Fixing the Broken Compass ‖ Seventeen Tagalog fan fiction

Chapter fifty one

Chapter fifty one: family

(Y/n) 's POV

"Oh anyare jan?" Tanong nung tatlong matanda.

"Nakatulog. Mugto pa nga mata eh." Sagot ko.

"Bakit naman mugto ang mata?"

"Ehhh. Shhh" sabi ko.

Pinaglaruan ko lang ang buhok ni Jeonghan nung yumuko siya sa gilid ko. Seungcheol chuckled when he saw me doing that.

Pinandilatan ko lang siya para manahimik. Nakita kong may binulong si Joshua aa kanya na kinatawa ko.

"Eto na yung pagkain noona oh. Nakasabay na rin namin tong tatlo." Pagpasok ni Hao

"Asan na yung tatlo?" Tanong naman ni Jihoon.

"Ewan. Nasa likod ko lang kanina eh!" Sabi ni Jun.

"Hoy naman kase ang duga niyo Hyung!"

"Eh! Problema ba namin na mas mura yung amin kaya mas madami kaming nabili?"

"Oy! Mas mahal kaya yan!"

"Shhhhh tulog si Dino!"

Ayun naman pala. Nag-aaway na naman.

Dumating na rin sina Wonwoo at Mingyu.

Pero wala akong pake kase busy ako sa buhok ni Jeonghan. Nakatulog na nga ata to eh.

Then I noticed that Seungcheol is leaving the room. Tinignan ko lang siya saglit at nagconcentrate ulit sa buhok ng ex ko.

"Saan ka pupunta Mr Choi?"

"H-ha? May susunduin lang."

"Ghe dalian mo." Sabi ko.

So ayun na nga, nagtatalo pa rin ang BooSeokSoon dahil sa pinamili nila, si Dino nagising na at kumakain kasama si Jun, si Minghao, si Wonwoo, at si Mingyu. Si Jihoon, lampake sa mundo, same as Jisoo. Si Jeonghan eto tulog na nga talaga.

"Noona! Si Hyung! Kasama sina ti---" sigaw ni Vernon nung pumasok sa kwarto ko. Pero wala pa rin akong pake.

"Sige sabihin mo. Sabihin mo."

"Wala pala yun noona! Hehehe" tumango lang ako kase busy talaga ako sa buhok ni Jeonghan. Hehehe.

Dapat yata ang title ng chapter na to is 'Wala akong pake maliban sa buhok ni Jeonghan' eh. De charot.

"Eh kase bakit bawal sabihin?!"

"Surprise nga kase di ba?!"

"Oo na! Oo na! Psh"

"Psh psh ka dyan! Sasapakin kita eh!"

So ayun nagtatalo pa rin sila kaya sobra nang ingay dito ngayon.

"Ang gulo niyo talaga" komento ni Seungcheol nung pumasok.

"Siya nga pala baby ko, may surprise ako sayo.."

"Hmm" di ko alam kung may pake pa rin ako o wala.

"Sweetie..." parng nagtigil yung mundo ko.

Si...

"Mom? D-dad?

"Hi princess" they went near me and gave me the warmest hugged that I missed for months.

Nagbow lang ang mga bata at bumati.

"Wait, is this Han?" I gave them a nod na kinatuwa nila.

"Jeonghan anak..."

"Hmm?" Jeonghan slowly open his eyes and was shocked when he saw my parents.

"H-hi tita, tito..."

"Haha.. you never change Mr. Yoon. By the way, nice seeing you again. But for now..."

"Yes tita we will." Then they left the room leaving me and my parents there.

"So mom, I'm alright." Sabi ko na nagpangiti sa nanay at tatay ko.

This is one of the most beautiful view, I've seen. My family' s smile.

"Haha. I know I know. Siya nga pala... Anak, sure ka ba na ayaw mo?" I smiled at them sadly...

"Gusto ko... Kung nakayanan ni ate noon. A-ayoko lang na... na maulit ulit yun."

"Seems like my princess' decision wouldn't change... pero... isa lang ang tanong namin sayo, are you ready?"

"I'm ready to die dad. I'm always ready to die"

"But are you ready to leave your friends?" Natameme lang ako at nawala ang mga ngiti ko sa tanong ni mommy.

Am I?

"H-hindi ko po alam."

"Alam ko sweetie" panimula ni mommy at hinagod ang mga hibla ng buhok ko. "You know what, you're very lucky to have them. After years, after all the circumstances, sila pa rin ang nasa tabi mo. Sila pa rin ang kasama mo. That's why I feel sorry for them. Hindi pa rin ba sila bumibitaw?" Umiling lang ako sa kanya.

"Yun na nga ma eh. Ayaw nila. Ayaw pa nila. Ma, sa bawat Segundo na dumadaan nararamdaman ko yung pagbigay ng katawan ko. Nararamdaman ko na sobrang nanghihina na ako... Ma, ang hirap kase ayaw pa nila. Ayokong ako yung unang bumitaw kase mas masasaktan sila. Ma, Dad, paano kung bukas, mawala ako? P-paano kung... K-kung paggising nila, di na ako yung noona nila? P-paano kung--"

"Shh... Princess, remember your promise years ago?"

"Mom, Dad, Kuya, hinding-hindi ako mamamatay unless alam kong tanggap na ng mga mahal ko namawawala na ako. Hindi ko naman kayo iiwan gaya nang pag-iwan sa atin ni ate. Hihintayin ko pa si Jeonghan eh. Kailangan ko pang makita yung mga kaibigan ko Korea. And besides, sino na lang ang maghahawak ng company? Di ba?"

Napaluha na lang ako nang maalala ko ang lahat nang yun.

Bakit?

Bakit unti-unti na kong nawawalan ng pag-asa?

Hindi pa ako pwedeng mawala eh. Or else masasaktan ko sila...

"That's why, I know, we know, that you'll not die tomorrow. Hanggat may lumalaban, hindi ka mawawala. Sweetie, alam mong hindi namin kaya na wala ka... Alam mong there's a part of us, na nagsasabing lumaban pa... But, if you want to rest, sweetie, we're prepared. We can't blame you by the way. That disease took your unnie away, by the way."

I smiled when I realized how lucky I am.

My family... They're letting me go. They're letting me go as if na hindi sila masasaktan. As if na hindi sila mahihirapan.

Ano bang nagawa ko para magkaroon ako ng pamilyang ganito?

Yung hindi perpekto pero alam mong may matutunan ka.

I'm just too lucky to have them.

I'm just too fool to hurt them.

But after all, they accept my decision. And that's why I adore them.

They can trade all their happiness for mine.

"Always remember, we can fight with you, we can lose with you, but at the end, its your game. We're just made to be with you. We love you princess."

*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/