Loved by Gods, Hated by Fate

11. Posso

Althans, ik dacht dat er niets gebeurd was. Want ik voelde niets speciaal, zoals in fantasyfilms, en ik bleef het geruis van de bomen en Sams gehuil horen. Ik durfde mijn ogen niet te openen uit angst dat we ons weer bij het lijk van die Gorgo zouden bevinden, op de bebloede straat. Pas toen ik het gebries van een paard hoorde waagde ik het om mijn linkerooglid een millimeter omhoog te trekken.

Opgelucht merkte ik dat er een zalig zonlicht op mijn gezicht scheen. Dit was dus niet de mensenwereld aangezien het daar middernacht was. Zou dit echt een andere dimensie zijn? Hoe is dat mogelijk? Toen ik om me heen keek merkte ik dat de omgeving heel anders was dan eender welke plaats die ik kende. Net als in de mensenwereld stond hier een bos, maar de bomen waren me vreemd, hoewel ik een heleboel boomsoorten ken. De stam was gelig en de dikke bladeren leken wel smaragden. Ze tinkelden door het zachte briesje dat door het bos waaide, zoals de windvanger die thuis naast de achterdeur hing. Toen ik mijn oren spitste hoorde ik vogeltjes kwetteren, snateren en fluiten. Eentje leek zelfs het melodietje van The Hunger Games te zingen.

Ik voelde me alsof ik als een vlinder weg kon fladderen om elk van de felgekleurde bloemen in het bos te bezoeken. Dit bos had hetzelfde effect op me als een ferme dosis cocaïne zou hebben.

Mijn euforie werd onderbroken door een harde kreun van Sam. Hij lag nog steeds met zijn hoofd in mijn schoot. Ik voelde zijn bloed op mijn dij druppen en besefte dat ik de wonde moest bekijken. Oké, ik geef toe: ik heb een fobie voor bloed en walg van vuile wonden en ontstekingen. Eigenlijk ben ik echt een watje. Maar als je vriend dood ligt te bloeden moet je wel kijken. Ik had geen andere keus.

Vanaf het moment dat ik zijn arm uit zijn jas haalde en zijn mouw opstropte om zijn gewonde schouder te bekijken, verspreidde zich de stank van rottend vlees.

Ik ben geen dokter, maar ik wist dat die geur geen goed teken was. Hoe kan een wond zó snel beginnen te rotten?

Er stroomde nog steeds bloed uit de plaatsen waar die stomme Gorgo haar nagels in Sams vlees had gezet.

‘Maak je geen zorgen, Sam. Ik haal zo snel mogelijk hulp. Alles komt goed.’

Geen zorgen… Waar haal ik het vandaan? Sam bloedt leeg, rot weg en ik vraag hem om zich geen zorgen te maken? De situatie leek nagenoeg hopeloos. Mijn vriend was op sterven na dood, we bevonden ons op een vage plaats in een andere dimensie en hulp was nergens te bespeuren…

Een smaragden blad dat van de onaardse bomen was gevallen dwarrelde langs mijn gezicht en streelde de tranen op mijn wangen. Het voelde koud aan, en ik miste de warme handen van mijn moeder die me vroeger troostte wanneer ik huilde.

Weer hoorde ik een paard hinniken. Het geluid kwam uit de richting vanwaar de wind kwam.

Een paard.

Hopelijk was er een ruiter bij.

Dat zou misschien wel de perfecte kans zijn om hier vandaan te geraken!

Ik liep er op af, al kon je mijn huppelpasje moeilijk lopen noemen. De zoete geur die de bloemen in het bos verspreidden maakte me letterlijk gek in mijn hoofd.

Na een minuutje kwam ik uit op een zandweg. Aan de berm van het pad was een kastanjebruin paard aan het grazen. Het lange, olijfgroene gras zag er zo aanlokkelijk uit dat ik er zelf ook in zou willen bijten.

Ik keek rond, maar het baasje van het paard was nergens te bekennen. Was het misschien een ontsnapt dier? Of een wild beest?

Toen pas zag ik dat dit geen gewoon paard was. Het had vleugels! Weliswaar niet zo een grote, maar het bleven vleugels.

Ik weet niet wat me bezielde, maar in mijn wanhoop begon ik tegen het gevleugelde paard te spreken. Waarschijnlijk was dat ook één van de vreemde bijwerkingen van dit magische bos.