Adı "MAVİ" Olsun\2

24.Bölüm.(Geçmiş geçmiyor.)

"İsmi ne?"

Ofladım.

"Tanışırsınız Hande acele etme." Dedim.

"Ne farkettim biliyor musun?" Deyip bana doğru eğildi. "Özgür Bey yüzük takmış. Nişanlanmış belli ki. Hızlı ama Gökçe Hanım'dan sonra."

Gülümsedim. "Bilmem." Dedim. "Evlenen evlenene bu yıl."

"Özgür Bey kimle evleniyor acaba ya. Aşırı merak ediyorum. Gökçe Hanım gibi zengin biridir yani dimi?" Diye sordu. "Çok güzeldir. Uzundur bence. Manken gibi." Kahvesini yudumladı.

"Hıhı." Dedim bende çayımı yudumlarken. Yüzüm düşmüştü ama. Ben manken gibi değildim ki. Boyum değildi bir kere. 1.65 bir kızdım ben. Ayrıca zengin de değildim.

"Bu sefer Gökçe Hanım gibi  sarışın değildir bence. Gözleri mavi filan değildir." Sonuçta Gökçe Hanım'ı sevmedi. Aynı hatayı niye bir daha yapsın dimi?"

"Bizene Hande!" Dedim aniden. "Adam sarışın seviyor belki. Niye sarışın olmasın ki."

"Tamam." Dedi. "Sakin ol. Senin ki sarışın mı?" Diye sordu sonra.

"İş.." Dedim konuyu dağıtmak için. "Kağan Bey beni çağırır şimdi."

Yanından sıyrılıp kaçtım. Öğle vaktiydi. Hande ile birlikte şirketin terasında kahve içmeye çıkmıştım. Ama bir daha böyle bir hata yapmayacaktım. Çok soru soruyordu. Sıkıştırıyordu insanı.

Odama geldiğimde Kağan'ın daha gelmediğini farkettim. Ama Özgür buradaydı. Telefonla konuşuyordu. Kimse görmesin diye etrafa bakıp odasına daldım.

Konuşmasını bölmemesi için el işareti yaptım. Bana kısa bir bakış atıp konuşmaya devam etti. Oda da dolanmaya başladım. İşle ilgili konuşuyordu. Dinlemeye gerek yoktu.

Dolaşmayı bitirdikten sonra karşısında ki koltuklara oturdum. Arkama yaslanıp konuşmasının bitmesini bekledim.

"Görüşürüz Gencay." Deyip telefonu kapadı. Gencay'la konuşuyordu demek ki.

"Nasılsın prenses?" Diye sordu bana dönüp.

"İyiyim." Dedim. "Sen nasılsın?"

"Ne oldu?" Diye sordu. "İyi gibi durmuyorsun."

"Hiç." Dedim.

Boynunu eğdi. "Sorun ne?"

"Nişanlandığını öğrenmiş şirkettekiler." Dedim.

Yüzüğünü gösterdi. "Nasıl?"

"Dalga geçme." Dedim. Ofladım sonra. "İşimle aşkım arasında sıkışıp kaldım Özgür. Çok stresli ve çok gerginim. Nereye kadar saklayabileceğimi bilmiyorum."

Güldü. "Saklamana gerek yok."

"Nasıl bakacaklarını biliyorsun." Dedim.

"Nasıl bakacaklar? Herkes seni biliyor. Bu düğünden sonra farklı biri olmayacaksın."

"İnan olacağım." Dedim. "Yetmez mi?"

Gülümsedi. "Benim olacaksın." Dedi. "İnan değil,benim. Bunu aklından çıkarma."

Gülümsedim. " Her neyse." Dedim. "Bir çaresine bakarım." Ayağa kalktım. "Baban bir şey dedi mi?" Diye sordum.

Başını olumsuz anlamda salladı. "Diyemez." Dedi. "Merak etme."

"Aslında soyadını almak zorunda değilim." Dedim.

Bana bakıp sırıttı. "İnan olmaktan korkuyor musun?"