You Stole My Heart

Chapter 27-Epilogue- You Stole My Heart

SIX YEARS HAD PASSED....

"Marie nasaan si Alexandrea?..pakibigay sa kanya ang phone..I want to talk to her at sabihin mo sa kanya na namimissed na siya ng Mommy.." wika ko ng araw na tumawag ako sa bahay.. Kasalukuyan kasi akong nasa airport ng France para umuwi ng Pilipinas.. may ni-launched kasi ang Photo Gallery ko sa isang Minister sa lugar nila at ang photo arts ko ang nakuha. Halos one month ang ginugol ko sa proyektong ito dito sa France and finally, I'm going home and I'm so excited and I really missed my six year old daughter Alexandrea so much and I really can't wait to see her..maya-maya pa ay narinig kong ibinigay ni Marie ang phone sa anak ko.

"Hey Mom...can't wait to see you...I missed you so much..I love you.." wika nito. My heart melted. Napaka-sweet ni Alexandrea and I really admire my daughter. Kamukha siya ng ama niyang si Alex. I took a deep sigh nang maalala ko ang nangyari six years ago.. lumayo kami ni Marie para hindi matunton ni Alex dahil nga gusto kong magmove- on at sinabi ko kay Tiya Susan na kung sakaling hahanapin ako ni Alex ay wag niyang ipagsabi kung nasaan kami. Dun kami nanirahan sa kapatid ni Inang na isang tagapagsilbi ng simbahan. Inalagaan niya kami at nagpatuloy ng pag-aaral si Marie. Nang manganak ako kay Alexandrea ay naghanap ako ng trabaho as a nurse at saka nag-ipon at nagpatayo ng maliit na studio na pa-unti unti and luckily nag-bet ang negosyo ko at ngayon malayo na ang narating ko.

"Me too baby..I can't wait to see you too and don't forget that Mom's loves you so much..ilang oras na lang ay nandiyan na ako.." Masayang wika ko. Natupad ang pangarap ko na maging isang professional at sikat na photographer and I'm so proud of myself dahil nakarating ako sa kung ano ako ngayon at ang pinaka-importante sa lahat ay kasama ko ang pinakamahalagang biyaya ng Diyos sa akin--ang aking anak. Ang nangyari sa akin six years ago ang nagpapatibay sa akin at humuhubog ng aking pagkatao. Kung meron man akong isang bagay na mas natutunan noon, yun ay ang pagmamahal--pagmamahal sa sarili at sa pamilya kahit na hindi ako pinalad sa sa pag-ibig ko para kay Alex. Ngayon ay thirty years old na ako at mas nagiging matured na ako sa lahat ng bagay dahil natuto na ako. Lumipas man ang panahon ay hindi ko na inisip na magkaroon ng katuwang sa buhay dahil para sa akin sapat na si Alexandrea ang makakasama ko habang akoy nabubuhay. Aaminin ko minsan na may kulang sa pagkatao ko pero paulit-ulit ko ng ipinapasok sa isip ko na hindi pwede dahil naka-moved on na ako..nakamoved-on ba talaga?bakit nandito pa yung sakit?Simula nung umalis kami sa lugar na iyon ay hindi na ako nakibalita kung ano ang nangyari kay Alex because it's a part of my moving on process. Si Steven naman ay matagal ko na ring hindi nakikita. Malaki ang pagpapasalamat ko sa taong iyon.

"Mom, if you come home..I have a surprise for you..I hope you'll like it.." wika ng anak ko. Nakakatuwa ang anak ko. She's kinda remind's me of her father-napaka-sweet at malambing kaya nga natatagalan talaga ako sa pagmomoved-on dahil sa anak kong to.

"Really?..oh you're really sweet darling just like your father and I really can't wait to see your surprise for me." excited na wika ko. Lagi kong kinu-kwento sa anak ko ang Daddy niya--kung ano ang mga favorites nito, ang ugali nito para makilala man lang niya ang ama niya sa ganung mga bagay kahit na hindi niya ito nakikita. One time she ask me a favor that she wanted to see her father na ikinalungkot ko ng sobra dahil hindi ko nagawa sa kanya. Nagtanong rin ito minsan kung mahal ko raw and Daddy niya at sinabi kong sobrang kong minahal ang ama niya kaya lang ay hindi pwede. Alam kong pagdating ng araw ay hahanapin niya talaga ang Daddy niya. Napabuntong-hininga na lang ako nang tinawag na ang flight ko.

"Oh baby pakibigay kay Tita Marie ang phone dahil sasakay na ako ng plane papunta diyan.." wika ko sa anak ko.

"Tita!, Mom's wanna talk you.." rinig ko ang maliliit nitong mga boses. Ilang sandali pa ay kinausap ko na si Marie at sinabi kong wag na lang silang sumama sa driver namin na susundo sa akin sa airport para hindi sila mapagod sa paghihintay sa akin.