Hug Me °Jikook°

°4°

#Jungkook#

   Bugün okula giderken, parktaki o yazının görevliler tarafından kapatıldığını gördüm. Duvarın renginde iki kat boyayla kapatmışlardı yazıyı.

   Gece yarısını gösterirken tüm saatler o geldi. Gözleri direk olarak yazıyı aradı ama yoktu. Banka oturmadı. Ayakta önceden 'yoonmin' yazılı olan duvara baktı. Ve onu gördüğüm ilk günden bu yana ilk defa sırtı sarsılmıştı. Ağlıyordu.

   Jin hyungun arkadaşlarıyla yemeğe gitmesinden faydalanarak dışarı çıktım. Jin hyung evde olsa asla evden çıkamazdım. Hastalığımı düşünüyordu. Haklıydı da.

   Bazen başkalarına göre değersiz olan şeyler, kaybedildiği zaman derin yaralar açardı bedenimizde. Ona açılmış olduğu gibi.

   Parka geldiğimde bir an onu göremedim. Minicik bedeni duvarın önüne kıvrılmış sarsılıyordu. Hıçkırıklarının arasından bazı kelimeler fışkırıyordu dışarıya ama anlamak zordu. Çünkü, hıçkırıkları kelimelerin çıkmasına izin verirken kelimelerin sesini kısıyordu. Hayat acımasız olabiliyordu işte.

   Minik bedene yaklaştım. Yanına çömelip oturdum. Üstümün kirlenmesi önemli değildi. Kıyafetlerimizi çıkarıp yıkayabilirdik, tekrar temiz olurdu ama kalbimizi çıkaramazdık. İçinde taşıdığı duyguları silemezdik.

   İnsanlar yalnızlığını paylaşacak birilerini isterdi bazen. Onun da şuan istediği gibi...

   Başını kaldırdığı anda göz göze gelmiştik. "Kim olduğun umurumda değil. Bana sarılır mısın, lütfen. " 

   Sarılmaktan nefret eden ben, o an ona sarılmıştım. Kim olduğu önemli değildi. Yanında birisi olsun istiyordu. Yalnızlığını paylaşmak istiyordu. Kollarımı minik bedenine daha sıkı sardım.

   "Kolların onun gibi sarıyor." söylediği cümleyle zaten susarken daha da sustum. Kendisi anlatsın istedim, her gün bu parka gelişini, yazıyı saatlerce incelemesini, şimdiyse hıçkırıklara boğulmasının sebebini.

   Ağzından tek bir kelime çıkmamıştı ama sebebini anlamıştım. İnsanlar bazen çok kördü. Hepimiz kördük aslında. Yanı başımızda acı çeken insanları görmezdik. Halbuki onlar bakışlarıyla, tavırlarıyla her şeyi bize anlatır, üstüne üstlük 'kurtar beni' derdi. O ise gözyaşları ile anlatmıştı o gece bana her şeyi...

Önemli Not: Angst değildir.