Wings are made to fly [DUTCH LITTLE MIX & 1D FANFIC]

1. Let's get it started

Het toeristenbureau stond bomvol. Als Alistair mijn arm niet stevig vast had gehouden, was ik waarschijnlijk weggezogen in deze menigte van tienermeisjes. Claustrofobie, why tell me why. Ik keek voor de vijfde keer in een kwartier achter me en de rij meisjes was elke keer vergroot met weer 4-5 meisjes. Ik rilde bij de gedachten dat er over 3 minuten nog meer mensen in deze krappe ruimte (20 vierkante meter, mijn schatting. Alhoewel je mijn schatting toch niet kan vertrouwen omdat ruimtes altijd kleiner zijn voor mij) zich bij de rij voegde. Ik voelde Alistair's bezorgde blik op mijn linkerwang maar bleef naar mijn schoenen kijken. Mijn schoenen, de vertrapte, maar oh zo vertrouwde donkergroene legerkistjes. Mijn blik gleed langs mijn benen in de, alweer vertrapte, verbleekte skinny jeans. Ik probeerde me te herrineren waar ik hem ook alweer had gekocht. Er kwam helemaal niks bij me op, met name omdat op het kaartje een merk stond dat ze bij alle winkels zouden kunnen verkopen. En het kwam ook doordat ik ongeveer al 2,5 jaar niet meer ben gegroeit. Klein ben ik niet, ik was juist altijd de reus van de klas. Eigenlijk kom ik niet meer boven mijn klasgenoten uit sinds een jaartje. Ik was altijd een beetje het buitenbeentje, nou, ik had wel vriendinnen en alles. Maar ik was anders, had altijd een beetje mijn eigen stijl. Ik ga het niet alternatief of trendy noemen of zoiets, want dat is het niet. In de eerste klas van de Middelbare school ontmoette ik Alistair. En hier stonden we dan, in de herfstvakantie, het eerste kwartaal van de zesde en laatste klas, haar hand onbeweegbaar om mijn arm genageld, in de rij voor kaartjes van weer 4 andere meiden. Perrie, Jessy, Leigh-Anne en Jade. Mijn idolen, onze idolen. Meer dan idolen eigenlijk. Het zijn... mijn stijliconen, ze betekenen de wereld voor mij. Ik weet nog goed hoe ik ze ontdekt heb, nee, ik was er niet vanaf het begin. Aangezien mijn moeder X Factor letterlijk niet kan uitstaan, heb ik ze niet zien opbloeien en winnen. Nee, ik weet  nog goed hoe het begon.

'Lou, kijk!' Ik lag onderuitgezakt op mijn zitzak en keek op van mijn nieuwe TeenVogue. 'Wassuupp?' Alistair keek me recht in mijn ogen aan met haar vertrouwde ik-ga-niet-zomaar-zeggen-wat-er-aan-de-hand-is-je-moet-er-zelf-maar- interesse-in-tonen blik en trok de bekende, zoetsappige Alistair-glimlach. Ik stond op en rekte me uit en liep sloom naar mijn vriendin toe. Ik keek naar het scherm van mijn laptop en zuchtte. 'One Direction, het zal weer eens niet met onze Alistairrie.' Ze rolde met haar ogen. 'Lees nou maar gewoon, en trouwens, je hebt zelf ooit gezegd dat je die ene met die zwarte kuif, hij heeft ook een naam: Zayn, wel knap vond. mevrouwtje Louise!' Ik plofde naast haar neer op mijn bed en las het scherm snel door. 'En?' Haar ogen lichtten op bij haar enthousiasme, wat een typisch ticje van Alistair is. 'Wat? Die Shane is verliefd, dus wat! Hij is ook nog steeds een menselijk wezen, toch?!' Alistair's blik gleed van mijn ogen af terug naar het scherm. Ik zag hoe haar ogen de pagina nog een keer afspeurde naar iets om mijn opmerking te verzwakken, ik zag hoe ze het opgaf en naar de foto van die jongen bleef staren. 'Hij heet Zayn,' zei ze doodkalm. Nu was het mijn beurt om met mijn ogen te rollen. 'En wie mag dan wel de vriendin van Shane-Zayn-Wayne zijn?' Ik keek haar aan en zij bracht haar blik ook weer op mij. Ik zag de verbazing in haar ogen en ik kon bijna zién hoe haar hersenen mijn scherpe opmerking verwerkten. Ze probeerde een hele seconde lang haar verbazing te verbergen maar toen gaf ze op. 'Oké Lou, jij wint! Waarom ben ik zo'n sukkel, hoe kan ik dáár nou niet aan gedacht hebben! Ik heb vast een hersenstoornis of hoe dat ook heet..' Ik liet haar even door ratelen maar legde toen mijn hand op haar wang. 'Je was vast gewoon zo druk met het feit bezig dat meneertje zwarte kuif een vriendin had dat je hersenen even geblokkeerd stonden. Ik snap het ook wel, het is heel veel info hoor. Vooral dat hij nu echt bezet is en dus jou never nooit ziet staan.' Ik keek haar aan met mijn zielige-puppy blik en glimlachte een minuscule glimlach, maar het was zeker een glimlach. Uiteindelijk schoot Alis ook in de lach en gaf me een stompje op mijn schouder. 'Ik geef nooit op en dat weet je!' Ze omhelsde me en ik gaf een kus op haar wang. 'Nou, wie is die boymagnet die Wayne's hart heeft weten te veroveren.' Alis keek me stralend aan en een paar muisklikken verder kwamen we op het meisje genaamd Perrie Edwards. We googelden haar en zo kwamen we bij een pagina over Little Mix. Een girlband ontstaan bij The X Factor. 'Woah.' Mijn mond viel open, wat waren die meiden mooi. Every single one. En die style, de kleren, hun haar. No Words! Alis was de eerste die na mijn uitroep iets zei. 'Die met dat bruine haar, oh mijn god. Perrie is die blonde! En die met dat bruine haar heet Jade! Dié kleren, oh boy!' Ik was er stil van, al mijn aandacht werd getrokken naar het blond harig meisje. Perrie Edwards, I totally LOVE her, nu al! 'Girlband? Zoek een liedje op Alis!' Ik zag haar ogen weer oplichtten en ze glimlachtte. 'Hier, het heet Wings, Hmm ben benieuwd.' Ze drukte erop en een te gekke beat begon. Momma told me not to waste my life, she said spread your wings my little butterfly. Don't let wat they say, keep you up at night. And if they give you Shh! Then make them walk on by! We waren verkocht, totaal flabbergasted, of hoe je dat ook zegt. We hebben dat liedje nog ongeveer 50 keer op replay gezet en alles op gezocht over deze meiden. We hebben gedanst alsof ons leven er vanaf hing. We hebben 20 interviews gezien. We hebben plaatjes uitgeprint en op mijn muren geplakt. Alistair was die avond zelfs blijven logeren omdat we niet konden ophouden met fangirlen. We hadden de passie van ons leven gevonden. Was jij dan gestopt? Nee. Nee, nee nee!

-------

hiernaast een plaatje van Louise! (kylie jenner)