Usta Zdrajcy

Nadzieja matką głupich

Maria wyjrzała za okno biblioteki i zdała sobie sprawę, że jest południe, a słońce jeszcze nie wstało. Coś było nie tak. Mocno nie tak. Koło niej stał Karol i patrzył w tym samym kierunku co ona.

- Widzę kłopoty - powiedział ze zdenerwowaniem w oczach. -  Nie spodoba mu się to...

- Komu? - zapytała zdezorientowana.

- Arkadiuszowi - poprawił się chłopak.

Maria przekrzywiła głowę.

- A czemu miałoby mu się to nie spodobać? - spytała. Miała przeczucie, że ta ciemność za oknem mogła mieć coś wspólnego ze zniknięciem Pawła.

- Oho, widzę że się się onieśmieliłaś - chłopak wyszczerzył się szeroko.

Dziewczyna nabrała nagłej ochoty, żeby walnąć Karola w twarz, ale ten zręcznie się uchylił.
Maria rzuciła mu piorunujące spojrzenie i zaczęła dalej przeglądać książki w bibliotece. Była tam cała masa dzieł historycznych, z których dziewczyna wybrała kilka o Dżinie Dnia i Dżinie Nocy. Wzięła również książki o historii Miasta Tysiąca Życzeń, ale nie pogardziła też kilkoma romansidłami.

- Widzę, że ktoś tu lubi moje klimaty - wymruczał Karol.

Maria się zaczerwieniła i wrzuciła mu na ręce wszystkie książki, które wybrała.

- Czy możemy je zabrać do mojego pokoju?

Karol uginając się pod ciężarem, który zrzuciła na niego Maria skinął głową.

***

Stali przed wielkimi drzwiami, które prowadziły podobno do jadalni tego wielkiego zamczyska. Na dworze wciąż było całkiem ciemno, za wyjątkiem kilku gwiazd świecących na firmamencie.

- Gotowa? - szepnął jej zmysłowo do ucha Karol.

Maria podniosła wyżej podbródek i skinęła głową. Chłopak popchnął drzwi, które otwarły się pod jego naporem. W środku stał długi złoty stół. Znajdowały się na nim najróżniejsze potrawy: zupy, mięso, a nawet... ryby. Maria przypomniała sobie, że ma zdobyć zaufanie Arkadiusza i spojrzała przed siebie. Przy końcu stołu siedział Arkadiusz. Na jego szyi wił się wąż i jadł coś co właśnie dał mu mężczyzna. Włosy Dżina Nocy nie były zwyczajnie przylizane na żel, a rozwiane. Miał czarną koszulę niedopiętą na ostatni guzik i wpatrywał się Marii w oczy.

- Spóźniliście się, ale tylko odrobinę. - powiedział Dżin Nocy nie odrywając wzroku od dziewczyny.

Karol wskazał Marii miejsce po drugiej stronie stołu niż siedział Arkadiusz po czym usiadł obok niego.

Dziewczyna spojrzała na całe mnóstwo jedzenia i ledwo powstrzymała jęk. Nigdy nie widziała takiej ilości takiego wytwornego jedzenia tylko dla niej. Dwa lata głodowały, a potem... potem zjawił się Paweł i jego ryby. Nie płacz - upomniała siebie - Nie teraz!

- Smacznego - powiedział Dżin Nocy.

- Tobie też Arkadiuszu. - odparła Maria.

Mężczyzna spojrzał na nią, a ona nie umiała rozczytać wyrazu jego twarzy.

- Mam nadzieje, że się wyspałaś i podoba ci się zamek - powiedział.

Maria przywołała na twarz nieszczery uśmiech.

- Och tak, ten zamek jest piękny. A twoi służący bardzo mili. Szczególnie Karol.

Chłopak zakrztusił się zupą którą właśnie jadł, ale nic nie powiedział.

- Widzę, też że humor Ci
dopisuje. - powiedział jadowicie Arkadiusz.

- Ależ oczywiście Mój Panie. - odparła Maria, której krew powoli zaczynała się gotować ze złości.

- A teraz się najedz Moja niewolnico. - Powiedział Arkadiusz.

Maria wstała z hukiem od stołu. Karol aż się skulił.

- Ty...Ty.. - czuła jak jej oczy rzucają iskry w kierunku Dżina Nocy.

- Ja? Ja? - powiedział, a na jego obliczu zatańczył uśmieszek - Po co mamy coś udawać? Przecież oboje wiemy, że wcale mnie nie lubisz, bo zabiłem twojego nieskazitelnego Pawełka...

Dziewczyna patrzyła na niego gniewnie. Ale posłuchała, Arkadiusz dotknął tam gdzie nie powinien...