" μου λέει και την κοιτάζω. Μακάρι να ήξερε πόσο θέλω να την αγγίξω αυτή την στιγμή. Αναστενάζω και αρχίζει να ανησυχή. "Θέλω να τελειώσουμε." της λέω και τα μάτια της βουρκώνουν "Τι;" μου λέει καθώς το πρώτο δάκρυ πέφτει απο τα μάτια της. "Πριν λίγες ώρες ήσουν ακόμα ερωτευμένος μαζί μου. Τι έγινε;" "Δεν ήμουν ερωτευμένος. Αλήθεια πίστεψες πως ήμουν ερωτευμένος;" αρχίζω να παίζω θέατρο. Γελάω και με κοιτάζει με τα δακρυσμένα μάτια της. Την πλησιάζω και ακουμπάω το δεξί μου χέρι στο πρόσωπο της. "Ήθελα απλά να δω πόσο γρήγορα θα καταφέρω να σε ρίξω στο κρεβάτι." κλαίει και με σπρώχνει μακριά της. "Σε μισώ!" η καρδιά μου σπάει. Έρχεται κοντά μου. "Είσαι περίφανος τώρα; Που με έκανες να σε ερωτευτώ και να σου δωθώ;" την κοιτάζω χωρίς να πω κάτι. Ακουμπάει τα χέρια της στο πρόσωπο μου. "Ντράκο σε παρακαλώ πες μου τι έχει συμβεί. Ξέρω ότι με αγαπάς. Τι έχει συμβεί;" μου λέει και κλείνω τα μάτια μου. Της κατεβάζω τα χέρια της απο πάνω μου. "Έπεσες απλά στην παγίδα μου αυτό έγινε. Το μόνο που ήθελα ήταν το σώμα σου και τίποτα άλλο. Ας τελειώνουμε τώρα." πάω να φύγω και με σταματάει. Κλαίει και μου πιάνει με δύναμη το χέρι. Την σπρώχνω και πέφτει κάτω. "Δεν μπορώ να πιστέψω πως σου δώθηκα." μου λέει ενώ βρίσκεται ακόμα στο έδαφος. Γελάω και σκύβω για να την πλησιάσω. "Μην μου πεις τώρα πως δεν πέρασες καλά." με κοιτάζει με μίσος και με χαστουκίζει. Σηκώνομαι και κάνω τα πρώτα βήματα για να φύγω. Καθώς φεύγω την ακούω να κλαίει δυνατά. Αρχίζουν και τα δικά μου μάτια να δακρύζουν. Θέλω απλά να γυρίσω πίσω και να την αγκαλιάσω. Να την αγκαλιάσω τόσο σφιχτά και να την ηρεμήσω με τα φιλιά μου. "Όλα εντάξει Ντράκο;" μου λέει ο Άλμπους και κουνάω το κεφάλι μου θετικά. Βγάζω το ραβδί μου και μπαίνουμε μέσα στο απαγορευμένο δάσος.

Κάθομαι ολομόναχη στο γρασίδι στη λίμνη και κλαίω. Γιατί να φέρθηκα τόσο ηλίθια. Γιατί να του δώθηκα. Κλαίω ξανά και ξανά. Τον μισώ τόσο πολύ για αυτό που μου έκανε. Δεν άξιζε τίποτα. Σηκώνομαι και σκουπίζω τα μάτια μου. Πρέπει να φανώ δυνατή. Πρέπει να το ξεπεράσω και να προχωρήσω. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και είμαι έτοιμη να γυρίσω στη σχολή. "Είσαι καλά γλυκιά μου;" ακούω μια αντρική φωνή να λέει. Γυρίζω πίσω και βλέπω τον καθηγητή Σνέιπ. Με πλησιάζει. "Κανονικά δεν θα έπρεπε να ήσουν έξω απο την σχολή τέτοια ώρα." "Συγνώμη. Μόλις γύριζα στη σχολή." φοβάμαι τόσο πολύ αυτόν τον άνθρωπο. "Έκλαιγες για τον Ντράκο έτσι; Κάποια στιγμή θα μάθαινες την αλήθεια." τον κοιτάζω παράξενα "Ποια αλήθεια;" "Ότι ανήκει την σκοτεινή πλευρά. Για αυτό έκλαιγες σωστά;" αμέσως τα χάνω. Βγάζει το ραβδί του και κάνει ένα ξόρκι για να μου δείξει μια εικόνα. Βλέπω στο χέρι του Ντράκο να υπάρχει ένα φίδι σαν τατουάζ. Μόνο που αυτό δεν είναι τατουάζ. Το έχουν όλοι όσοι ανήκουν στην σκοτεινή μαγεία. "Η ζωή συνεχίζεται δεσποινής Γκρέιντζερ." μου λέει ο Σνέιπ και αρχίζω να τρέχω προς το Hogwarts. Θέλω απλά να εξαφανιστώ.

