Anarchy, girl

Κεφάλαιο 17ο

Άννας pov

Ένας περίεργος ήχος με κάνει να ανοίξω τα μάτια μου με αποτέλεσμα οι ακτίνες ήλιου να μπουν στα ματια μου, έτσι ώστε να κλείσω ξανά τα μάτια μου .

Μόλις τα ξανά ανοίγω μου παίρνει λίγα λεπτά να καταλάβω που βρίσκομαι , τι κάνω εδώ , τι ωρα είναι, τι έτος είναι και γιατί βρίσκονται εδώ .

Όταν απαντήσω σε όλα τα ερωτήματα σηκωνομαι απο το κρεβάτι μου και βλέπω στο ρολόι στον απέναντι τοίχο πως η ώρα είναι 15:00μμ .

Γαμώτο έχασα το σχολείο θα με τιμωρήσουν οι δικοί μου να σημειωθει η ειρωνία μου

Ανοίγω το κινητό μου και βλέπω 102 αναπάντητες από "my girl" δηλαδή η Ελπίδα , 99 αναπάντητες απο "my baby" δηλαδή την Ζωή, 55 από "Στεφ μου " και " Αναστα μου" .

Τι στο καλό να πούμε ; Τι έπαθαν;
Μετα βλέπω πως έχω αναπάντητες και από τα αγόρια. Wtf💥

Δεν θα πάρω κανέναν τους , βαριέμαι . Αφού πάω στην τουαλέτα να κάνω τα απαραίτητα , κατεβάινω κάτω να πιω καφέ και να πάρω ένα παυσίπονο για να μην με πονάει άλλο το κεφάλι .

Αφού ήπια το παυσίπονο πήγα στο σαλόνι και ξαφνιάστηκα επειδή στο σαλόνι ήταν τα κορίτσια που ήταν παρά πολύ νευριασμένα να με περιμένουν με σταυρωμένα χέρια και με θανατηφόρο βλέμμα .

Δεν μίλησα , δεν τις έδωσα καν σημασία απλά τις προσπέρασα και εκατσα στο καναπέ ανοίγοντας την τηλεόραση σε ένα τυχαίο κανάλι.

Τότε τα κορίτσια νευρίασαν ποιο πολύ ήρθαν και εκατσαν μπροστά στην τηλεόραση ενώ η Ζωή πήρε το τηλεκοντρόλ και έκλεισε την τηλεόραση . Αφού τις κοίταξα  νευριασμένη άρχισαν το κύριγμα.

Ελπίδα: Γαμω είσαι εντελώς απαράδεκτη

Ζωή : Σε πήραμε τόσα τηλέφωνα και εσύ τα είδες και δεν μας πήρες πίσω

Αναστασία: Επίσης χθες εξαφανίστηκες και απο τις εστίες

Στεφανία: Παλι χωρίς να πάρεις ένα τηλέφωνο

Έλεγαν και έλεγαν χωρίς σταματημό και χωρίς να υπάρχει κάποιο εμπόδιο να μιλήσουν .

Άννα: ΦΤΑΝΕΙ *φώναξα δυνατά κάτι που τις έκανε να γυρίσουν και να με κοιτάξουν τρομαγμένες *