SOĞUK KAN

Kardeşim diyemez misin?

Yağan yağmurun sesi beni derinlere savuruyordu iyice.
Buğulu gözlerimle camdan izliyordum, nisan ayının güzelliğini.

Evet, tam iki ay olmuştu o geceden sıyrılmam.
Beni o geceden kurtaran, sarışın güzellikti.

Yasemin...

O benim kardeşim...

Her anımda yanımda oldu, karşılık beklemeden.
O gece, kardeşim diyemez misin bana dedi. Hikayemiz bir olsun mu dedi.

İlk defa birine kalbimi açtım.
Ben EZEL SOYLU ilk defa birine güvendim, kardeşim dedim.

      **********************

" Ezeeeeelll!! Kuşum kapıyı aç dondum!"  Sokağın başında bas bas bağıran bir deli gördüm. Tabi ki Yaseminimdi.
Kıkırdayıp kapıya doğru ilerledim.

Kapıyı açtığımda tam anlamıyla sırılsıklam bir Yasemin duruyordu karşımda. " Ayyy kuşum dondum ya bu nisan ayında ne yağmuru yahu bu!" Yasemin söylenirken ben sadce gülmekle yetiniyordum.

" Söylenme de üstünü değiştir hadi. Sonra da yemeğe gel de yiyelim açım aç!" Gülerek midemi öpüp doğruldu. " Oy kıyamam aç mıymış benim minik kuşum." İkimizde kahkaha atarken Yasemin odasına gitmişti.
Sofra zaten hazır olduğu için direkt masaya kuruldum ben de.

Yasemin ile kardeş gibiydik ama hala ona anlatmadığım şeyler vardı. O bana her şeyini anlatırken benim anlatmamam doğru olmazdı. En iyisi bu konuyu da bu gece halletmekti.

" Kuşum, ne oldu dalmışsın?" Bir an için irkilip kendime geldim yine. " Aa...şey..şey" nasıl başlamam gerektiğini de bilmiyordum, harika.

" Şey ney kuşum, valla sen de yine birşeyler var. Hadi anlat meleğim ne oldu?"
" Aslında, sen bana her şeyini anlatıyorsun, bana kapını açtın, kardeşim dedin bana, koruyup kolladın. Ama ben sana kendimden hiç bahsetmedim  ve sen de hiç sıkıştırmadın ama artık anlatmam gerektiğini düşünüyorum. "

Gülümsemesi benim de gülümsememi sağladı. Eliyle omzumu sıvazlarken" Bak kuşum! Asla seni zorlamam anlatmak istersen her zaman dinlerim. Evet hayatını ve yaşadıklarını çok merak ediyorum ama anlatmak istemiyorsan bu senin kararın asla kendini anlatmak zorundaymış gibi hissetme olur mu?"
Bu kadar düşünceli bir kardeşim olduğu için gerçekten çok şanslı hissediyordum.
" Anlatmak istiyorum, artık zamanı geldi bence."
Gözlerindeki heyecanı görebiliyordum.
" Peki o zaman kuşum, dinliyorum." Gözleri ışıl ışıl parlıyordu resmen.  Kıkırdamadan edemedim.
Bir bardak su içip konuşmaya hazırlandım.

" Bildiğin gibi 22 yaşındayım.  İstanbul Teknik Üniversitesinde mimarlık bölümünü okuyorum.  Bunları biliyorsun zaten.
Aileme gelecek olursak.....
Babam... 10 yıl önce..denizde..öldü.
Yani gemi alabora oldu ve o da diğerleri gibi kurtulamadı. Annem babamın ölümünden sonra kendini toparlayamadı, öyle ki benim varlığımı bile unuttu. Bir yıl boyunca komşumuz baktı bana. Sonra, annem kendini toparladı ama toparlamaması için her gün dua etseydim keşke.
O.. bambaşka biri oldu. Benim melek gibi annem gitmiş, yerine...bir sürtük gelmişti sanki. Aynı evde yaşamaya devam ettik. Ben her gece odamda korkuyla yatağın altına saklanırdım çünkü her gece farklı adamlar evimize gelirdi ve bu...bu iğençti."
Dolan gözlerimi elimin tersiyle sildiğimde Yasemin de benim gibi ağlıyordu.  Elimi tutup hafifçe okşadığında yanındayım demişti bana.
Derin bir nefes alıp devamını anlatmaya başladım.

" Ben, tek kurtuluş yolumun üniversite olduğunu biliyordum bu yüzden cok çalıştım.  Sabah akşam demeden cok çalıştım ve kazandım.
Üniversiteye geçince annem de yurt dışına gitti ve o gün bu gündür onu hiç görmedim öldü mü yaşıyor mu ne durumda bilmiyorum.  Ve bilmekte istemiyorum. O beni bir kez olsun aramadı. Ben onun kızıydım, saçımı okşayıp hep yanındayım demeliydi, hep öyle derdi çünkü.  Ama artık yok, ve dönmesini gerçekten hiç istemiyorum. "

Gözlerim Yasemin' e kayınca onun da benim gibi durgun olduğunu gördüm.

" Ezel, ben ne diyeceğimi inan bilmiyorum. Yaşadıkların ... çok ağır.  Ama annen yoksa bile kardeşin var, ben daima yanındayım. Bunu unutma olur mu?"
Elini tutup ıslak yanaklarını sırayla öptüm.
" Unutmam yasemin kokulum, unutmam!"

******
Yıldızcığa dokunur musunuz lütfen 😉