Σταματάμε σε ένα σημείο του δάσους. "Τι περιμένουμε τώρα Άλμπους;" με κοιτάζει "Θα φύγεις Ντράκο." τον κοιτάζω και γελάω "Και να πάω που;" "Δεν μπορείς να μείνεις στη σχολή όσο υπάρχει αυτό το σημάδι στο χέρι σου." "Άλμπους όχι! Ανήκω στο Hogwarts. Είναι το σπίτι μου! Άφησα την Ερμιόνη όσο δύσκολο και να μου ήταν. Δεν είναι αυτό αρκετό;" χαμογελάει και με πλησιάζει "Το Hogwarts πάντα θα είναι το σπίτι σου. Θα φύγεις μόνο για λίγους μήνες. Εμπιστέψουμε." "Άλμπους τι εννοείς δεν σε καταλαβαίνω." τότε εμφανίζεται ο πατέρας μου με τον Βόλντεμορτ. "Μην τους αφήσεις να με πάρουν Άλμπους σε παρακαλώ!" ο πατέρας μου γελάει και με αρπάζει "Με πρόδωσες!" φωνάζω στον Άλμπους και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίζομαι απο το δάσος και βρίσκομαι στην σχολή για σκοτεινή μαγεία. "Άφησε με!" φωνάζω στον πατέρα μου "Πήγαινε κλείστον στο υπόγειο. Είναι απλά η αρχή του." λέει ο Βόλντεμορτ και ο πατέρας μου κάνει ότι του λέει. Με πηγαίνει κάτω στο υπόγειο και με κλείνει μέσα σε ένα κελί σαν να είμαι φυλακισμένος. Κλειδώνει. "Δεν θα μείνω εδώ με ακούς;!" γελάει και κλείνει το μικρό παραθυράκι που υπάρχει στην πόρτα για να βλέπω έστω και λίγο έξω. Πλέον όλα γύρω μου είναι σκοτάδι. Βγάζω το ραβδί μου και προσπαθώ να φωτίσω αλλά εδώ κάτω τα μαγικά δεν πιάνουν. Κάθομαι σε μια γωνιά και σκέφτομαι γιατί ο Άλμπους να με πρόδωσε έτσι. Ύστερα σκέφτομαι την Ερμιόνη και δακρύζω. Μετά απο ώρα η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ένας μαυροφορεμένος με φαγητό. Το αφήνει κάτω και φεύγει. Δεν τρώω καν. Αυτό το πράγμα δεν τρώγεται καν. Σηκώνομαι και αρχίζω να χτυπάω την πόρτα. "Ανοίξτε μου!" φωνάζω δυνατά και χτυπάω ασταμάτητα "Άνοιξτε την πόρτα γαμώτο!" κανείς όμως δεν με ακούει. Δεν ξέρω πόσες μέρες μένω εδώ μέσα. Η πόρτα ανοίγει μόνο για φαγητό και νερό. "Σήκω!" μου λέει αυτός που φέρνει το φαγητό και σηκώνομαι "Καιρός να αρχίσεις τα μαθήματα σου." γελάει και με σπρώχνει προς τα έξω. Παίρνω την στολή και ύστερα με καθοδηγεί στον κοιτώνα. Εδώ υπάρχει μόνο ένας. Με αφήνει και φεύγει. Όλοι με κοιτάνε τόσο παράξενα. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Πάω να ανέβω τα σκαλιά για να πάω στο δωμάτιο και 3 τύποι μπαίνουν μπροστά μου. "Κάνε στην άκρη." του λέω και κοιτάζονται μεταξύ τους. Γελάνε και με σπρώχνει. "Άκου. Δεν έχω όρεξη για καβγά." "Δεν μου αρέσεις καθόλου." μου λέει και τον κοιτάζω "Ούτε εμένα. Αλλά δεν το κάνω και θέμα." περνάω με δύναμη μπροστά του καθώς τον σπρώχνω για να περάσω. Τα καταφέρνω και φτάνω στο δωμάτιο. Βρίσκω το κρεβάτι μου και όλοι την ημέρα την περνάω εδώ.

Με πήρε ο ύπνος κλαίγοντας. Όταν ξυπνάω το φως του ήλιου με χτυπάει. Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο. Κοιτάζω έξω και κλείνω τα μάτια μου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Είναι μια καινούρια μέρα και χαμογελάω. Αποχαιρετώ τον παλιό εαυτό μου. Απο σήμερα τα ξεχνάω όλα και πάω παρακάτω.