Siz insanları değil,
onların size yaradığı
noktayı seviyorsunuz.
Sizi ne kadar mutlu edebilir?
Sizin için neleri aşabilir?
Size hiç kırılmasın ama siz kırdığınızda
gönül koymasın.
Siz eleştirin ama o asla
eleştirmesin.
Siz insanları değil kendi
benliğinizi seviyorsunuz.
Bu yüzden size hiç bir fayda sağlamaz diye tutmuyorsunuz insanları etrafınızda.
Aramıyor, sormuyor derdi
varsa nasıl oldu
diye merak etmiyorsunuz.
Oysaki Allahtan korkan bir kalbi,
ve kapanmasını beklediği yaraları var o insanın.İnsanı insan olduğu için sevmek gerek. Bu zamanda da insan olana denk gelmek gerek.Farkında mısınız bilmiyorum
ama her şeyi çok hızlı tüketiyoruz.
Bir anda samimi olup bir anda mutluluktan uçan ayaklarımız yere çakılıyor.Yapılan güzellikleri hiçe sayıp tek hareketle kinleniyoruz.
Ama bazen de o kadar büyük
yanlışlar yapılıyor ki anlam vermekten kin bile tutamıyoruz.
Bazen birşeylerin yolunda gitmediğini fark ediyoruz ama ıspatlayamadığımız için
sabrediyoruz.Sonra o ispat edemediğimiz olayın bıçağını da alıp yolumuza devam ediyoruz.Kalbiniz gerçekten kalbi olana denk gelsin.Kendi çıkarları için değil,sizi siz olduğunuz için sevsin.
