She Came Back

Hoofdstuk 44: Een bloedtest voor vertrouwen

Ik kan gebarentaal; ik had een vriend in Vystara die ook doof was, en van hem leerde ik gebarentaal, ik dacht nooit dat het ooit nog van pas zou komen... maar in deze situatie komt het goed uit.

Ik kijk naar Diana en Maan, die wat moeilijk naar Anna kijken. "H-hoi..." Zegt Maan ongemallelijk terwijl hij zijn hand uitsteekt uit beleefdheid. Anna trekt zich er niks van aan en schud Maan vriendelijk de hand. Toch kan ik me wel indenken dat ze ergens teleurgesteld is, dat mensen haar alweer niet kunnen verstaan. Nou ja, dat denkt ze tenminste...

"Klopt," Zeg ik, terwijl ik het gelijk in gebarentaal ook vertaal, want mijn vriend zij mij dat ook al  wanneer een doof of slechthorend persoon kan liplezen, sommige woorden qua mondbewegingen nog steeds erg op elkaar kunnen lijken, dus het altijd handiger is wanneer anderen ook gebarentaal kunnen. "Stefan heeft ons inderdaad al een klein beetje over jou verteld, maar het is leuk om je ook in het echt te ontmoeten..." Leg ik uit. Wanneer ik Stefan noem in gebarentaal, spel ik gewoon zijn naam letter voor letter, sinds namen niet echt te vertalen zijn in gebarentaal.

Anna ziet er al uit als een persoon die over het algemaan vaak blij is, maar ze is volgens mij nu nog gelukkiger nu ze ziet dat ik ook gebarentaal kan. "Kom binnen!" Zegt ze blij wanneer ze daarna wijst naar haar woonkamer, waar we dan ook gaan zitten. "Willen jullie wat te drinken? Thee? Koffie?" Vraagt ze beleefd en zet daarna haar handen in haar zij. Ik kijk even raar op wanneer iedereen ongemakkelijk stil blijft, maar nadat ik de vragende blik van Anna zie, weet ik zeker dat ze bedoelt of ik het even wil vertalen.

"Oh- ehm- juist.... ze vraagt of jullie iets te drinken willen." Vertel ik. "Doe maar wat koffie dan..." Zegt Diana voorzichtig. Maan knikt, bedoelend dat hij ook wel wat koffie wilt. "Heb je nog van die lekkere thee?" Vraagt Stefan, die er opmerkelijk rustiger bij zit dan de rest, maar hij is natuurlijk al gewend aan dat Anna hem niet kan horen. Ze knikt, "Ja, tuurlijk! Wilt u ook wat, chief?" Vraagt ze beleefd. "Ja, is goed..." Zeg ik. Ik wilde bijna zeggen dat ze me gewoon Bart mocht noemen, maar dan zou ze eerst een gebaar daarvoor moeten bedenken, en dat komt een andere keer wel...

Na een tijdje komt ze terug met een dienblad, ze zet de glazen op de salontafel neer en gaat dan zelf op een stoel zitten. "Waar kan ik jullie mee helpen?" Begint ze. "Ik- en mijn vrienden- zijn op- ehm... een missie." Vertel ik vaag. Anna fronst even en lijkt het al interessant te vinden. "Wat voor een missie?" Vraagt ze. "Ik heb dus zo'n wand gekregen van..." Ik stop even, want ik heb geen idee hoe ik Ragftagar in gebarentaal zou moeten zeggen. "De baas van mij... je weet wel..." Probeer ik uit te leggen. Anna kijkt even moeilijk maar gaat dan wat meer rechtop zitten en kijkt me met een begrijpend gezicht aan. "Ja! Hij... ik weet wie je bedoelt." Zegt ze. "Oké, nou... ik wil die wand dus gebruiken, maar... ik ben er allergisch voor. Nu zijn we dus opzoek naar de ingrediënten voor het tegengif, en uit Midusa hebben we een speciale potion nodig."

Anna kijkt even vragend naar Stefan, die goedkeurend knikt en daarna kijkt ze mij weer aan. "Als ik je de potion geef, beloof je dan om- als je überhaupt in deze missie slaagt- Midusa geen kwaad ermee te doen?" Vraagt ze doordringend. "Dat beloof ik, Midusa is niet alleen maar mijn bondgenoot, Stefan is ook mijn vriend, en die zal ik nooit zomaar de rug toekeren." Garandeer ik haar. "Mooi," Zegt ze, "volg mij..."

Ik sta op en kijk even naar de rest. "Ik ben zo terug." Zeg ik snel en loop dan achter Anna aan. We lopen via de keuken een kleine doorgang in die ons naar het trappenhuis leidt. We lopen voorzichtig de lange wenteltrap af en komen uiteindelijk bij een ijzeren deur aan. Naast de deur staat een bak gevult met iets dat water lijkt.

Anna haalt een klein zilveren mesje tevoorschijn. "Hierbinnen is de plek waar al mijn potions, spreukenboeken, glazen bollen en allerlei andere magische spullen om mijn bezweringen uit te voeren liggen. Bezoekers -iedereen behalve ikzelf dus- mogen niet zomaar naarbinnen. Ik heb één druppel bloed van je nodig, dat is al meer dan genoeg... de druppel moet in de bak met water terecht komen. Als het water cyaanblauw kleurt, mag je naarbinnen. Als het magentarood kleurt, dan... kan ik je niet helpen met je missie." Ik knik vastberaden en Anna geeft me het zilveren mesje. Ik maak een snee in de binnenkant van mijn handpalm, houd de hand boven de bak met de vloeistof en laat een druppel bloed erin vallen.

Het water kleurt paars.