Stay

Chapter 2.

Περνάω σιγά σιγά το eyeliner στα μάτια μου.Τελειώνω τα φρύδια μου και φοράω το στενό μαύρο μου φουστάνι που έχει δαντέλα στα μανίκια και στον λαιμό.Βάζω της μαύρες μου γόβες και περνάω άλλη μια φορά τα μαλλιά μου με τo ισιωτικό. Βάζω προσεκτικά το κόκκινο μου κραγιόν, ετοιμάζω την τσάντα μου,βγαίνω βιαστικά από το δωμάτιο και κατεβαίνω της σκάλες με προσοχή.H Ξένια έχει έρθει ήδη εδώ και περίπου δέκα λεπτά και δεν έχει σταματήσει να μιλάει με την μαμά μου.Όταν επιτέλους με ακούνε γυρνάνε να με κοιτάξουν κι χαμογελάνε.

"Πολύ όμορφη..Μην πιείτε όμως πολύ να προσέχετε τα αγόρια και να-"πάει να συνεχίσει αλλά την σταματάω.

"Εντάξει μαμά ηρέμησε"της λέω και την παίρνω αγκαλιά.

Αφού την αποχαιρετήσουμε κι βγούμε έξω από το σπίτι κλείνω την πόρτα πίσω μου κι κοιτάζω τον ήδη σκοτεινό ουρανό καθώς τα σύννεφα πλέον έχουν εξαφανιστεί.Ισιώνω το φόρεμα μου κι κοιτάω την Ξένια δίπλα μου."Σίγουρα είναι καλά αυτά;"την ρωτάω τελικά κι αυτή στριφογυρίζει τα μάτια της."Το είπαμε!"λέει θυμωμένα μα μετά μου χαμογελάει."Απλά νιώθω κάπως άβολα"της λέω κι γνέφει πριν ξεκινήσουμε για την μικρή παρέα μας.Το club δεν είναι μακριά από το σπίτι μου οπότε πάμε με τα πόδια τελικά με αποτέλεσμα να με πονέσουν ήδη τα πόδια μου από της γόβες.Αποφασίζω να μην γκρινιάξω κι αφού κοιτάξω την ώρα στο κινητό μου ξεφυσάω κι το τοποθετώ στο τσαντάκι.Η παρέα μας εμφανίζεται μπροστά μας ένα τετράγωνο πριν το κλαμπ κι τους πλησιάζουμε.Η Μαρίνα εμφανίζεται πρώτη αφού μας αγκαλιάσει.Τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε ένα 'αυστηρό' κότσο κι φοράει τα συνηθισμένα κοντά φουστάνια.Ο Νικόλας την πλησιάζει κι τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση της αφού μας χαιρετήσει.Τα έχουν τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα αυτή οι δύο κι ας δεν τα πάνε κι τόσο καλά.Η Στέλλα είναι ποιο πίσω από όλους μέσα στο κινητό της με ένα μακρύ στενό μαύρο τζιν κι μια ριχτή μπλούζα.Κοιτάζω γύρω μου για τον Μαρκ μα όταν δεν το βρίσκω ρωτάω τα παιδιά που είναι."Θα έρθει σε λίγο"απαντάει τελικά η Στέλλα κι ξανά κοιτάζει στο κινητό της.Τα παιδιά μιλάνε για λίγη ώρα για τους καθηγητές του σχολείου κι πόσο άτυχη είναι που έτυχαν τους χειρότερους.Ξανά βγάζω το κινητό μου μέχρι να έρθει ο Μαρκ μιας κι δεν έχω να συζητήσω κάτι μαζί με τα παιδιά.Δεν περνάνε ούτε πέντε λεπτά όταν ακούω τον Νικόλα δίπλα μου να σφυρίζει δυνατά κι να γελάει.Σήκωσα ελαφρά το κεφάλι μου από το κινητό κι κοίταξα προς την κατεύθυνση που κοίταζε ήδη ο Νικόλας κι έκανε σαν χαζό.Όταν πρόσεξα ότι ήταν ο Μαρκ χαμογέλασα σε αυτόν κι έβαλα το κινητό ξανά πίσω στο τσαντάκι κι έπειτα τον αγκάλιασα."Ουαα!"λέει καθώς με κοιτάει κι στριφογυρίζω τα μάτια μου."Σκάσε!"προειδοποιώ κι σηκώνει τα χέρια του στον αέρα κάνοντας μια γκριμάτσα.