Αγάπησα Και Εγώ Κάποτε

Προοίμιο

  Όλοι οι ήχοι ήταν μπλεγμένοι μέσα στο μυαλό μου. Μια κοπέλα είπε: 《Κορίτσια, κοιτάξτε! Είναι εδώ》. Μια άλλη:《 Ω! Θεέ μου! Δεν το πιστεύω ότι είσαι στ' αλήθεια εσύ!》Και άλλη:《 Μπορούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί;》. Όλες αυτές οι φωνές μάχονταν στο μυαλό μου. Ήταν θολές, δεν καταλάβαινα από που έρχονταν ουτε μπορούσα να τις ξεκαθαρίσω.
  Ήμουν μόνη, μόνη εναντίων εκείνων των φωνών και του ήχου της βροχής, εκείνο το κρύο και βροχερό βράδυ του Φθινοπώρου. Ξαφνικά, μέσα σε όλο αυτό το χάος, μια φωνή "ξεπρόβαλε" μέσα στην μάχη, ξεκάθαρη , ζωντανή μπορούσα να καταλάβω κάθε της λέξη: 《Ο,τι συνέβηκε μεταξύ μας ανήκει στο παρελθόν. Δεν σε αγάπησα ούτε λεπτό. Ήσουν για εμένα μια λύση ανάγκης, η εύκολη λύση, ένα μηδενικό. Ήξερες οτι η καρδιά μου δεν ανήκε πότε σε εσένα. Ήξερες ότι ήμουν με κάποια άλλη ερωτευμένος.》. Και γύρισε με κοίταξε καθώς προσπερνούσα το πλήθος θαυμαστών που τον περιέβαλλαν.
  Ήμουν χαμένη, η απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου και προσπέρασα δίνοντας μόνο μια ματιά. Πριν συνειδητοποιήσω το οτιδήποτε βρισκόταν μπροστά μου. Εκείνος για τον οποίο είχε γίνει όλος αυτός ο σαματάς. Και τότε με μια φωνή γεμάτη απελπισία κατάφερα μόνο να ρωτήσω:《 Αγάπη; Το θεωρείς αυτό αγάπη;》

Αφηγητής:

  Και είχε δίκιο. Πάντα φοβόμουν να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Πλήγωνα πρώτος γιατί φοβόμουν οτι θα πληγωθώ. Τα τελευταία της λόγια με έστειλαν στο παρελθόν, όταν ακόμη ήμουν ένα μικρό αγόρι.