Met tranen in mijn ogen zit ik op de achterbank van de taxi. Ik heb mijn vrienden gedag gezegd en ben onderweg naar het vliegveld. Vandaag is de dag dat ik officieel volwassen ben. Ik ben 18. Ik kan bepalen wat ik doe en wanneer. Ik ben opgegroeid bij een pleeg gezin. Mijn ouders konden niet genoeg geld verdienen om voor mij te zorgen. Het is nu eindelijk zo ver dat ik op mezelf mag wonen. Mijn pleeg moeder heeft me veel verhalen verteld over mijn moeder. Ze was danseres in musicals maar dit duurde niet voor lang. Bij een ongeluk verloor ze haar been waarbij ook meteen haar carrière. Ik ben ook een danseres. Ik wil net als mijn moeder in musicals kunnen dansen. Mijn droom is om zelfs een solo act te worden. Iedereen die dan voor mij komt om te zien hoe ik elegant over het podium beweeg op de klassieke muziek die precies bij mijn dans past. Ik ben begonnen met ballet toen ik 4 was en ben nooit meer gestopt. Ik ben nu oud genoeg om mijn ouders te zoeken en dat ga ik ook doen. Het laatste adres waar ze waren was in Los Angels en dat is precies waar ik nu naar toe ga om mijn droom waar te maken en mijn ouders te zien. De kriebels in gaan door mijn hele lichaam als ik er aan moet denken wat me allemaal te wachten staat. Zonder het door te hebben staan we voor het vliegveld. De deur van de auto wordt geopend en gelijk de kofferbak er achteraan. Met de koffer naast me en mijn handtas aan mijn schouder betaal ik de chauffeur. Met een paar stappen sta ik binnen op het vliegveld en verdwijn de menigte in. Ik trek het uitgeprinte papier met informatie er op uit mijn zak en zoek op de borden waar ik moet zijn. Ik vertrok aan de late kant dus mag ik wel een beetje opschieten. Eenmaal bij de aankomst hal verloopt alles snel. Mijn koffer word met een lebel op de band gelegd en verdwijnt. Ik vertrek na de paspoort controle de grote hal in opzoek naar mijn vlucht. Met haast schiet ik de gangen door zonder maar enig idee waar ik heen ga. Een vriendelijke sten galmt door de gang boven het lawaai uit. Mijn vlucht gaat binnen 10 minuten vertrekken! De handtas vliegt tijdens het rennen alle kanten op en met een klap raak ik iemand. Roodheid verschijnt in mijn gezicht als ik omdraai. "Het spijt me" zeg ik snel. Zonder eerst goed gekeken te hebben zie ik nu pas hoe mooi de jongen is waartegen ik aankwam. "Geen probleem" zegt hij zacht. "Onderweg naar Los Angeles zie ik?" Hij wijst naar het ticket in mijn hand. "Ja, jij ook?" Vraag ik. "Ja toevallig wel" met een glimlach na zijn zin waar ik bijna van smelt besef ik de tijd. "We moeten gaan" roep ik. En we rennen samen de gang door. "Ik ben Xavié" roept hij tijdens het rennen. "Ik ben Yaslin" hijg ik terwijl we net aankomen bij onze gate. Met een snelle check zijn we zo binnen. We zitten allebei op de buitenste stoel van dezelfde rij. Met diepe zucht zak ik onderuit en drink water uit mijn fles. "Noem me maar Xav trouwens" zegt hij met een knipoog. "Oke is goed noem mij dan maar Yas" zeg ik giechelend. Xav doet zijn koptelefoon op en gaapt. Hij doet zijn ogen dicht en valt in slaap. Ik denk na over alles wat ik net allemaal heb gedaan. Ik heb mijn koffer ingecheckt, ben langs de douane geweest, heb een paspoort check gedaan, een broodje gehaald en ben nu eindelijk in het vliegtuig. Ik staar een tijdje naar Xav. Hij is zo mooi met die perfecte krulletjes en mooie ogen. Met zijn donkere huid vallen die lichte ogen echt op. En dan heb je mij, simpele bruine ogen met een bleke huid die wel wat zon kan gebruiken. Wat we wel gemeen hebben zijn de krullen al zijn die van Xav wel kroes, maar toch het zijn krullen. Langzaam zakken mijn ogen dicht en vak ik in een diepe slaap. Met de mooiste dromen slaap ik de hele vlucht door.
