Live-Laugh-DIE

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 11ο

Δεν έβλεπα τίποτα. Δεν ένιωθα τίποτα. Κοιμόμουν ή είχα πεθάνει?
Ακουω μια φωνή να με ξυπνάει ξανά. Γνώριμη. Αρκετά θα έλεγα.
Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και βλέπω τον εαυτό μου. Βασικά όχι τον πραγματικό μου εαυτό, αυτόν τον εαυτό που με στοιχειωνε τόσα χρόνια και που με έκανε να είμαι μόνη χωρίς να κάνω τίποτα στη ζωή μου.

Καθόταν και με κοιτούσε χαμογελώντας. Εγώ σηκώθηκα πάνω και προσπάθησα να της μιλήσω, μα δε μπορούσα..
Δεν είχα φωνή να μιλήσω.

Άρχισε να μου μιλάει, κυρίως να με προηδοποιει για το τι θέλει να κάνει, αφού δε μπορούσα να μιλήσω λοιπόν απλά άκουγα...

Όσο μιλούσε πήγαινα σιγά σιγά προς την πόρτα. Προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα πίσω από την πλάτη μου χωρίς να το καταλάβει μα δε μπορούσα.

Κάποια στιγμή σταμάτησε να μιλάει και μου είπε συγγνώμη. Εγώ παραξενευτικα αρκετά μα παρόλαυτα την πίστεψα.
Ήρθε για να με αγκαλιάσει και ένα φως έβγαινε από το άλλο μισό του εαυτού μου. Μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτων σκέφτηκα όσα είχαν γίνει εκείνη την ώρα και φοβήθηκα οπότε πήγα να την αφήσω απότομα και να φυγω μακριά μου μα πριν καν κουνηθω βλέπω ένα μαχαίρι να μπαίνει μέσα μου και την αμέσως επόμενη στιγμή έπεσα κάτω.

Από τότε δε νιώθω σαν άνθρωπος αλλά ούτε σαν τέρας. Δε ξέρω τι είμαι και που υπάρχω.

_______________________________

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία, απότομα ε?.. Έτσι είμαι εγώ :p
Αν σας άρεσε γενικά η ιστορία πείτε μου στα σχόλια και ίσως ποιο σημείο σας ενθουσίασε περισσότερο😹Also ξέρω ότι σε κάποια σημεία της ιστορίας δε βγαίνει και πολύ νόημα αλλα ήταν δύσκολο να θυμάμαι τα πάντα από όσα έγραψα..Δε ξέρω άμα θα ξεκινήσω καινούρια ιστορία στο μέλλον, θα δηξει ❤️Σαν πρώτη προσπάθεια νομίζω ότι ήταν καλή, εσείς τι λετε?

Αντε bye γιατί πριζω λίγο :p 👋