Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 18

Ανεβαίνω τα σκαλιά και φτάνω στο ρολόι του Hogwarts. Αντικρίζω τον Βόλντεμορτ, τον πατέρα μου, τον Σνέιπ και τον Ντάμπλντορ. "Που είναι το κορίτσι;" ρωτάει ο πατέρας μου "Ντράκο, που είναι η Ερμιόνη;" ρωτάει ο Ντάμπλντορ "Δεν θα έρθει. Αλλαγή σχεδίου." ο Βόλντεμορτ γελάει απο τα νεύρα του. "Ο γιος σου δεν θα βάλει ποτέ μυαλό Λούσιους." βγάζει το ραβδί του και με πλησιάζει "Δεν σκέφτηκες τι συνέπειες μπορεί να έχει το σχέδιο σου Ντράκο;" τον κοιτάζω λέγοντας "Θα σε ακολουθήσω." "Ντράκο.." φωνάζει ο Ντάμπλντορ και τον κοιτάζω "Διαλέγω να ζήσω στο σκοτάδι παρά να ξεχάσω την Ερμιόνη. Αν χρειαστεί να χαθώ στο σκότος για να την σώσω θα το κάνω." ο πατέρας μου με πλησιάζει και γελάει "Άρα θυσιάζεις τον εαυτό σου για την λασποαίματη;" τον κοιτάζω κατάματα και αναστενάζω "Ναι." ο Βόλντεμορτ αρπάζει το χέρι μου και σηκώνει το μανίκι μου. "Δεν θα το επιτρέψω αυτό!" φωνάζει ο Ντάμπλντορ και καθώς πάει να με πλησιάσει ο Σνέιπ τον σταματάει. "Ανόητε!" του λέει ο Βόλντεμορτ και ακουμπάει το χέρι του στο σημάδι φιδιού. Ουρλιάζω καθώς αποκτάει νέα μορφή. Εμφανίζεται πάνω του μια νεκροκεφαλή και ύστερα ο Βόλντεμορτ σημαδεύει ένα δυνατό ξόρκι προς τον ουρανό. "Ντάμπλντορ πρέπει να φύγεις!" φωνάζει ο Σνέιπ. "Ντράκο, δεν πήρες την σωστή απόφαση." μου λέει και φεύγει. Νιώθω ότι πλέον είμαι παγιδευμένος απο το σκοτάδι. Πλέον έχω το ίδιο σημάδι όπως του πατέρα μου. Πλέον ανήκω οριστικά σε αυτόν. Το Hogwarts δεν είναι για μένα πια. Ουρλιάζω δυνατά, ξεσπάω καθώς ο Βόλντεμορτ γυρίζει και με κοιτάζει. "Πλέον, ανήκεις σε μένα Ντράκο. Στην ομάδα μου. Είσαι ένα με εμάς πλέον. Και μαζί θα καταστρέψουμε τους λασποαίματους." γελάει και έρχεται να με αγκαλιάσει. Κοιτάζω τον πατέρα μου και χαμογελάει.

Snape & Narkisa

Όλοι έχουν φύγει και κοιτάζω απελπισμένος τον ουρανό. "Μου είπες πως θα προστατεύσεις τον γιο μου. Μου το υποσχέθηκες!" ακούω την Ναρκίσα να λέει "Ο γιος σου πήρε λάθος απόφαση Ναρκίσα." κλαίει με λυγμούς και την πλησιάζω "Σνέιπ, ο γιος μου είναι ένα με αυτόν πλέον το καταλαβαίνεις;" "Θυσιάστηκε για τον έρωτα." "Έχασα τον γιο μου!" "Δεν τον έχασες Ναρκίσα!" με κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια και τα σκουπίζω "Είμαι σίγουρος πως κάτι θα έχει στο μυαλό του. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα. Για τώρα όμως, ο γιος σου θα πολεμήσει στο πλάι του Βόλντεμορτ όταν ξεσπάσει ο πόλεμος." κοιτάζουμε και οι δύο την θέα απο το ρολόι του Hogwarts. Ο ήλιος βγαίνει. Είναι τόσο όμορφα. Το καλό είναι που την έχω δίπλα μου. Είναι τόσο άδικο. Ποτέ δεν πρόλαβα να την χαρώ. Ούτε καν τώρα που μεγαλώσαμε.