Please, don't leave me? (Dutch 1D Fanfiction)

Chapter 12

*Chelsea's View*

De volgende dag zit Zayn niet meer naast me, hij is zeker een douche nemen ofzoiets. Dan komt Emma binnen, ze heeft een ander meisje meegenomen. ''Chelsea!'' roept Emma dan, ze rent naar mijn bed toe. ''Hey! How did you find me?'' vraag ik verrast. ''We saw a picture from Zayn and the boys in this hospital. So i called you and Zayn picked up and he told my everything. So i just wanna see you again!'' zegt Emma snel. Dan ziet ze het andere meisje verlegen bij de deur staan. ''Come in!'' lach ik dan. Ze komt verlegen dichterbij. ''This is my best friend, Luna!'' zegt Emma dan trots. ''Hello Luna, nice to meet you!'' lach ik vrolijk. ''I'm fine! How about you?'' zegt Luna dan glimlachend. ''I'm okay, i a little bit tired!'' zeg ik dan gapend. TING TING! het is de mobiel van Emma. ''Wait a moment, i'll be back in a moment!'' roept ze snel, ze loopt de kamer uit en Luna gaat voorzichtig zitten op een stoel naast het bed. ''So, how old are you Luna?'' vraagt ik, om het gesprek op gang te zetten. Luna kijkt wazig naar de muur. ''Luna?'' vraag ik verbaasd. Ze schrikt op en bloost. ''Sorry, i have a few things in my mind..'' zegt ze dan. ''Something wrong?'' knipoogt ik.''Yeah..'' zegt Luna dan lachend. ''I can help you. Tell me!'' zeg ik dan enthousiast. ''Uhm, so there is a boy...'' begint Luna. Ze bloost. ''Ooh, i think i get it!'' lach ik dan. Luna begint te lachen en vertelt het hele verhaal. ''There is a boy, his name is Luke, and i really like him! But,you know, i'm really shy and i don't think he li-'' ''Woah! Stop! You THINK he don't like you. I thought the same about Zayn. But now we are together! So just ask him. Maybe he's going to say No. But you never know?'' onderbreek ik Luna snel. Ze glimlacht en knikt langzaam. ''You're right, I'll  ask him tomorrow!'' zegt ze dan enthousiast. Ik steek me duim op. ''Now, can i have your number? I need to stay up--todate'' zeg ik dan. Ze springt op en schrijft het op een klein papiertje. ''There you go!'' knipoogt ze. Ik pak het lachend aan. ''Here is mine!'' ik noem mijn nummer op en ze slaat het op in haar mobiel. Dan komen mijn ouders, Emma en de jongens in de kamer. ''Hello there?'' zeg ik lachend. Ze geven me omstebeurt een knuffel en mijn moeder kijkt me aan met tranen in haar ogen. Wel van blijheid, dat kan ik zien. Wat zou er aan de hand zijn?

*Zayn's View*

Ik wacht gespannen achter de deur, ik heb me gewassen en schone kleren aangedaan. Ik kijk nog één keer naar de ring en dan doe ik de deur open. Chelsea kijkt me stralend aan. ''Hey Zayn!'' roept ze vrolijk. Ik glimlach nerveus en loop naar het bed toe. Ze gaat rechtop zitten en kijkt me vragend aan. ''Dear Chelsea, I love you so much. You mean alot for me. And this sounds cheesy, but i can't live without you!'' zeg ik dan. Ik ga op een knie zitten en Chelsea kijkt me met grote ogen aan. ''Don't worry, i don't gonna ask you to marry me!'' knipoog ik. Ze ontspant weer een beetje. Ik pak de ring uit mijn zak. ''Dear Chelsea, this is a promise ring. i promise you i will be here for you and i will stand on your side! I promise you, that i will love you forever. With this ring. It's from my grandmother, it's a old ring. But it's still beautiful, fo a beautiful girl like you!'' zeg ik dan. Ze kijkt me ademloos aan. ''Will you promise me, you will love me forever too?'' vraag ik dan nerveus. Ze veegt een traan (van blijdschap) weg en knikt. ''Yes Zayn, i promise!'' roept ze dan lachend, ik doe haar de ring om en ze geeft me een lange zoen. Haar ouders, Emma, Luna en de andere jongens lachen en juichen. ''I promise!'' fluistert Chelsea dan in mijn oor voordat ze me los laat..

 *Chelsea's view*

De volgende dag word ik wakker in Zayn's armen. Hij slaapt nog dus ik stap voorzichtig uit het bed, ik klim in de rolstoel die naast me bed staat. Nee, ik kan nog lopen hoor! Maar in het begin van de dag ben ik nog zwak. De medicijnen helpen soms, soms ben ik energiek. En andere dagen ben ik uitgeput! Ik rij een rondje door de gangen van het ziekenhuis, als ik me omdraai om terug te gaan.

''Chelsea!'' roept iemand. Ik draai me verbaasd om. ''Jai!'' lach ik dan. ''Wat doe jij hier?''. ''Sorry dat ik niet langs kwam. Maar mijn moeder liet me niet met de Auto, Trein, Tram, Metro, Bus of taxi gaan. Door dat ongeluk. Ze is echt overbezorgt!'' zegt Jai dan verlegen. ''Maakt niet uit, mijn moeder zou hetzelfde doen!'' zeg ik dan lachend. ''Wat doe jij hier nog?'' vraagt Jai dan bezorgd. ''De dokters hebben uitgevonden, dat ik een ernstige ziekte heb.. Zoiets als kanker..'' zeg ik dan fluisterend. Ik voel een traan vallen. Ik hoor dat Jai zijn adem inhoudt en hij legt een arm over mijn schouder. ''Allemaal mijn fout?'' vraagt hij dan. Ik veeg mijn traan weg en lach zwak. ''Nee joh!'' roep ik dan. Ik voel me weer vrolijk worden, ''Laten we naar mijn kamer gaan!'' zeg ik dan. Jai knikt en we lopen richting mijn kamer.