Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 14

Flashback |Dark Side|

"Λούσιους σε παρακαλώ! Πες τους να σταματήσουν. Δεν βλέπεις πόσο πολύ τον βασανίζουν;!" του λέω καθώς βλέπω να βασανίζουν τον γιο μου ασταμάτητα με διάφορα ξόρκια. Ουρλιάζει απο πόνο. Δεν μπορώ να τον ακούω. Κλείνω τα αυτιά μου. Ο Λούσιους δεν κάνει τίποτα. "Είναι ο γιος σου Λούσιους! Ο γιος μας." "Γιος μου θα είναι μόνο όταν αποφασίσει ότι ανήκει στο σκότος και όχι σε ένα μέρος όπως το Hogwarts" ο Ντράκο έχει ματώσει σε όλο του το σώμα. Είναι ξαπλωμένος κάτω. "Αρκετά!" φωνάζει ο Λούσιους και όλα σταματάνε. "Αρκετά για σήμερα." φεύγουν και μένω μόνη μου με τον γιο μου. Τρέχω κοντά του και τον αγκαλιάζω με δάκρυα στα μάτια. Έχει τα μάτια του κλειστά. Είναι εξαντλημένος. Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο αυτό. Πηγαίνω τον Ντράκο στο κρεβάτι του και φεύγω. Τον περιμένω στο δάσος. "Ήθελες να με δεις." γυρίζω πίσω και τον βλέπω "Πρέπει να μιλήσουμε Σνέιπ. Είναι πολύ σοβαρό." με πλησιάζει και με κοιτάζει στα μάτια "Να'ξερες πόσο μου έλειψες Ναρκίσα." ακουμπάει τα χέρια του στο πρόσωπο μου και κλείνω τα μάτια μου.

Hogwarts

Κάποιος απο την σκοτεινή πλευρά μπήκε στο Hogwarts και βασάνισε την Λούνα. Είμαστε όλοι τόσο σοκαρισμένη. Μας έχουν δώσει εντολή να μην βγούμε καθόλου απο τους κοιτώνες. "Φοβάσαι;" αυτή είναι η φωνή του Ρον. Δεν έχω όρεξη να του απαντήσω. "Ερμιόνη, δεν θέλω να με μισείς. Συγνώμη. Έχασα τον έλεγχο. Τον εαυτό μου." ούτε καν που τον κοιτάζω. "Oταν αποφασίσεις να μου μιλήσεις εδώ θα είμαι." αναστενάζει και πηγαίνει στον Χάρι. Ανεβαίνω τα σκαλιά και πηγαίνω στο δωμάτιο. Κάθομαι με τα κορίτσια. Είναι ακόμα τόσο νωρίς για ύπνο. "Έχουμε νέα για την Λούνα;" ρωτάω "Είναι κάτω. Η νοσοκόμα κάνει τα πάντα." ανησυχώ τόσο πολύ. "Λένε πως ο Ντράκο τον βοήθησε να μπει μέσα." όταν το ακούω αυτό τα χάνω. Δεν ξέρω αν πρέπει να το πιστέψω.

Βρίσκομαι στο υπόγειο μαζί με τον πατέρα μου. Έχω αναστατωθεί τόσο πολύ. "Τι στο καλό έκανες σε αυτό το κορίτσι; Γιατί;!" "Το επόμενο κορίτσι θα είναι η Ερμιόνη." τον κοιτάζω καθώς τον πλησιάζω "Θα μείνεις μακριά από την Ερμιόνη!" "Αυτό εξαρτάται απο σένα." τότε μπαίνει μέσα ο Νταμπλντορ. "Έκανες κάτι που δεν έπρεπε Λούσιους." γελάει και πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. "Στα αλήθεια θέλω να σε σκοτώσω Άλμπους Ντάμπλντορ." "Μας αναστάτωσες αρκετά Λούσιους. Φύγε και μην έρθεις πάλι εδώ." ο πατέρας μου γυρίζει προς τα πίσω και τον βλέπω σιγά σιγά να βγάζει το ραβδί του. Ο Νταμπλντορ με τραβάει προς τα πίσω και αρχίζουν να παλεύουν με τα ραβδιά τους. Στο τέλος ο Νταμπλντορ καταφέρνει και τον διώχνει. "Πήγαινε στον κοιτώνα σου Ντράκο!" κουνάω το κεφάλι μου θετικά και φεύγω. Ξαφνικά νιώθω παράξενα. Άφησα ξανά τον Βόλντεμορτ να μπει στο μυαλό μου. Πέφτω κάτω και φωνάζω. Το φίδι στο χέρι μου γίνεται πάλι πράσινο. Κολλάω στον τοίχο και περιμένω να περάσει. Προσπαθώ να θυμηθώ κάτι για να ηρεμήσω. Το μυαλό μου πάει στην Ερμιόνη. Όταν την φίλησα για πρώτη φορά. Μου λείπουν τόσο πολύ τα χείλη της. Δακρύζω και φωνάζω δυνατά.