Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 17

Περπατάω μόνη μου με τα βιβλία στο χέρι. Βλέπω τα κορίτσια και πάω να πλησιάσω κοντά τους όμως με αποφεύγουν. "Τι έχω κάνει;" τους λέω και με κοιτάζουν "Αλήθεια Ερμιόνη;" "Αλήθεια. Πρέπει να μου πείτε." "Είσαι με τον Ντράκο. Αυτό έγινε." "Ο Ντράκο δεν θέλει το κακό." γελάνε και σκύβω το κεφάλι μου "Όταν θα είναι έτοιμος να σε σκοτώσει τότε θα καταλάβεις τι λάθος έχεις κάνει." "Υπάρχει κάποιο πρόβλημα εδώ;!" ακούω την φωνή του Ντράκο να λέει. Έρχεται κοντά μου και κοιτάζει τα κορίτσια. "Σε πειράζουν αυτές αγάπη μου;" "Είναι όλα καλά." του λέω και αυτές φεύγουν. Κοιτάζομαι με τον Ντράκο. "Καλημέρα." του λέω με χαμόγελο και ανταποδίδει με ένα απαλό φιλί στο μέτωπο. Κρατάει το χέρι μου και πηγαίνουμε στην τάξη. Έχουμε τον Σνέιπ αλλά δεν έχει έρθει ακόμα. Παράξενο. Όλοι κοιτάζουν εμένα και τον Ντράκο. Δεν δίνουμε σημασία. Καθόμαστε στα θρανία μας και περιμένουμε να έρθει ο Σνέιπ για να ξεκινήσει το μάθημα.

Όλοι μας κοιτάζουν. Προσπαθώ να το αγνοήσω. "Ο καθηγητής Σνέιπ δεν θα έρθει σήμερα. Του έτυχε κάτι πολύ σοβαρό. Μπορείτε να ασχοληθείτε με ότι θέλετε άλλα ήσυχα." μας λέει η καθηγήτρια της ιστορίας. Μου φαίνεται παράξενο. Τι μπορεί να έτυχε στον Σνέιπ; Είμαι σίγουρος πως δεν είναι τυχαίο. "Λοιπόν, τι θέλεις να κάνουμε;" μου λέει η Ερμιόνη και την κοιτάζω. "Είμαι σίγουρος πως ο Σνέιπ κάτι σκαρώνει." η Ερμιόνη αναστενάζει και με σηκώνει απο το θρανίο. "Ξέχασε το για τώρα σε παρακαλώ!" μου λέει με παράπονο και της χαμογελάω. Πιάνει το χέρι μου και βγαίνουμε έξω. Κατευθυνόμαστε προς στην λίμνη. Φιλιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε ταυτόχρονα. Είναι τόσο ευτυχισμένη αυτή την στιγμή. Το ίδιο και εγώ. Νιώθω σαν να τα έχω ξεχάσει όλα και απλά ζω το τώρα. Καθόμαστε στο γρασίδι ενώ ακουμπάω την πλάτη μου στον κορμό δέντρου. Ξαπλώνει στα πόδια μου και χαϊδεύω τα μαλλιά της. Έχει κλείσει τα μάτια της και χαλαρώνει με τον ήχο του νερού στο λιμάνι. "Είναι τόσο όμορφα εδώ." της λέω και αναστενάζει "Ο χειμώνας πλησιάζει. Σύντομα τα φύλλα θα πέσουν. Τα λουλούδια θα παγώσουν απο το χιόνι. Η λίμνη θα γίνει πάγος. Όλα θα πεθάνουν." γελάω αρκετά και σηκώνεται απο τα πόδια μου. Κοιταζόμαστε. "Μέχρι την άνοιξη που όλα θα ζωντανέψουν ξανά." χαμογελάει και με φιλάει παθιασμένα. Την ξαπλώνω στο γρασίδι και βάζω τα χέρια μου μέσα απο την φούστα της. Αναστενάζει και τα φιλιά μου κατευθύνονται στον λαιμό της. "Ντράκο, θα μας δουν." "Είμαστε μόνοι." ξεκουμπώνω το παντελόνι μου και σηκώνω τα πόδια της ψηλά. Τα ακουμπάω στους ώμους μου και μπαίνω μέσα της.