ÇELİŞKİ(ASKIDA)

12-KAREN-

-2 SENE ÖNCE-

Karen kapıyı 2 kere tıklattı.Bir süre bekleyip ses olmadığını duyunca yavaşça kapıyı açtı.Her zamanki gibi Shannon pencerenin önündeki koltukta oturmuş dışarıya bakıyordu.Karen ona acıyarak bir bakış attı.Burada çalışmayı seviyordu.Kısa sürede evinden ayrılıp buraya yerleşmişti ve bu amacına ulaşmasını daha da kolaylaştırmıştı.Her şey çok iyi gidiyordu.Tabi Shannon dışında.

Elindeki yemek tepsisiyle Shannon'ın yanına yaklaştı.Tepsiyi masaya bıraktı.Gitmek için daha bir adım atmışken bir an duraksadı.Belki bu kadın tamamen manyak değildi.Belki onunla anlaşabilirdi.Geriye döndü ve Shannon'ın yandan gözüken suratına baktı.Gözleri sadece bir noktaya odaklanmıştı.Karen onun göz hizasını takip etti.Dışarıda 60 yaşlarındaki bir kadın çiçeklerini suluyordu.Ve Shannon gözünü dahi kırpmadan onu izliyordu.

"Bugün nasılsınız Bayan Shannon?" dedi Karen tekrardan gözlerini Shannon'a dikerek.

Shannon tepki vermedi.Gözlerini bile kırpmamıştı.Karen bir an ürperdiği hissetti.Sonra bu ona komik geldi.Çünkü Shannon sadece bir insandı.

"Ah tabi unutmuşum , konuşamıyordunuz değil mi?" Karen sinsice gülümsedi."Aslında bakarsan bu benim için çok iyi" gözlerini dışarıya çevirdi.

O an Shannon'ın gözlerinin ona doğru kaydığını hissetti.Ve bu daha da hoşuna gitti.

"O zaman oğluna yapacaklarımızı da engelleyemezsin.Hiç bir şey yapmadan izlemek gerçekten kötü olacak" Karen tamamen Shannon'a doğru döndü.

Shannon gözlerini iri iri açmış ona bakıyordu.Çenesi gerilmişti ve titriyordu.Korktuğu belliydi ama aynı zamanda gözlerinde başka bir şey daha vardı.Sanki ne olursa olsun oğluna zarar gelmesini engelleyecekmiş gibiydi

Karen, Shannon'ın oturduğu sandalyenin kollarına dayanarak ona doğru eğildi.Yüzleri Shannon'ın nefesini yüzünde hissedecek kadar yakındı.

"Üzgünüm tatlım ama burada çürüyeceksin" Karen onu yeterince korkuttuğunu anlayarak doğruldu.Bu fazlasıyla hoşuna gitmişti zaten.

Odadan çıkmak için arkasını döndü fakat birden bir el kolunu sımsıkı kavradı.Karen şaşkınlıkla Shannon'a baktı.Shannon'ın gözlerinde artık korku yoktu.Bir şey söylemeye çalışıyordu ama çok zorlandığı belliydi.

"Ben..." bunu söyledikten sonra Shannon zorla yutkundu.Devamını getirmek için büyük bir çaba harcıyordu.Derin bir nefes aldı."..daha ölmedim" ve sonra acıyla öksürmeye başladı.Karen'in tuttuğu kolunu bırakmıştı.

Karen korkuyla Shannon'a baktı.Yaptığı büyük bir hataydı.Shannon çok zor da olsa konuşabiliyordu.Ve Sam'e bunları söyleyeceğinden emindi.Hızla Shannon'ı öyle bırakarak odadan çıktı.Cebinden cep telefonunu çıkarıp numarayı çevirdi.Kısa bir süre sonra karşı taraf telefonu açtı.

"Evet?" dedi genç bir erkek sesi.

"Ben..ben bir hata yaptım.Bü..yük bir hata" Karen kekeliyordu.Ama bunun nedeni karşı tarafın vereceği tepkiden korkmasıydı.

"Biliyorum aptal kız.Her boktan haberim var.Seni oraya gönderdim ama bir kulağım da her zaman sendeydi" Karen yara izinin acıdığını hissetti.Adam bunu farkındaymış gibi kısa bir süre sustu.Ve devam etti."Şimdi beni iyi dinle.Bundan sonra tek bir hata daha görürsem şu hissettiğin acının binlerce daha fazlasını hissedersin.Anladın mı beni?"

Karen titrediğini hissetti."Aan-ladım"

"Ve Samandiriel'e daha yakın olmalısın.Güzelliğin bir boka yarasın"

"Peki Ri" dedi Karen ona ismiyle hitap etmekte hata yaptığını düşünerek hemen ekledi."Yani efendim"

"Önemi yok.Beynim egomdan büyük.Sana dediklerimi kafana sok" dedi ve telefonu Karen'in suratına kapattı.

Karen acının azaldığını hissetti.Bu adamın dediği her şeyi yapacaktı.Başka çaresi yoktu.