Çelişki

Çelişkide kalmak, beni bitirebilir mi ? Çok garip...

Yeni başlayacak olan aktörlük hayatım romanıma engel olmamalı. Çünkü seviyorum be yazmayı. Elime beş kuruş geçti diye bırakacak değilim, değil mi ? Parayı da sevdiğimi söylemem lazım. Bu çelişki beni bitiriyor. Günümün çoğu sette geçecek, ne kadar vaktim olabilir ki yazı yazmaya. Kendi kendime düşünüp bu gece romanı yazmaya devam etme kararı aldım. Hem ne olacak ki ? Uykusuz kalsam da sette bir iki makyajla hallederler. 

Oturdum bilgisayarın başına ve yazmaya başladım. '' Delilik sanıldığı kadar kötü değildir, yani iyi olmaktansa delirmeyi gerçekten tercih ederim. Düşünsene hiç bir derdin yok. Kira mı ? Bana ne , ya faturalar onlar ne ki ? Yani anlayacağınız delilik sandığınız kadar kötü bir şey değil. Dini açıdan da öyle bence herhangi bir yükümlülüğün yok, delisin çünkü. Aslında yaşadığımız coğrafyada da bu pek zor değil, bir İstanbul trafiğine çıktın mı anlıyorsun ne demek istediğimi, bazen saatler bazen günlerini delirerek geçiriyorsun. 270 kilometre yol on altı saatte gidilir mi yahu? '' Delirmemek elde değil ! '' dersiniz değil mi ? Ama deliremiyoruz, çok gariptir. 

Hayatın her parçasında onlarla birlikteyiz, Aslında hepimiz birer deliyiz. Ama sadece içeride ki (Tımarhane) delilerden korkuyoruz. Bir tımarhanelik delinin size yapmayacağı bir şeyi dışarıda dolaşan bir deli size yapabilir. Bir anda kafanızda '' ne diyor lan bu ? '' diye bir soru işareti belirebilir. Ama dert değil gerçekten, sizi anlıyorum dışarıda ki deliler... '' 

Artık gözlerim iyice kapanmaya başlamıştı, son gücümle kendimi yatağa bıraktım. Bana iki dakika gibi gelse de 4 saat sonra alarmım çaldı. Sabahları uyanabilmek için alarmı yatağımdan biraz uzağa koyuyorum. Ayağa kalkıp alarma sert bir şekilde vurdum. Uykusuzum ve kafamda bir sürü garip düşünce var. Kafama takmamam gereken onca şey neden bir anda kafamda beliriyor ki, hani hiç alakasız şeyler. Bugün çekimim var ve aklımda bundan tam 8 yıl önce arkadaşımın doğum gününde ona neden hediye almadığım var. Bu saçmalık, beynim benle dalga geçiyor olmalı, diye kızıp tekrar yattım.

Aradan 6 saat sonra kalktım. Kendimi yine kötü hissediyorum. Sanki dün gece durmadan odun taşımışım gibi. Ayağa kalktım ve telefonumu şarjdan çıkardım. Üstündeki ışığı fark eder etmez hemen telefonu açtım ve 17 cevapsız arama, bir anda seti kaçırdığımı anladım ve birden kapı çalmaya başladı. İçimden şuanda bulunduğum duruma sövsemde kapıya gittim. Ev sahibi gelmiş. Bugün sette paramı alıp ödeyecektim. İçimdeki sesler durmadan bir şeyler söyleyip duruyordu, ev sahibine odaklanamadım. '' Ya bu seni evden atarsa ne olacak? Sen bu sefer sıçtın oğlum, setide kaçırdın aldın mı başına derdi, hepside üst üste gelmiyor mu ayar oluyorum ya '' Ev sahibi beni dürttü,                                                                                                                                                             

'' Bugün kira için son gün değil mi ? Paralar hazırdır umarım. ''                                                                      

 '' Paralar, şeyde ya şey '' ne diyeceğimi şaşırıp yalan uydurmaya başladım. Ama masum yalanlar, beynim yeni kalktığı için mantıklı şeyler düşünemiyordu.                                                                                   

'' Şey oldu paralar, bakkala vermiştim geri verecekti o, ona da şey olmuş. Hastanede işi çıkmış ona gidecekmiş. O yüzden yarın para hazır, kusura bakma Sadri ağabey, biliyorsun elimden gelse hemen veririm paranı. ''                                                                                                                                                      

 '' Peki bugünlük de öyle olsun kardeşim. Ama yarın o paralar mutlaka elime geçmiş olacak, anlaştık mı ? ''                                 

  Kafamı onaylar biçimde sallayıp, kapıyı kapattım. Ve üstüme giyinip sete doğru koştum. Ama ne şanstır İstanbul trafiği işte(!)